Δίχως καμία αμφιβολία, η Τουρκία ενεργεί εκνόμως, βάσει του διεθνούς δικαίου, των ισχυόντων στην Ευρωπαϊκή Ενωση και του πλαισίου που διέπει τις σχέσεις των κρατών. Αλλά αυτό ίσχυε και όταν επί της δικτατορίας των συνταγματαρχών ανέκυψε το θέμα εκμεταλλεύσεως των πετρελαίων της Θάσου, όπου στη διάρκεια των ετών ατύπως επεβλήθη η αρχή της ευθυδικίας – με άλλα λόγια πρακτικώς η φινλανδοποίηση του Αιγαίου. Την ίδια πρακτική εφαρμόζει η Αγκυρα έναντι της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στην παρούσα συγκυρία, βεβαίως, οι ΗΠΑ και εν γένει η Δύση έχουν συνασπισθεί εναντίον του απείθαρχου προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρωτίστως λόγω των στενών σχέσεων που καλλιεργεί με τη Μόσχα, αλλά και με το καθεστώς του Ιράν. Αλλά όχι εναντίον της Τουρκίας ως γεωπολιτικής οντότητος τεράστιας σημασίας. Στο γεγονός αυτό οφείλεται η στήριξη που παρέχουν προς την Κύπρο – ρητορική αλλά όχι επουσιώδης, δίχως την απειλή συγκεκριμένων αντιποίνων.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Ερντογάν είναι ένας ριψοκίνδυνος πολιτικός ηγέτης αλλά όχι και παράφρων, τουλάχιστον έως τώρα. Η παρουσία του τουρκικού ερευνητικού σκάφους είναι κυρίως συμβολική, και επί της ουσίας το μόνο που πρακτικώς θα επιτύχει είναι μια «τρύπα στο νερό», καθώς η χώρα αυτή δεν διαθέτει τεχνολογία αξιοποιήσεως των κοιτασμάτων. Η στήλη αυτή δεν θα προεξοφλήσει την έκβαση της κλιμακούμενης κρίσεως. Το πιθανότερο όμως είναι ότι υπό οιεσδήποτε συνθήκες, οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου θα αποτελέσουν τον καταλύτη για την επίλυση του Κυπριακού. Αγνωστο βεβαίως υπό ποίους όρους.
(του Κώστα Ιορδανίδη από την εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)