Τώρα συμβαίνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα. Κάποιοι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες δεν τολμούν να αγγίξουν καν καυτά ζητήματα. Επικαλούνται το πολιτικό κόστος, για να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι φοβούνται τον ίσκιο τους. Αναβάλλουν τις δύσκολες αποφάσεις για... αργότερα ή για να τις χειρισθεί κάποιος άλλος. Και βεβαίως, δεν πρόκειται ποτέ να υπερασπισθούν κάποια τολμηρή απόφαση.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάθει βέρτιγκο και επιστρέφει στις φωνές και τις διαμαρτυρίες του 3%. Κατακρίνει πράγματα που ψήφισε και υιοθετεί τον άκριτο ακτιβισμό ως υποκατάστατο της πολιτικής. Είναι νωρίς ακόμη για να κρίνουμε αν αυτός είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσει εντέλει ο κ. Τσίπρας, γιατί άλλα του λέει το μυαλό του και άλλα η βιωματική του υπόσταση. Προς το παρόν, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ξεχάσει πως κυβέρνησε, στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο.
Θα ήταν απόδειξη ωρίμανσης του πολιτικού μας συστήματος εάν η μεν Ν.Δ. κατάφερνε να χειριστεί δύσκολα θέματα πείθοντας τους πολίτες για την αναγκαιότητα τολμηρών αποφάσεων. Στα φανερά δηλαδή, χωρίς να κρύβεται. Και σίγουρα θα πηγαίναμε σε άλλο επίπεδο εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρνιόταν τον κυβερνητικό του εαυτό και δεν έκανε... παιδική αντιπολίτευση.
Τίποτε από τα δύο δεν θα είναι εύκολο.
Ο πρωθυπουργός και μια κρίσιμη μάζα υπουργών θέλουν να «σπάσουν αυγά», έστω και αν το κόμμα και το κράτος σπρώχνουν από την άλλη. Οι άτολμοι οπαδοί της αδράνειας, όμως, είναι εξαιρετικοί στο σαμποτάζ. Μουρμουρίζουν συνεχώς εκείνο το καταραμένο «πρόεδρε, αυτό δεν γίνεται», επικαλούμενοι μια βαθύτερη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας. Με αυτούς και με τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους δρόμους με επιλεκτική αμνησία, σίγουρα δεν θα λυθεί κανένα καυτό πρόβλημα. Αυτή η μάχη έχει ξαναδοθεί πολλές φορές από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και μετά. Τώρα όμως δεν πρέπει να χαθεί.
(του Αλέξη Παπαχελά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)