προέδρου Ταγήπ Ερντογκάν γεγονός που τον καθιστά από απρόβλεπτο έως επικίνδυνο.
Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Τουρκίας έπεσε το περασμένο έτος στα 9.632 δολλάρια από 10.000 προηγουμένως και η ανάπτυξη της οικονομίας περιορίσθη στο 2,6% που πάντως είναι σαφώς ανώτερο της Ελλάδος.
Η καταδίκη των «Ερντογκανόμικς» προήλθε όχι τόσο από την διένεξη με την Αμερική όσο από την άφρονα οικονομική πολιτική της αφειδούς χρηματοδοτήσεως της Τουρκικής οικονομίας που προσομοιάζει ολίγον με την εποχή της… «Ολυμπιακής αθωότητος» του Σημίτη-Κώστα Καραμανλή.
Ως αποτέλεσμα της οικονομικής αλαζονείας του Ερντογκάν, η μεν Τουρκική λίρα κατέρρευσε στις 5,5 Λ. ανά δολλάριο από 2,5 προηγουμένως, η δε λαϊκή κατανάλωση κατά 9% το 2018. Πολλά Τραπεζικά δάνεια έμειναν απλήρωτα λόγω της ραγδαίας ανόδου των επιτοκίων και η εξαγωγή κεφαλαίων χτύπησε την οροφή. Αν η Τουρκία απέφυγε την χρεωκοπία, το οφείλει ότι απέφυγε την απρονοησία να συνδεθή με το δολλάριο, όπως η Ελλάδα μετά το 1999 με το ευρώ.
Εφέτος, οι ελπίδες της Τουρκίας στηρίζονται στις εξαγωγές και στον Τουρισμό καθώς η οικονομία της έγινε πιο ανταγωνιστική εν σχέσει με την Ελλάδα, που υποφέρει από ένα ανατιμημένο νόμισμα που υπαγορεύει η Γερμανία.
Το πρόβλημα της Τουρκίας εν τούτοις είναι πολιτικό, όπως και εδώ. Πόσον αυταρχισμό και πόση επέκταση του δημοσίου τομέως αντέχει η Τουρκική οικονομία και πώς επηρεάζεται εντεύθεν η κοινή γνώμη;
Εάν ο Ερντογκάν προσπαθήσει να εξαγάγει τα οικονομικά του αδιέξοδα, τότε θα έχομε πρόβλημα.Εάν όχι, όπως ελπίζω, τότε θα υπάρξει ύφεσις στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.