Επιτέλους, ο πρωθυπουργός άρχισε ν’ ασχολείται με τα ουσιώδη κι όχι μόνο με τα εύκολα. Η σημαντική περικοπή των Π.Π. 3,5% του ΑΕΠ, επιβληθέντων υπό την απειλή της χρεωκοπίας το 2015, είναι πέραν πάσης οικονομικής λογικής. Μέχρι και ο κ. Λ. Τσούκαλης, πρόεδρος του ευρωΕΛΙΑΜΕΠ το αντελήφθη («Καθημερινή 8.9.19). Δεν είναι δυνατόν μία οικονομία όπως η Ελληνική, που προσπαθεί να σταθή στα πόδια της, να τιμωρείται από την πλεονεξία των πιστωτών.
Οταν αυξάνει το εθνικό της προϊόν, να βλέπει τον κόπο της να διαρρέει στους πιστωτές της και η οικονομία να ξαναπέφτει στο τέλμα της στασιμότητος. Διότι εκεί οδηγεί το Π.Π. Δηλ. 6 δις. ευρώ εφέτος πχ. με αναιμική ανάπτυξη 2% (ας λέγει ό,τι θέλει ο Γιαννάκης Στουρνάρας για πάνω από 3% growth, με τον Τουρισμό κάτω 7% το 8μηνο) θα διαρρεύσουν σε εξωπραγματικούς τόκους.
Αν όλ’ αυτά τα χρήματα κατευθύνοντο στις δημόσιες επενδύσεις πχ. Ανανεώσιμες Πηγές Ενεργείας, υδροηλεκτρικά φράγματα, λιμενικά έργα στα νησιά, διάσωση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, εγγειοβελτιώσεις για την Γεωργία, ο ιδιωτικός τομέας θα ακολουθούσε κι η ανάπτυξη θα σταθεροποιείτο σε αυτοτροφοδοτούμενους ρυθμούς που επιτρέπει η αφετηρίαση της οικονομίας από τα χαμηλά, σημερινά σημεία εκκινήσεως.
Με την διαρροή των τοκογλυφικών Π.Π. στις ξένες κυβερνήσεις πχ. στην Γερμανική που μας οφείλει 85 δις. ευρώ από επανορθώσεις, η πυροδότηση της αναπτύξεως από τον Ελληνικό δημόσιο τομέα είναι ανέφικτη.
Η αποπληρωμή, εξ άλλου, μέρους του δανείου του ΔΝΤ είναι αυτονόητη. Όταν τα διεθνή επιτόκια είναι μηδενικά και ενίοτε αρνητικά, είναι τουλάχιστον γελοίο η πτωχή Ελλάς να πληρώνει «πανωτόκια» 75 εκατομμύρια ευρώ ετησίως στον σαράφη που συνέβαλε μεγάλως στην οικονομική καταστροφή της. Κανονικώς η Ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να ζητήσει αποζημίωση για ηθική βλάβη, αφού ακόμη και ο οικονομικός τ. διευθυντής του, Πιέρ Μπαλανσέρ, παρεδέχθη την ενοχή του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ, εξ υπερβάλλοντος ζήλου.
Οι ευθύνες των διεθνών οργανισμών και των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Γερμανίας για την διασπορά της οικονομικής κρίσεως του 2009 και τη μεταφορά της ευθύνης διασώσεως των Τραπεζών των στις νότιες χώρες της Ευρωπαϊκής… Διαιρέσεως, με την υποκριτική πολιτική της Αναβολής (Extend and Pretend) ήταν τόσο εξοργιστική ώστε ακόμη και ο Γουϊλιαμ Σαίξπηρ το ήξευρε και το έγραψε στην κωμωδία του: «Όπως αγαπάτε»(*).