από τα δημόσια και ευρωπαϊκά ταμεία και, εν τέλει, από την καμπούρα του νεόπτωχου λαού, ανανεώνουν τα διαφημιστικά τους προγράμματα για χορηγήσεις δανείων αφειδώς προσφερομένων. Αν είναι δυνατόν, να γίνουν γενναιόδωρα τα αιμο-τοκοβόρα «πρόσωπα», που «δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό», να «κεράσουν δάνεια» στους καμένους ήδη από τη δεκαετία του 2000 δανειολήπτες. Εκείνους που τότε, με την έφοδο για δήθεν φθηνό δανεισμό, για να «παίξουν» οι πελάτες στο Χρηματιστήριο, για να πάνε διακοπές (διακοποδάνεια) και για να αγοράσουν είδη πολυτελείας, φιγούρας και επίδειξης, σαν εκείνα που αγόραζε η διεθνής «γκλαμουριά» (της Δύσης) και διαφήμιζε, χάριν ολοκληρώσεως της ξεφτίλας, ο εκπεσών Γκορμπατσώφ, τους χρεοκόπησαν και τους έκαμαν αστέγους. Εντυπωσιάζει η συνεπής και επίμονη στάση του τραπεζίτη προς άγραν θυμάτων και η εξίσου αφελής προθυμία του «πελάτη» να πέσει θύμα του θηρευτή.
Η Δύση είναι παγιδευμένη στην τανάλια της απληστίας των καταναλωτών «πολιτών» της, ενώ στην υπόλοιπη ανθρωπότητα, όπως η υποσαχάρεια Αφρική, περιοχές της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, πεθαίνουν από την πείνα. Ο Αριστοτέλης εκήρυττε την αρχή της μεσότητας ως θεμελιώδους αρχής στα «Πολιτικά» του: Η μητέρα φύση αρκεί να θρέψει τον άνθρωπο, αλλά είναι ανίκανη να ικανοποιήσει την απληστία του. Και όμως, οι κερδοσκόποι καπιταλιστές άσοφα και με τρόπους ληστρικής εκμετάλλευσης των μισθοσυντήρητων επιμένουν να δελεάζουν και να παραπλανούν τις πλατιές μάζες των καταναλωτών με πλασματικές και όχι πραγματικές ανάγκες. Ούτε το υπέδαφος του πλανήτη, ούτε η θάλασσα ή ο αέρας φθάνουν για να ικανοποιήσουν τα γιγαντιαία κύματα των πλασματικών αναγκών και της συνακόλουθης απληστίας. Και αυτές οι ανάγκες και η απληστία παράγονται από την κερδοσκοπική και ευρηματική «δημιουργικότητα» των πολυσύνθετων ομίλων της Δ΄ ή Ε΄ βιομηχανικής εποχής (που τις αποκαλούν υποβολιμαία 5G (Generation-γενιάς), 6G, 7G κ.ο.κ.).
Και ενώ αυτή είναι η αλήθεια στη σχέση αναγκών, φυσικών πόρων και πληθυσμού ή υπερπληθυσμού της γης, δεν βρίσκεται ούτε ένας ηγέτης, πολιτικός, πνευματικός, θεωρητικός της οικονομίας ή της φιλοσοφίας, να κηρύξει «φρένο» στη σπατάλη, στην κραιπάλη, στην αφθονία (affluence). Το 1958 ο Τζων Κένεθ Γκάλμπρεϊθ μιλούσε στο ομότιτλο βιβλίο του για την «Κοινωνία της Αφθονίας», παρουσιάζοντας την αμερικανική ευμάρεια, με σχετικούς υπαινιγμούς για την τρωτότητα της (vulnerability).
