εταιρεία υδρογονανθράκων TPAO υπέγραψε συμφωνία με την Λιβυκή εταιρεία πετρελαίων, την NOC, για σεισμικές έρευνες από την πρώτη σε θαλάσσια τεμάχια εντός της Λιβυκής ΑΟΖ, και δεύτερον, όπως έγινε γνωστό η Βουλή Αντιπροσώπων της Λιβύης ετοιμάζεται να επικυρώσει το Τούρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό αποκτά εγκυρότητα στις δύο συμβαλλόμενες χώρες, αφού θα έχει ψηφιστεί από τα κοινοβούλια των δύο πλευρών. Ας σημειωθεί ότι το Μνημόνιο μέχρι σήμερα δεν το είχαν επικυρώσει ούτε οι αρχές της Δυτικής Λιβύης στην Τρίπολη, ούτε η Λιβυκή Βουλή των Αντιπροσώπων που έχει την έδρα της στην Βεγγάζη. (εδώ)
Τυχόν κύρωση του Μνημονίου από την Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης, που μέχρι πρόσφατα ήταν αρνητική σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα δημιουργήσει τεράστιο διπλωματικό και νομικό θέμα για την Ελληνική πλευρά αφού θα προσθέσει ακόμα ένα βαθμό δυσκολίας στην προσπάθεια της Ελληνικής κυβέρνησης να κηρυχθεί από τα Ηνωμένο Έθνη (ο κατ εξοχή αρμόδιος οργανισμός καθότι εκεί έδρευε η γραμματεία που είναι επιφορτισμένη για την τήρηση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, της UNCLOS) άκυρο και ανενεργό το εν λόγω Μνημόνιο. Αυτό θα είχε αποτέλεσμα οι ΑΟΖ Τουρκίας και Λιβύης να περιοριστούν σε έκταση στα προβλεπόμενα από την UNCLOS όρια.
Ναι μεν από το 2019 μέχρι σήμερα η Ελλάδα έχει καταγγείλει σε όλα τα επίπεδα στους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς (Ηνωμένα Έθνη και ΕΕ) το εν λόγω Μνημόνιο ως παράνομο και άκυρο, πλην όμως η Τουρκία έχει αρχίσει να το εφαρμόζει επί του πεδίου δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στην Ελλάδα (πχ αδυναμία πόντισης ηλεκτρικού καλωδίου μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, παράνομες σεισμικές έρευνες ανοικτά της Ρόδου και Καστελόριζου κ.λπ.) Με δεδομένη την Τουρκική επιθετικότητα και βλέψεις για κυριαρχία σχεδόν στο μισό Αιγαίο (βλέπε δόγμα Γαλάζιας Πατρίδας), ο καθορισμός ενιαίας ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης αποτελεί βασικό μέρος της μακρόχρονης στρατηγικής της Άγκυρας για κυριαρχία στις Ελληνικές θάλασσες σε Αιγαίο, Λιβυκό και Ανατ. Μεσόγειο.
Επειδή το αφτί της Τουρκίας δεν ιδρώνει εύκολα με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων (οπότε αυτές ληφθούν) και αποφάσεις διεθνών οργανισμών (λχ καταδίκη εκ μέρους του Συμβουλίου της ΕΕ), η μόνη σοβαρή αντίδραση από την Ελληνική πλευρά για ακύρωση εν τη πράξει του παράνομου Τούρκο-Λιβυκού Μνημονίου, είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ από την Ελλάδα βάσει των προβλεπόμενων από την UNCLOS, και στο πλαίσιο που έθεσε ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός (ΘΧΣ), σύμφωνα με τον χάρτη που κατέθεσε η Ελλάδα στην ΕΕ στις 16 Απριλίου 2025.
Θα περίμενε κάποιος ότι αμέσως μετά το ΘΧΣ η Ελληνική κυβέρνηση θα είχε προχωρήσει στην ανακήρυξη ΑΟΖ ως το επόμενο λογικό βήμα. Δυστυχώς λόγω του διαχρονικού φοβικού συνδρόμου που κατατρέχει τις Ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και της πολιτικής των ήρεμων νερών που υιοθέτησε η σημερινή κυβέρνηση, η ανακήρυξη ΑΟΖ θεωρείται μαξιμαλιστική ενέργεια που θα διαταράξει το πνεύμα φιλίας και συνεργασίας με την Τουρκία! Όμως εδώ που έφθασαν τα πράγματα, με την Ελλάδα να ευρίσκεται πλέον προ τετελεσμένων, που αναπόφευκτα θα σημάνει η επικύρωση του Τούρκο-Λιβυκού Μνημονίου, ο μόνος αξιόπιστος και δυναμικός τρόπος αντίδρασης που έχει μείνει στην Αθήνα είναι η ανακήρυξη συνολικής Ελληνικής ΑΟΖ, αφού πρώτα προηγηθεί οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο. Να θυμίσουμε ότι ήδη υπάρχουν οριοθετήσεις με την Ιταλία, στα δυτικά, και με την Αίγυπτο στον νότο ( η κολοβή οριοθέτηση του Αυγούστου 2021)
Με το απαιτούμενο Προεδρικό Διάταγμα να ακολουθείται από την κατάθεση χάρτη και συνταγμένων του συνόλου της Ελληνικής ΑΟΖ στην γραμματεία της UNCLOS στα Ηνωμένα Έθνη. Ασφαλώς και θα ακολουθήσουν Τουρκικές αντιδράσεις αλλά αυτές δεν μπορούν να λάβουν την μορφή ουσιαστικής ναυτικής επέμβασης καθότι η δικαιοδοσία της Ελληνικής ΑΟΖ εκτείνεται σε μια τεράστια θαλάσσια περιοχή και θα χρειάζονταν χιλιάδες Τουρκικά πολεμικά για μια συντονισμένη επιχείρηση. Στην συνέχεια η Ελλάδα θα πρέπει να κατοχυρώσει την ΑΟΖ που θα έχει ανακηρύξει ασκώντας όπου μπορεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα μέσω της έρευνας και παραγωγής υδρογονανθράκων στα θαλάσσια τεμάχια που έχει ήδη οριοθετήσει, μέσω της πόντισης ηλεκτρικών καλωδίων και αγωγών, μέσω της κατασκευής παράκτιων αιολικών πάρκων (πέρα από τα 6 νμ που περιορίζονται σήμερα),μέσω της οργάνωσης αλιείας κλπ.