στον Περσικό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σειρά «συνετών βημάτων», που αποσκοπούν, απλώς, να λειτουργήσουν ως προειδοποίηση προς το Ιράν να μην αποπειραθεί να πράξει κάτι που θα ριψοκινδύνευε την ειρήνη στην περιοχή.
Είναι ο ίδιος, όμως, ο οποίος κατηγορεί όπου βρεθεί κι όπου σταθεί την Τεχεράνη, για όλα όσα συμβαίνουν στη διακεκαυμένη ζώνη του Περσικού, με τις επιθέσεις κατά δεξαμενοπλοίων. Την κατηγορεί και για τις τρομοκρατικές επιθέσεις με drones, στην Σαουδική Αραβία, με το αιτιολογικό ότι τις εκτέλεσαν αντάρτες Χούτι της Υεμένης, οι οποίοι εξοπλίζονται και υποστηρίζονται από το Ιράν.
Σε κάθε περίπτωση γεννάται το εύλογο ερώτημα: Προς τί όλη αυτή η ανερμάτιστη ρητορική από τους Αμερικανούς;
Τον Τραμπ μπορεί να τον επικρίνει κανείς για πολλά. Μοιάζει όμως αρκετά ειλικρινής όταν επαναλαμβάνει διαρκώς τη φράση: «Δεν θέλω πόλεμο στην Μέση Ανατολή».
Υπό αυτό το πρίσμα ιδωμένο, η διφορούμενη ρητορική της κυβέρνησής του, θα μπορούσε να αντανακλά τις διαφορετικές απόψεις στους "κόλπους" της κυβέρνησης, ιδίως όμως του ...ιέρακος Συμβούλου του Εθνικής Ασφαλείας, Τζον Μπόλτον.
Μπορεί όμως κανείς, να βασιστεί σε μια τόσο απλοϊκή ετυμηγορία και να τα ρίξει όλα στη…διάσταση χαρακτήρων; Μάλλον όχι, αν είναι σοφός!
Η τακτική του Λευκού Οίκου έναντι του Ιράν θα μπορούσε να αποτελεί μια σκόπιμη πράξη, με την οποία οι Αμερικανοί συντηρούν τις πιέσεις προς την Τεχεράνη και αναγκάζουν την ηγεσία του καθεστώτος να ξημεροβραδιάζεται διερωτώμενη για το ποιές είναι οι πραγματικές προθέσεις τους.
Όντως, η μαγική λέξη θα μπορούσε, να είναι: «πίεση».
Οικονομική πίεση, με πλήρη διακοπή των πετρελαϊκών εξαγωγών του Ιράν, διπλωματική πίεση, για να το απομονώσουν ολοκληρωτικά και στρατιωτική πίεση, ώστε να καταστήσουν σαφές στην κυβέρνησή του ότι θα πληρώσει βαρύ τίμημα αν διαννοηθεί να επιτεθεί κατά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην περιοχή - ή αν επανεκκινήσει το πρόγραμμα εμπλουτισμό ουρανίου.
Υποθετικά, γράφοντας, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να συμπεριφέρονται σαν επιβάτες σε τρενάκι του τρόμου (…ελληνιστί, roller coaster!), με μια κρυφή προσδοκία: να αποσταθεροποιήσουν το ιρανικό καθεστώς σε σημείο κατάρρευσης, ή έστω, να το εξαναγκάσουν να αρχίσει να φέρεται καλύτερα στην Μέση Ανατολή.
Όλα αυτά όμως μέλλουν να αποδειχτούν, προσεχώς!