Στους υπαινιγμούς του ο Γκάλμπρεϊθ είχε προφανώς ως οδηγό του τη σκέψη ενός άλλου σπουδαίου διανοητή και θεωρητικού της οικονομίας και δημογραφίας, του Άγγλου Thomas Malthus, ο οποίος είχε ταράξει την γραμμική, αν όχι στατική, οικονομική σκέψη τού 1798, με το βιβλίο του, «Δοκίμιο επί της Αρχής του Πληθυσμού». Εκεί ανέπτυσσε την ανέκκλητη αρχή ότι ο πληθυσμός της Γης αυξάνει περισσότερο – ίσως κατά γεωμετρική πρόοδο – απ’ ό,τι αυξάνει η δύναμη της γης – ίσως κατά αριθμητική πρόοδο αυτή – να παράγει τα αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπου. Οι διαφωνίες που ακούσθηκαν εναντίον της «προφητείας» του Μάλθους ήσαν έντονες και πεισματικές. Αφορούσαν δε στις αβεβαιότητες που συνόδευαν την αύξηση του πληθυσμού, με τις αρρώστιες, τον υποσιτισμό, τη σιτοδεία, τους πολέμους, τον ρυθμό αυξήσεως των γεννήσεων, τη βρεφική θνησιμότητα, τις εξελίξεις στη γεωργία με την βιομηχανική επανάσταση (του ατμού κατά τον 18ο αι.). Οι συγκρουόμενες δυνάμεις, ως μεταβλητές της εξίσωσης (πληθυσμός προς παραγωγή προϊόντων διατροφής), έτειναν να μη μας προσφέρουν νικητή ανάμεσα στον Μάλθους και στους διαφωνούντες (Ρικάρντο κ.α.). Η διαρκής εκμηχανοποίηση των μέσων παραγωγής προχωρούσε ακάθεκτη, κλονίζοντας ίσως την προφητική διάσταση της Μαλθουσιανής θεωρίας. Όμως τα γεγονότα είναι σκληρά και αμείλικτα. Ο πληθυσμός της γης από 978 εκατομμύρια το έτος 1800 έφθασε τα 7 δισ. 800 εκατομ. το έτος 2019! Αύξηση του πληθυσμού στον πλανήτη, πλην της Ευρώπης και της Ελλάδος. Η «γηραιά ήπειρος» και η εγωιστική κοινωνία της καλοπέρασης, η Ελληνική, είχαν ξεπεράσει τα όριά τους. Και η ραγδαία εκμηχανοποίηση (βιομηχανική και τεχνοτρονική) γεννά περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιλύει.
Τί πρέπει να γίνει; Πρέπει να προχωρήσουμε σε μεγάλες αναθεωρήσεις των σκεπτικών που οδηγούν σε πολιτικές αμφίβολης αξίας. Σε όλα τα πλανητικά προβλήματα. Οι μεγάλες οικονομικοπολικά δυνάμεις, αλληλοϋποβλεπόμενες, επιχειρούν να «λύσουν» τα μεγάλα πλανητικά προβλήματα, που είναι το εξής ένα: «περιβάλλον και ενέργεια». Κάτω από αυτό υποφώσκουν άπειρα άλλα, όπως: ανταγωνισμοί (στρατιωτικο-οικονομικοί-εμπορικοί), κλιματική αλλαγή/κρίση, δημογραφικό, ανισότητες (κοινωνικοπολιτικές) και εν τέλει και απολύτως συγκεραστικά, το πρόβλημα δημοκρατίας και αντιπροσώπευσης, ήτοι της σχέσης μεταξύ ηγεσιών και λαού.
Στο θέμα του κλίματος ή του περιβάλλοντος ή της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της συνακόλουθης πλημμυρομηνίας, δεν βλέπει κανείς μια συνοχή και μια κοινή αναζήτηση και παραδοχή της αλληλουχίας των αιτίων γενέσεως τού προβλήματος. Αποσπασματικές αναφορές και προσεγγίσεις και όχι ομόφωνες – λες και κάποιοι ήσαν από άλλον πλανήτη – και στο Κιότο (1997), και στην Κοπεγχάγη της αποτυχίας, και στη Διάσκεψη των Ην. Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή του 2011, και στην 21η σύνοδο της Διάσκεψης στο Λε Μπουρζέ κοντά στο Παρίσι του 2015. Παλίμβουλα και αντιφατικά τα συμπεράσματά τους πάντα. Το τελικό συμπέρασμα από το Παρίσι, είναι τόσο αναβλητικό και συνάμα κοντόφθαλμο, ώστε αγγίζει τα όρια του ανέφικτου και ενός πανδέκτου υποκρισίας. Γιατί απλά μεταθέτει την εκτελεστότητα στο 2100 μ.Χ. Ότι δηλαδή, οι 195 κυβερνήσεις «πρέπει να συγκρατήσουν την άνοδο της θερμοκρασίας αρκετά κάτω από τους 2.0 βαθμούς Κελσίου, και να προσπαθήσουν να την περιορίσουν στον 1,5 βαθμό» (Verbatim).
