ωστόσο παραμένουν αναπάντητα δύο βασικά ερωτήματα που θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τη θετική έκβαση του διαγωνισμού. Πρώτον, το θέμα των εργαζομένων και αν θα υλοποιηθεί πριν την κατάθεση των προσφορών πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου, με τους επενδυτές να πιέζουν για μείωση του προσωπικού των μονάδων που θα παραχωρηθούν. Δεύτερον, το ζήτημα του μηχανισμού επάρκειας ισχύος για την αποζημίωση των λιγνιτικών μονάδων, με το υπουργείο να έχει ήδη στείλει το σχέδιο του στις Βρυξέλλες και να εκκρεμεί η έγκρισή του. Τα παραπάνω ζητήματα θα διαμορφώσουν τα δεδομένα για την εξέλιξη του διαγωνισμού.
Πάντως, το μέλλον που έχει διαμορφωθεί για την λιγνιτική παραγωγή πανευρωπαϊκά είναι δυσοίωνο, λόγω των αποφάσεων για μείωση των αέριων ρύπων. Η κατεύθυνση αυτή έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το επενδυτικό ενδιαφέρον.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ Μανώλης Παναγιωτάκης είχε επισημάνει πρόσφατα πως τόσο η αύξηση της οριακής τιμής συστήματος, όσο και η τιμή δικαιωμάτων CO2 «επιβάλλει τη λήψη πρόσθετων μέτρων για την άκρως αναγκαία για την οικονομική ευρωστία της επιχείρησης βελτίωση της κερδοφορίας». Παράλληλα, σημείωνε πως «με όρους στρατηγικής αλλά και άμεσου επιχειρηματικού σχεδιασμού, η στροφή της ΔΕΗ στην ανάπτυξη των ΑΠΕ, που θα είναι η ατμομηχανή της μελλοντικής ανάπτυξής της είναι δεδομένη». Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα της πώλησης των λιγνιτικών μονάδων αποτελεί ένα «αγκάθι» για την επιχείρηση ηλεκτρισμού και από την έκβασή του θα κριθεί από το αν θα εφαρμοστεί το plan b που είναι η παραχώρηση υδροηλεκτρικών μονάδων.