προφανώς, εκμεταλλεύονται τις αντιπαραθέσεις των υπόλοιπων μερών, έχοντας αποκτήσει σοβαρό «πάτημα» στη χώρα. Η δε ύπαρξη σειράς πολιτοφυλακών, ξένων μισθοφόρων και διαφόρων φυλών με συμφέροντα που άλλοτε αποκλίνουν, καθιστά τις προσπάθειες σταθεροποίησης αμφίβολες. Στο πλευρό του Χαφτάρ πολεμούν Σουδανοί, ενώ το Αλ Σαράζ υποστηρίζουν τζιχαντιστές διαφόρων εθνικοτήτων. Ενδεικτική επίσης είναι εμφατική περιφρόνηση του εμπάργκο του ΟΗΕ για τη μεταφορά πολεμικού υλικού. Στο Βερολίνο θα επιχειρηθεί να συμφωνηθεί ένας οδικός χάρτης που θα οδηγήσει σε νέα κυβέρνηση και εκλογές, θα δημιουργήσει έναν κοινά αποδεκτό μηχανισμό ελέγχου και θα διασφαλίσει την απρόσκοπτη αξιοποίηση των φυσικών πόρων. Λόγω βέβαια της παρουσίας διαφόρων ομάδων με αναφορά και σε εσωτερικούς δρώντες, η προσπάθεια πολιτικής λύσης κρέμεται σε μια κλωστή. Τυχόν δε επίτευξη εκεχειρίας θα είναι εύθραυστη και θα απαιτηθεί υπομονή και επιμονή ώστε να προκύψει εν τοις πράγμασι ναυάγιο, πολύ περισσότερο αν ζητηθεί η διάλυση των πολιτοφυλακών, χάριν της ανάγκης ενοποίησης του λιβυκού στρατού. Ένα επιπρόσθετο πρόβλημα είναι η μερική επαναφορά ή μη στο status quo ante, εξανεμίζοντας σχετικά εδαφικά κέρδη των δυνάμεων του Χαφτάρ.
Πάντως, δεδομένου πως καμία πλευρά δεν μπορεί για αντικειμενικούς λόγους να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά, η διπλωματική λύση (δύο κέντρων εξουσίας;) μοιάζει η ασφαλέστερη επιλογή. Ακόμη και αν η αποχώρηση του Χαφτάρ από τη συνάντηση της Μόσχας, δεν ήταν τακτικός ελιγμός (είτε για να κερδίσει περισσότερα ή προκειμένου να καθησυχάσει τους εταίρους του στο εσωτερικό της χώρας), ο βαθμός εξάρτησής του από τους εξωτερικούς παίκτες δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια ελιγμών και επιλογών σε Αλ Σαράζ και Χαφτάρ. Στο σενάριο συμφωνίας (οι πιθανότητες είναι μοιρασμένες), ο μεν πρώτος κερδίζει χρόνο να ανασυγκροτηθεί και να αποφύγει την περαιτέρω αναδίπλωσή του, ο δε δεύτερος ενισχύει τη διεθνή του αναγνώριση, θέτοντας τις βάσεις για κάτι παραπάνω στο μέλλον.
Ελληνικού ενδιαφέροντος είναι προφανώς η τύχη του μνημονίου οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας, που, πάντως, δεν αποτελεί αντικείμενο της διάσκεψης, ούτε προτεραιότητα εν συνεχεία. Δεδομένου ότι σημαντικό κομμάτι της λοξής λιβυκής ΑΟΖ αφορά θαλάσσιες περιοχές ελεγχόμενες από τον Χαφτάρ, θα ήταν ευπρόσδεκτο αν αυτός απέτρεπε την εφαρμογή από πλευράς Τουρκίας, λόγω της έντονης αντιπαράθεσης στην οποία βρίσκονται. Αν, μάλιστα, έτσι παραμόνευε ο κίνδυνος κλιμάκωσης, ίσως τότε το τουρκολιβυκό μνημόνιο να κέντριζε το ενδιαφέρον διεθνώς. Ας έχουμε, όμως, κατά νου ότι η Άγκυρα προσφέρει στην ΑΟΖ από αυτή που θα λάμβανε από μία συμφωνία με την Αθήνα. Υπό το πρίσμα των νέων συνθηκών, η δική μας αντίστοιχη οριοθέτηση με την Αίγυπτο καθίσταται αναγκαία.