Δεν θα σχολιάσω καν το γεγονός ότι ο ευλογημένος, πλούσιος σε θερμοδυναμική ενέργεια, ελληνικός λιγνίτης, που μπορεί να δώσει ενεργειακή αυτάρκεια μέχρι το 2038 τίθεται σε λειτουργική απαγόρευση ήδη από το 2021. Γιατί; Ενώ η Γερμανία και η Πολωνία θα χρησιμοποιούν το κάρβουνό τους μέχρι το 2048. Και η δεινοπαθούσα, χρεωκοπημένη Ελλάς θα παριστάνει την υπέρμαχο και την γενναιόδωρη και την «υπεράνω» στην επιλογή των πηγών ενέργειας; Ενώ η αλήθεια είναι ότι αν επιλεγούν φανατικά οι ΑΠΕ, δεν θα είναι συμφέρουσες ούτε στην ποσότητα της παραγομένης ενέργειας ούτε στο κόστος (καθώς θα είναι πανάκριβη) κατά πάσαν βεβαιότητα. Τότε, γιατί τόσος φανατισμός υπέρ των ΑΠΕ; Απάντηση: Γιατί αυτή είναι η αρπακτική θέληση ή η εντολή των αφεντικών τους (Γερμανών και ντόπιων).
Ακόμη, πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά πάνελ κοστίζουν περί τα 20 δισ. για να αντικαταστήσουν την λιγνιτική ενέργεια. Οι μονοπωλιακοί προμηθευτές του μηχανολογικού και εργαλειακού εξοπλισμού είναι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι: Γερμανία και ΗΠΑ. Αλήθεια, πώς δεν σκέφθηκε κανείς να φτιάξει μέσα στα Ναυπηγεία ή στην ΕΟΒ τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά; Πέραν του αφόρητου οικονομικού κόστους, που θα καλυφθεί με πρόσθετα νέα υπέρογκα δάνεια, οι ανεμογεννήτριες είναι ανθυγιεινές και βλαπτικές για το περιβάλλον (χλωρίδα και πανίδα). Τα δε φωτοβολταϊκά πάνελ είναι επικίνδυνοι θερμοσυσσωρευτές που αυξάνουν απελπιστικά τη θερμότητα/θερμοκρασία στο σημείο/πεδίο, και, επιπλέον, κάνουν την ωφέλιμη γη να σαπίζει κάτω από τη συνεχή κάλυψή της όταν δεν τη βλέπει ο ήλιος και δεν ανασαίνει. Αντί για την εύφορη γη της Θεσσαλίας, προκειμένου να υπηρετηθεί ο ιερός και φυσικός σκοπός-προορισμός της αγροτικής παραγωγής, τα φωτοβολταϊκά την καθιστούν σάπια, άχρηστη και βλαπτική. Ρώτησε κανείς τους αγρότες αν δέχονται αμετάκλητα να «σαπίσει» η γη τους; Δεν μιλούμε για αλλαγή καλλιέργειας. Μιλούμε ότι «αποτασσόμεθα» τη γη μας (ωσάν τον σατανά)! Τους ενημέρωσε επιστημονικά κανείς για τις συνέπειες, πέραν της δωροδοκίας τους με μια «χούφτα ευρώ»;
Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι στα «κονκλάβια» της ΕΕ και στις διεθνείς συνδιασκέψεις κηρύσσεται ένας απηνής διωγμός κατά του διοξειδίου του άνθρακα. Ενώ είναι γνωστό ότι το διοξείδιο του άνθρακα είναι απαραίτητο στην ατμόσφαιρα προκειμένου να λειτουργήσει ο βιολογικός κύκλος: Να λαμβάνουν τα φυτά τον άνθρακα προκειμένου να φτιάξουν τον ξυλώδη κορμό τους. Χωρίς άνθρακα (εκ του διοξειδίου του άνθρακος) δεν υπάρχουν δένδρα και δάση και χωρίς δάση δεν υπάρχει οξυγόνο για να αναπνεύσει ο άνθρωπος. Ιδού ο θεμελιώδης βιολογικός κύκλος. Και αν υπάρχει αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα και κατ’ επέκταση της πλανητικής θερμοκρασίας εξ αυτής της αιτίας, αυτή η αύξηση είναι απολύτως αμελητέα 0,002%! Άρα, δεν υπάρχει περίπτωση αυξήσεως της γήινης θερμοκρασίας εκ του λόγου αυτού. (Σχετικώς, έχω χρέος να αναφέρω την εγκυρότατη πηγή μου, τον ξεχωριστό καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Αντώνη Φώσκολο).
Ο τίτλος του παρόντος άρθρου ορίζει και τις πολιτικές προτεραιότητες σε πλανητική βάση. Δεν πρέπει με τις κλιματικές αλλαγές και τη στροφή προς την πράσινη ανάπτυξη και τα «πράσινα κουραφέξαλα» να συντηρήσουμε την βιομηχανική επιτάχυνση, με την παραγωγή υβριδικών και ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Πού θα βρεθούν οι τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας για ηλεκτρομπαταρίες και ηλεκτρογεμιστήρες, όπου τα πειραματικά εργαστήρια των ηλεκτρο-αυτοκινητοβιομηχανιών, όταν το ακριβό ρεύμα δεν επαρκεί για φωτισμό και για τις συμβατικές ηλεκτρικές ανάγκες; Μη γίνεσθε πλασιέδες των ανταγωνιστικών πειραματισμών!
Είπαμε, ο Μάλθους ξανάρχεται. Ποτέ δεν έφυγε. Εδώ ήταν πάντα η σκέψη του καθαρή, μαθηματική και απαλλαγμένη από τα άρρωστα κίνητρα της καπιταλιστικής απληστίας και του ιμπεριαλισμού της ξεφτίλας, που χρησιμοποιεί το «πελατάκι», τον καταναλωτικό άνθρωπο, για το «ταγκό» της απώλειας στα τάρταρα των φυσικών καταστροφών, της κολάσεως. Γιατί απλά, δεν υπάρχουν ηγεσίες να πατήσουν την έλλογη πέδη.
Λίγα λόγια για τον κ. Βύρωνα Πολύδωρα, Πρ. Πρόεδρο της Βουλής
Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία από την ΟΝΝΕΔ, 1976. Βουλευτής ΝΔ, Β΄ Αθηνών, εκλεγόμενος συνεχώς σε δέκα τρεις αναμετρήσεις, από το 1981 μέχρι και το 2012 (Μάιος και Ιούνιος), διατελέσας πλειστάκις Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της ΝΔ και υπεύθυνος Τομέων Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας, Παιδείας και Πολιτισμού, Δημ. Διοίκησης, Δημ. Τάξης και Δικαιοσύνης. Στην Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές της 6-5-12 (ΙΔ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ) εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής με διακομματική υπερψήφιση 179 ψήφων. Στις 4-10-09 είχε εκλεγεί Αντιπρόεδρος της Βουλής με διακομματική υπερψήφιση 232 ψήφων. Μετά την ιστορική αγόρευσή του στη Βουλή στις 20-12-13, με την οποία αντιτάχθηκε στο Νομοσχέδιο περί φορολόγησης των ακινήτων, το οποίο χαρακτήρισε ως «δήμευση» της ιδιοκτησίας, και την συνακόλουθη καταψήφισή του στην ψηφοφορία της 21-12-13, διεγράφη από τη ΝΔ με απόφαση του Προέδρου της και έκτοτε είναι σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής ανεξάρτητος βουλευτής. Διετέλεσε Υφυπουργός Προεδρίας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Υφυπουργός Παιδείας, Υφυπουργός Εξωτερικών, Υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Το 1997 έθεσε επισήμως υποψηφιότητα για την προεδρία της ΝΔ. Σπούδασε Νομικά στη Νομική Αθηνών. Πολιτικές Επιστήμες στις ΗΠΑ. Διεθνές Δίκαιο στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης. Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Διεθνή Οικονομικά στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Υπότροφος του Ιδρύματος Φουλμπράιτ. Τιμήθηκε με το βραβείο Fontana di Roma της Ιταλικής Ακαδημίας (1992), με το ανώτατο παράσημο της Κυπριακής Δημοκρατίας του Μακαρίου του Γ’ (1993), με το βραβείο Ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί» (1995), με το βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, για το έργο του «Την παραμονή της Αγίας Αγνής» του Τζον Κητς (1998), με έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του «Μείζων Αθήνα» (2002), με τον «Χρυσό Σταυρό» της Ανωτάτης Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εφέδρων Αξιωματικών (2006). Έχει συγγράψει περισσότερα από 30 βιβλία και μονογραφίες, μεταξύ των οποίων, «Στα Ιδεολογικά Χαρακώματα», «Περί Αξιοκρατίας», «Πολιτική και Τέχνη», «Θετικός Λόγος», «Ερωτήσεις, Παρατηρήσεις, Σχόλια», «Μπουσίντο: Ο Κώδικας των Σαμουράι», «Μείζων Αθήνα», «Μετά Παρρησίας», «Μυριόβιβλος», «Πολιτική Ανάπτυξη στην Ελλάδα: Από το Δόγμα Τρούμαν μέχρι σήμερα», «Αστυνομία: Ο Αέναος Πλατωνικός Φύλακας», «Για μια Νέα Ιδεολογία», «Έλλην λόγος, ο Ευρωπαϊκός λόγος», «Χρηματοπιστωτική κρίση», «Περί Στεφάνου» του Δημοσθένους, «ΚΑΤΑ ΚΗΝΣΟΡΩΝ», «Περί Δημοσίου Χρέους», «Και τώρα τί κάνουμε;», «Ποιά Ευρώπη;» κ.α..