Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα, πιεζόμενη από την πραγματικότητα, ανέλαβε σημαντικές πρωτοβουλίες. Απλοποίησε τον «αναπτυξιακό νόμο», προσφέρει υπερ-αποσβέσεις 200% για επενδύσεις σε ενεργειακό εξοπλισμό, φορολογικές υπερ-εκπτώσεις 150% στις προσλήψεις, υπερ-εκπτώσεις 130% στις δαπάνες έρευνας, φορολογικές απαλλαγές στην αξιοποίηση πνευματικής ιδιοκτησίας, φοροαπαλλαγές στη συγκέντρωση κεφαλαίων για έρευνα και καινοτομία, μείωσε (λίγο) τον φόρο μερισμάτων. Επίσης, παρέχονται κίνητρα για σύσταση κέντρων κοινών υπηρεσιών, για την αδειοδότηση επιχειρηματικών πάρκων, για εξυγίανση των άτυπων συγκεντρώσεων, υποτίθεται ότι ρυθμίζονται εκκρεμότητες σχετικά με τον αιγιαλό, την επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντος ΦΠΑ στις φαρμακοβιομηχανία κι άλλες ανάλογες ρυθμίσεις. Οφείλει να παραδεχθεί κανείς ότι δεν είναι αμελητέες ρυθμίσεις και μάλιστα από κυβέρνηση που (λέει ότι) βρίσκεται σε πόλεμο με το κεφάλαιο!
Ωστόσο, η θέση της χώρας στην παγκόσμια επενδυτική ανταγωνιστικότητα επιδεινώνεται. Γιατί; Επειδή οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες είναι κατάλογος αιτημάτων (του κεφαλαίου) που ικανοποιούνται. Δεν συνιστούν πολιτική ανοικτών θυρών προς επενδύσεις. Εξυπηρετούν επιμέρους αιτήματα, χτίζουν συμμαχίες και δουλειές…
Οταν εγχώριοι επενδυτές αναζητούν διεθνώς έδρα για να στεγάσουν τη δραστηριότητά τους, γιατί να έρθουν ξένοι επενδυτές στην ελληνική αγορά; Ερχονται κάποιοι που είναι ευκαιριακοί παίκτες ή κινούνται σήμερα σε συγκεκριμένες αγορές όπως είναι αυτές της υγείας και του τουρισμού. Αγόρασαν ή αγοράζουν τις μονάδες που θεωρούν ενδιαφέρουσες και θα συνεχίσουν να δρουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αγνωστο πότε θα κυνηγήσουν μια άλλη επένδυση, κάπου αλλού.
Η αναγκαία επενδυτική άνοιξη δεν θα έρθει με «χάρες» πρώην αριστερών σε μεγαλόσχημους, απαιτεί οριζόντια ουσιαστικά μέτρα για όλους, ευθυγράμμιση με φορολογικές πρακτικές που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση για μεταφορά ζημιών, αποσβέσεις με βάση την πραγματική ζωή του παγίου, κανόνες ομιλικής φορολόγησης. Και οι κανόνες αυτοί να ισχύουν σταθερά, για όλους.
Οι επενδύσεις χρειάζονται ανάλογο τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης αλλά και απλοποίηση της περιβαλλοντικής αδειοδότησης. Κυρίως όμως, χρειάζεται να πειστούν όλοι ότι θέλουμε επενδύσεις, ως χώρα, ως αγορά, ως κοινωνία.
(του Σεραφείμ Κωνσταντινίδη από την εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)