Και, φυσικά, δεν βοηθούν στο να γίνει πειστικός τα ευρήματα της προκαταρκτικής έκθεσης της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας των ΗΠΑ, της γνωστής DIA, η οποία μετά την κατακραυγή του Τραμπ έσπευσε να δηλώσει πως τα αμερικανικά πλήγματα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, έφεραν το πυρηνικό του πρόγραμμα «χρόνια πίσω». Αλλά και η Τεχεράνη, παρά τις αρχικές της θριαμβολογίες, παραδέχθηκε, διά στόματος του Υπουργού Εξωτερικών της, Αμπάς Αρακτσί, ότι οι εγκαταστάσεις στο Φορντό «έχουν υποστεί σοβαρές και μεγάλες ζημιές».
Και ναι μεν το Ιράν, το οποίο υφίσταται ένα μακροχρόνιο καθεστώς κυρώσεων, υπέστη σοβαρά πλήγματα από τις ισραηλινές και αμερικανικές επιθέσεις και σίγουρα δεν μπορεί να κηρύξει εαυτόν νικητή. Αλλά είναι μία κοινωνία που έχει δοκιμαστεί σε έναν δεκαετή περίπου πόλεμο με το Ιράκ, τη δεκαετία του ’80, και σε μία σχεδόν ενδημική κατάσταση διεθνούς απομόνωσης, αλλά με διαρκείς «ανάσες» από Ρωσία, Κίνα και πρόσφατα και τη Σαουδική Αραβία, μέχρι πρότινος απηνή περιφερειακό εχθρό του. Συνεπώς, το Ιράν είναι μια κοινωνία που έχει μάθει να αντέχει σε διακρατικούς πολέμους διαρκείας. Και σίγουρα το καθεστώς του στην παρούσα φάση δεν θα μπορεί παρά να έχει την ανοχή ακόμη και μεγάλης μερίδας του πληθυσμού που αντιδρά σε αυτό, μιας και μιλάμε για μία επίθεση από ξένα κράτη.
Η αλλαγή ρητορικής του, όπως αναφέραμε παραπάνω, αλλά και η πρόσφατη εκδίωξη των επιθεωρητών του ΙΑΕΑ, δείχνουν πως το Ιράν προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Με τι στόχο; Με την απόκτηση πυρηνικού όπλου ή απλώς την προετοιμασία για μία πιθανή ρεβάνς εκ μέρους του Νετανυάχου, που, με τη σειρά του, θα ξαναπαρασύρει τον Τραμπ στο πλευρό του; Αν, πάντως, ο στόχος της επίθεσης ήταν η αποδοχή, εκ μέρους της Τεχεράνης, των διεθνών ελέγχων για το πυρηνικό της πρόγραμμα, αυτό δεν επετεύχθη. Αντίθετα, το Ιράν έχει λόγους να νοιώθει – και εξαιτίας της στάσης του συγκεκριμένου διεθνούς οργανισμού, όπως πρόσφατα επισήμανε το Energia.gr – πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να ακολουθήσει στο θέμα αυτό το παράδειγμα της Βόρειας Κορέας, που δεν δέχεται τους επιθεωρητές του ΙΑΕΑ. Πάντως, όπως δήλωσε, δεν εγκαταλείπει (ακόμη;) τη Συνθήκη περί μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων, στην οποία, πάντως, δεν μετέχει το Ισραήλ.
Από την άλλη, το Ισραήλ μπορεί να είναι ένα κράτος που διαρκώς, λόγω του Παλαιστινιακού, ζει όχι απλά «με το όπλο παρά πόδα» αλλά κυριολεκτικά με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Όμως οι πρόσφατες επιτυχίες απέναντι στη Χαμάς και τη Χεζμπολλάχ – δύο υποκρατικούς δρώντες – και η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ, «ορκισμένου εχθρού» του ισραηλινού κράτους και στρατηγικού κρίκου στην αλυσίδα του ιρανικού «Άξονα της Αντίστασης», διαφέρουν ποιοτικά από μια αναμέτρηση διαρκείας με ένα άλλο κράτος. Τόσο τα πλήγματα που υπέστη η αντιπυραυλική του άμυνα (Iron Dome και τα συναφή) και οι στρατιωτικές του υποδομές αλλά και κατοικίες κλπ. δείχνουν πως μία κοινωνία με δυτικά πρότυπα διαβίωσης, όσο αποφασισμένη κι αν είναι, δεν μπορεί να αντέξει μια τόσο μεγάλης διάρκειας αντιπαράθεση. Και μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μία στενή λωρίδα γης, έκτασης όση κι η Πελοπόννησος, με πληθυσμό όσο ολόκληρη η Ελλάδα - εν μέσω αραβικών πληθυσμών. Γεννάται, άρα, η υποψία ότι το Ισραήλ και ο ίδιος ο Νετανυάχου είχε ανάγκη και από την εκεχειρία αλλά και, την ίδια στιγμή, να διατρανώσει πως είναι «αδιαμφισβήτητος νικητής». Και, ταυτόχρονα, να κερδίσει και εκείνος χρόνο είτε για να πετύχει με άλλα μέσα την εξουδετέρωση του αντιπάλου («αλλαγή καθεστώτος» ή υποδαύλιση αποσχιστικών κινημάτων στο Ιράν) είτε για να προετοιμαστεί για μία νέα ένοπλη αναμέτρηση με την Τεχεράνη.
Και, φυσικά, μένει να απαντηθεί ποια θα είναι η στάση του Τραμπ σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και αυτό γιατί είναι ξεκάθαρο πως ο Αμερικανός Πρόεδρος ήταν αυτός που επέβαλε την οριοθέτηση της 12ήμερης σύγκρουσης – συν τοις άλλοις και στον Ισραηλινό πρωθυπουργό – καθώς στις 24 Ιουνίου (την ημέρα, δηλαδή, που η σύγκρουση έληξε), διαβεβαίωσε ότι δεν θέλει να δει «αλλαγή καθεστώτος» στο Ιράν καθώς αυτό, όπως υποστήριξε, θα οδηγήσει σε χάος. Ο ίδιος ο Νετανυάχου, εξάλλου, είχε δηλώσει, μια μέρα πριν, πως το Ισραήλ θα αποφύγει έναν «πόλεμο φθοράς», καθώς, όπως είπε, είναι πολύ κοντά στο να πετύχει τους στόχους του όσον αφορά το Ιράν.
Το ερώτημα είναι, συνεπώς, αν αυτή η εκεχειρία θα είναι μια, γεμάτη ένταση αλλά μακράς διαρκείας, «ισορροπία του τρόμου», όπου θα «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη», ή, αντίθετα, αν όλοι οι εμπλεκόμενοι (αλλά και οι διάφοροι φίλοι και σύμμαχοί τους) προετοιμάζονται για έναν «δεύτερο γύρο» που θα έρθει σε μάλλον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και με συνέπειες τρομακτικές για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια…