παρ όλο που τόσο χρόνια έχει κάνει σημαία της την απεξάρτησή της από αυτό. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες στα ανατολικά φοβούνται ότι με την ολοκλήρωση του Nord Stream 2 θα επεκταθεί η σφαίρα επιρροής του Κρεμλίνου, αλλά και θα ζημιωθεί η Ουκρανία που βγαίνει έξω από τη διαδρομή του αγωγού χάνοντας τέλη διέλευσης. Αλλά γιατί αυτό να προβληματίσει το Βερολίνο; Πότε ενδιαφέρθηκε πραγματικά για την ευημερία και την πρόοδο της ΕΕ; Πότε λειτούργησε με γνώμονα το ευρωπαϊκό καλό; Θα πρέπει να ψάξουμε πολύ για να βρούμε τέτοιες περιπτώσεις. Πιο πολύ φαίνεται να κόπτεται για την γνώμη των Αμερικανών παρά για τις εύλογες ανησυχίες των Ευρωπαίων. Προ ολίγων ημερών ο υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας έσπευσε να δηλώσει ότι η γερμανική κυβέρνηση θέλει οι συνομιλίες με τις ΗΠΑ σχετικά με τον αγωγό Nord Stream 2 να έχουν ολοκληρωθεί έως τον Αύγουστο. Τότε η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα παρουσιάσει μια νέα έκθεση στη Γερουσία για το Nord Stream 2 και για ενδεχόμενες κυρώσεις. Τις τελευταίες εβδομάδες γίνονται εικασίες σχετικά με το τι θα μπορούσε να προσφέρει η Γερμανία για να παραιτηθούν από τις κυρώσεις οι ΗΠΑ, που αν και έχουν μετριάσει την κριτική τους εξακολουθούν να ενοχλούνται.
Κι όμως οι Γερμανοί υπουργοί φλέρταραν για μια στιγμή με την ιδέα να ζητήσουν την ακύρωση του αγωγού, μετά την απόπειρα δολοφονίας του αρχηγού της ρωσικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι. Ωστόσο, η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, έσπευσε αμέσως να ξεκαθαρίσει ότι δεν θα αλλάξει η στάση της απέναντι στον αγωγό, σημειώνοντας μάλιστα πως "η Αμερική είναι χαρούμενη να αγοράζει ρωσικό αέριο”! Συνοπτικώς, οι υποστηρικτές του αγωγού αντιτείνουν στους Αμερικανούς ότι αναζητούν απλώς καλύτερες ευκαιρίες πωλήσεως για το υγροποιημένο αέριο τους στην Ευρώπη. Its all about money, όπως λένε οι ξένοι. Το θέμα είναι ότι όταν ο ίδιος ασκείς τέτοια ωφελιμιστική πολιτική, πώς μπορείς να πείσεις τους Ευρωπαίους εταίρους σου να μην πράξουν το ίδιο. Επί του πρακτέου, πώς θα πείσεις την Ουγγαρία να αποσύρει το βέτο για κυρώσεις απέναντι στην Κίνα όσον αφορά τις συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ελευθερία του Τύπου στο Χονγκ Κόνγκ. Ποιο μπορεί να είναι το επιχείρημα του Βερολίνου, όταν έχει θέσει υπό την προστασία του την Ρωσία και φυσικά την Τουρκία. Στην δε περίπτωση της Άγκυρας, η στάση του Βερολίνου είναι κάτι παραπάνω από προκλητική. Διότι πρόκειται για παραβίαση της κυριαρχίας ενός κράτους μέλους και είναι ασυγχώρητο να μην εξαντλείται η αυστηρότητα της ΕΕ απέναντι στον παραβάτη αλλά και να επιδεικνύεται η μέγιστη αλληλεγγύη απέναντι στον υποτιθέμενο εταίρο.
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες λοιπόν ότι τάχα η ΕΕ θα μετατραπεί ξαφνικά σε παγκόσμια δύναμη με συνεκτική εξωτερική πολιτική. Όσο «γερμανοκρατείται» αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Και για όσους έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε τυχόν αλλαγή σκυτάλης μετά τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου, φοβούμεθα ότι πάλι θα απογοητευθούν. Τέτοιες αλλαγές απαιτούν και χρόνο αλλά και Ευρωπαίους ηγέτες με πραγματικό όραμα. Ακόμη αναζητούνται..