Και εάν τα ανωτέρω μπορεί να θεωρηθούν γραφικότητες, ο κ. Παπανδρέου επέφερε μια δραματική αλλαγή στον τρόπο εκλογής του ηγέτη ενός κόμματος, όταν ο κάθε διερχόμενος απέκτησε το δικαίωμα –διά προσωρινής του εγγραφής– να συμμετάσχει στην ανάδειξη κομματικού ηγέτη. Τη διαδικασία υιοθέτησε και η Ν.Δ.
Ως εξωγήινος είχε αντιμετωπισθεί ο κ. Παπανδρέου όταν προωθούσε την «πράσινη ανάπτυξη» και τη «διαύγεια» που σήμερα κυριαρχούν εις τον δημόσιο διάλογο και την κυβερνητική πολιτική. Και ήταν αυτός που ανέτρεψε εκ βάθρων πολιτική δεκαετιών έναντι της Τουρκίας δίχως να ανοίξει μύτη στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ.
Η αναγνωρισιμότητά του στη διεθνή πολιτική σκηνή ήταν μοναδική. Ηταν ο ένθερμος προαγωγός του ιδεολογήματος των Μπιλ Κλίντον και Τόνι Μπλερ. Αλλά εις ουδέν ωφέλησε τον εαυτό του και τη χώρα όταν η Ελλάς επτώχευσε και ανέλαβε την κάθαρση της κόπρου του Αυγείου αποδεχόμενος μνημόνιο που εξασφάλιζε τη διάσωση των ξένων τραπεζών και καταδίκαζε την κοινωνία στην ανέχεια.
Διερωτώνται κάποιοι συνυποψήφιοί του προς τι η εμπλοκή του σήμερα. Μα διότι ανετράπη από την «εκσυγχρονιστική» μερίδα του ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά διότι είναι Παπανδρέου, της μοιραίας πολιτικής οικογενείας, που έχει κατ’ επανάληψιν σαγηνεύσει τον ελληνικό λαό για να τον οδηγήσει πάντα σε περιπέτειες. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ουδείς έπληξε ποτέ πολιτικά με τους Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.
(του Κώστα Ιορδανίδη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")