εναντίον μη ένοπλων πολιτών στη γη τους». Ποιος ο Ερντογάν που έχει καταπατήσει κάθε έννοια ανθρώπινης ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αν και η αλληλεγγύη προς τους Παλαιστινίους είναι ένα στοιχείο που χαρακτήριζε ανέκαθεν την τουρκική πολιτική, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Ερντογάν επέλεξε να ανεβάσει τόσο πολύ τους τόνους σε μια περίοδο που γίνονται κάποια έστω και αργά βήματα επαναπροσέγγισης των δύο χωρών μετά από πάνω από 10 χρόνια παγωμένων σχέσεων. Υπενθυμίζεται το 2010 οι ισραηλινές ειδικές δυνάμεις κατέλαβαν πλοία που συμμετείχαν σε έναν στολίσκο αλληλεγγύης στην υπό ναυτικό αποκλεισμό Γάζα με αποτέλεσμα να πέσουν νεκροί και Τούρκοι πολίτες. Έκτοτε οι διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών είναι σχεδόν ανύπαρκτες έως και εχθρικές. Τον Μάρτιο 2013, ο Ερντογάν θεώρησε τον σιωνισμό εφάμιλλο του ρατσισμού και τον χαρακτήρισε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, στο πλαίσιο ομιλίας του στη Βιέννη. Αλλά και πιο πρόσφατα μετά την απόφαση Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, συγκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη Πανισλαμική Σύνοδο και αυτονανακηρύχθηκε σημαιοφόρος των Μουσουλμανικών κρατών κατά της απόφασης.
Εξάλλου, το Τελ Αβίβ βλέπει με καχυποψία όποια τουρκική συμφιλιωτική κίνηση, καθώς γνωρίζει για τις σχέσεις Ερντογάν-Χαμάς. Μάλιστα τον περασμένο Φεβρουάριο οι ισραηλινές αρχές ανεκοίνωσαν ότι ανακάλυψαν διασύνδεση μεταξύ Τουρκίας και Χαμάς, μετά την κατάσχεση εμπορευμάτων και χρημάτων που προορίζονταν για την παλαιστινιακή παραστρατιωτική οργάνωση. Σύμφωνα με τον Ισραηλινό υπουργό Αμυνας, Μπένι Γκαντζ, τα χρήματα προορίζονταν για την ανάπτυξη των υποδομών της Χαμάς στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένης και της παραγωγής όπλων καθώς και την πληρωμή των στελεχών της οργάνωσης. Στο δημοσίευμα της Jerusalem Post παρουσιάζεται ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μαζί με ένα από τα ηγετικά στελέχη της Χαμάς που βρίσκεται στην Τουρκία. Βεβαίως κρυφό δεν είναι ούτε ότι στα παλαιστινιακά εδάφη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ δραστηριοποιούνται και τουρκικές ΜΚΟ.
Το τελευταίο διάστημα η Τουρκία έχει καταστήσει σαφές ότι επιθυμεί μια επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ και τις αραβικές χώρες, στροφή που έχει να κάνει και με την κυβερνητική αλλαγή στην Ουάσιγκτον και την πιο αυστηρή στάση που φαίνεται να τηρεί η νέα αμερικανική κυβέρνηση. Στόχος της είναι να αναδειχτεί σε μια περιφερειακή δύναμη με ευρύτερη αναγνώριση χωρίς όμως να γυρίσει την πλάτη στους Παλαιστίνιους. Την ίδια ώρα, η Άγκυρα παρακολουθεί με προσοχή και τις διάφορες πρωτοβουλίες των «ανταγωνιστών» της, όπως για παράδειγμα την προσπάθεια της Σαουδικής Αραβίας να βρει δρόμους συνεννόησης με το Ιράν, ή τη γενικότερη τάση «εξομάλυνσης» σχέσεων που παρατηρείται μεταξύ του Ισραήλ και του αραβικού κόσμου. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η Τουρκία προσπαθεί να έρθει σε συνεννόηση με την Σαουδική ως αντίβαρο απέναντι στην προσπάθεια να Ιράν να αναβαθμίσει τη θέση του, μετά και τη μερική στροφή της κυβέρνησης Μπάιντεν ως προς το θέμα του πυρηνικού του προγράμματος.
Διόλου τυχαία και η έστω περιορισμένης κλίμακας ένταση που επικρατεί μεταξύ Τουρκίας και Ιράν στην περιοχή Σιντζάρ, στα σύνορα Συρίας-Ιράκ. Η Τουρκία επιδιώκει τον έλεγχο αυτής της περιοχής, στο πλαίσιο των προσπαθειών της για αποκοπή του Καντίλ και του ΡΚΚ από τα κουρδικά βορειοανατολικά σύνορα της Συρίας. Το Ιράν θέλει επίσης να το ελέγξει, ως σημείο εισόδου στη Συρία. Ωστόσο, δεν αναμένεται κάποια ευρεία στρατιωτική επιχείρηση λόγω των πιθανών στρατιωτικών και διπλωματικών επιπλοκών. Διότι τους ενώνει ο κοινός σκοπός του προσεταιρισμού διάφορων κομματιών των περιοχών αυτών. Ούτε η Άγκυρα ούτε η Τεχεράνη θέλουν ένα ισχυρό Ιράκ ή μια δυνατή Συρία. Αντιθέτως, ο κατακερματισμός αυτών των χωρών τις εξυπηρετεί. Το Ιράν επικεντρώνεται στην δημιουργία περιοχών ελέγχου για τη μεταφορά όπλων και ανδρών προς τον Λίβανο και το Ισραήλ. Η Άγκυρα επιθυμεί να εξολοθρεύσει δια παντός τους Κούρδους. Ενώ κοινός εχθρός και των δύο παραμένει το Ισραήλ.