Αναλυτικά, όπως αναφέρεται, το μοντέλο διακυβέρνησης της μετάβασης στη νέα εποχή θα πρέπει, σύμφωνα με τους ερωτώμενους, να βασίζεται περισσότερο στην τοπική αυτοδιοίκηση (25,3% στην περιφέρεια και 21,2% στους δήμους) και λιγότερο στην κεντρική κυβέρνηση (18,1%) και σχεδόν καθόλου στη ΔΕΗ (6,1%).
Κι αυτό γιατί οι πολίτες αποδίδουν πολύ μικρό μερίδιο ευθυνών στην τοπική αυτοδιοίκηση (6,6%) για τις καθυστερήσεις στον σχεδιασμό της μετάβασης, θεωρώντας ότι γι’ αυτές ευθύνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό (68,2%) οι λανθασμένες επιλογές των κυβερνήσεων. Επιπλέον, η προτίμηση προς την τοπική αυτοδιοίκηση για τη διακυβέρνηση της μετάβασης είναι συνεπής και με το γεγονός ότι το 40,5% των πολιτών θεωρεί τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών ως μία από τις σημαντικές προϋποθέσεις για μια επιτυχημένη μετάβαση. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στη Συντονιστική Επιτροπή για την απολιγνιτοποίηση δεν συμμετέχουν εκπρόσωποι των πέντε ενεργειακών δήμων της χώρας. Επίσης, οι πολίτες των λιγνιτικών περιοχών προσεγγίζουν με σκεπτικισμό την προοπτική συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ).
Επίσης, η έρευνα εντόπισε πολύ περιορισμένη γνώση των πολιτών σχετικά με τις προτάσεις που περιλαμβάνονται στο Σχέδιο Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης, ενώ σύγχυση επικρατεί σε ό,τι αφορά το ύψος των διαθέσιμων οικονομικών πόρων για την υλοποίηση της μετάβασης.
*(Από τη Ναυτεμπορική)