Ο παρ´ολίγον διάλογος - και όχι διαπραγμάτευση-που πήγε να ξεκινήσει μετά από πρωτοβουλία της Καγκελαρίου Αγγελα Μέρκελ, ως προέδρου της ΕΕ, στις αρχές Αυγούστου, δυναμιτίστηκε από την Άγκυρα η οποία αντέδρασε βίαια (αλλά όχι απρόσμενα) στην υπογραφή της Ελληνο-Αυγυπτιακής συμφωνίας για τον καθορισμό τμηματικής ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών.
Έκτοτε έχουν εκδηλωθεί διάφορες πρωτοβουλίες από τις ΗΠΑ, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Βερολίνο και τελευταία και από το ΝΑΤΟ με σκοπό την έναρξη επαφών σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας με στόχο τον καθορισμό ενός πλαισίου διαλόγου. Παράλληλα εντείνονται οι πιέσεις από Ελλάδα, Κύπρο και Γαλλία προς τους άλλους ευρωπαίους εταίρους ώστε κατά τη συνάντηση κορυφής της 25 Σεπτεμβρίου να συζητηθούν και να επιβληθούν επιτέλους κυρώσεις κατά της Τουρκίας για τις συνεχείς απειλές και προκλήσεις της κατά της Ελλάδας και της Κύπρου και την κατάφορη παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Χωρίς να απορρίπτει τον διάλογο με την Τουρκία η Ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει σταθερά ότι όποιες συζητήσεις γίνουν θα πρέπει να εστιασθούν μόνο στα θέματα οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών - υφαλοκρηπίδας, και ΑΟΖ θα προσθέταμε εμείς. Άσχετα με το τι δηλώνει δημόσια η κυβέρνηση το ερώτημα είναι κατά πόσο πραγματικά επιθυμεί έναν τέτοιο διάλογο. Εμείς θα υποστηρίξουμε ότι υπό το πρίσμα της παρούσας ανάρμοστης και άκρως προσβλητικής συμπεριφοράς της κυβέρνησης Ερντογάν κατά της Ελλάδας, η Αθήνα δεν έχει λόγο να επιθυμεί την επίσπευση ενός διαλόγου, για τον οποίο εξ άλλου δεν είναι απόλυτα προετοιμασμένη.
Η εσχάτως διατυπωθείσα θέση του πρωθυπουργού, "σταματούν οι προκλήσεις, ξεκινούν οι συζητήσεις - σταματούν οι απειλές, αρχίζουν διερευνητικές επαφές", μπορεί να στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην Άγκυρα για τις ελληνικές προθέσεις, δεν διευκρινίζει όμως το πως αντιλαμβάνεται η Αθήνα το πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης. Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει να είναι επισπεύδουσα σε ένα "διάλογο" εάν προηγουμένως δεν έχει προβεί σε μια σειρά ενεργειών με στόχο την κατοχύρωση, ή έστω την διατύπωση, των θέσεων της.
Πρώτον, η Αθήνα θα πρέπει να αποσαφηνίσει τις θέσεις της, με απεικόνιση επί χάρτου, ως προς την οριοθέτηση των θαλασσίων της συνόρων σε σχέση με το σύνολο της ΑΟΖ της, τόσο ανατολικά του 28ου μεσημβρινού όσο και δυτικά του 26ου. Με άλλα λόγια θα πρέπει να πράξει ότι δεν τόλμησε εδώ και 30 χρόνια, δηλαδή να ανακηρύξει ΑΟΖ για το σύνολο της επικράτειας.
Δεύτερον, και ίσως πλέον σημαντικό σε επίπεδο τακτικής είναι η πλήρης εφαρμογή των προβλέψεων του ΝΔΔΘ για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12νμ για το σύνολο του Αιγαιακού χώρου (βλέπε χάρτη) αφού μέσω αυτής της κίνησης κατοχυρώνουμε έμπρακτα την Ελληνική κυριότητα σε όλο τον νησιωτικό χώρο που σήμερα αμφισβητείται, με την ακεραιότητα του να απειλείται ευθέως από την Τουρκία.
- Το πράσινο χρώμα δείχνει τα 12 ν.μ της αιγιαλίτιδας ζώνης
Τρίτον, θα πρέπει να επαναπροκηρυχθεί το συντομότερο μέσω της ΕΔΕΥ διεθνής διαγωνισμός για τα αδιάθετα ερευνητικά τεμάχια (blocks) νότια της Κρήτης, περιοχή την οποία έχει κατοχυρώσει ερευνητικά η Ελλάδα, μέσω της ΕΕ, ήδη από το 2014. Θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξουμε urbit et orbi σε ποιον ανήκει η εν λόγω περιοχή.
Μπορεί μεγάλο τμήμα της εγχώριας ελίτ να θεωρεί μαξιμαλιστικές ή και ριψοκίνδυνες τις ανωτέρω θέσεις, όμως κατά την ταπεινή μας άποψη αποτελούν το ελάχιστο που θα πρέπει να πράξει η Αθήνα πριν προσέλθει σε οποιοδοίποτε διάλογο. Τη στιγμή που η χώρα απειλείται με αφανισμό, μέσω κατάληψης του ζωτικού για αυτήν θαλάσσιου χώρου-από τις απροκάλυπτες πλέον επεκτατικές και κατακτητικές βλέψεις του γείτονα- θα πρέπει να θεωρείται μάλλον αυτονόητο ότι προέχει η θωράκιση του με κάθε δυνατό τρόπο. Η προάσπιση και διαφύλαξη στο ακέραιο του Αιγαιακού και ευρύτερου θαλάσσιου χώρου αποτελεί συνθήκη sine qua non για την εθνική ακεραιότητα και επιβίωση της χώρας, η ύπαρξη της οποίας είναι άμεσα συνυφασμένη με τη θάλασσα.