του προβλήματος. Και συνεπώς έχει τώρα το ήσσον πλεονέκτημα να μην εγκαλείται για την απόσυρση της στρατιωτικής δυνάμεως όπως η Τουρκία και Ρωσσία
Εδώ κι η άλλη γειτονική χώρα, η Αίγυπτος δεν προσεκλήθη στην Βερολίνειο διάσκεψη ενώ αντιθέτως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα θα είναι παρόντα πρός απόδειξιν ότι δια της αεροπορίας των κατάφεραν σοβαρό πλήγμα στους Τούρκους μισθοφόρους που προήλαυνον κατά της Σύρτης. Με αποτέλεσμα την ανάσχεση των που οδήγησε τελικώς στην εκεχειρία του τετραετούς Λιβυκού εμφυλίου.
Αλλά και η διάσκεψις της φράου Μέρκελ ελάχιστες πιθανότητες έχει να επιτύχει του σκοπού της, δεδομένου ότι ο χαλίφης της Αγκύρας έχει ως όνειρο να ανασυστήσει το Χαλιφάτον, την Οθωμανική αυτοκρατορία και συνενώσει όλους τους Τουρανικής καταγωγής λαούς από Κοσυφοπεδίου στην Ευρώπη μέχρις του Σινικού τείχους στην Κίνα. Η απόσυρση του Τουρκικού στρατού από την Λιβύη δεν συνάδει προς τα μεγαλόπνα σχέδια – άλλο εάν είναι αυτά εφικτά καταρρεούσης της Τουρκικής οπικονομίας.
Συνεπώς η παρουσία του κ. Δένδια στο Βερολίνο θα του προσέφερε το πολύ ένα «Μπερλίνερ βούρστ μιτ καρτόφλν» αλλά θα επιμερίζετο την αποτυχία της διασκέψεως που είναι βεβαία. Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν έχει τις ιδικές του αντιλήψεις περί του πρακτέου με τους νεοθωμανούς.
Έτερον το ζήτημα διά τον Κυρ. Μητσοτάκη: Αφού δεν εμιμήθη τον ευφυή πατέρα του που δεν δίστασε να στείλει τον στρατηγό Γρυλλάκη στα Βαλκάνια, ας τολμήσει τουλάχιστον, όπως θα έκανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, να κηρύξει τα 12 μίλια Χωρικά Ύδατα στο Λυβικό πέλαγος και να οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Λιβύη όπως έκαμε επαρκώς με την Ιταλία και την Αίγυπτο.
Οι γκρίνιες ας λείπουν: Η πολιτική είναι τέχνη του εφικτού και όχι των κλαυθμυρισμών.