Στην μακρά διαδρομή του χρόνου, ο Πούτιν άρχισε σταδιακά να βάζει ξανά τη χώρα του στο χάρτη. Με τους δρόμους της ενέργειας (Nord Stream) απέκτησε ειδικό βάρος. Με το νέο οπλοστάσιο που παρουσίασε στον πόλεμο της Συρίας (μαχητικά αεροπλάνα με απεριόριστη δυνατότητα ανεφοδιασμού στον αέρα) έδωσε την ισχυρή εντύπωση ότι χτίζει μια νέα υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη. Με το Μουντιάλ, τέλος, υποδέχθηκε ως κανονικό δυτικό κράτος τρία εκατομμύρια τουρίστες και όπως είπε ο ίδιος «καταρρίψαμε μύθους και προκαταλήψεις».
Από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της εξουσίας, ο Ρώσος Πρόεδρος κατάλαβε επίσης ότι η Ορθοδοξία είναι αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας του νέου κράτους και γι’ αυτό την ενέταξε στην στρατηγική του. Η περίοδος που ακολούθησε δεν υπήρξε βεβαίως ανέφελη. Αμερικανικές ΜΚΟ οι οποίες αναμείχθηκαν ανοικτά στις ρωσικές εκλογικές αναμετρήσεις έκλεισαν με συγκεκριμένες καταγγελίες ανάλογες με αυτές που κάνουν οι ΗΠΑ σήμερα κατά της Ρωσίας. Η Ρωσία περικυκλώθηκε από τη Δύση με την ένταξη όλων των Βαλτικών Δημοκρατιών στο ΝΑΤΟ. Όσα έγιναν στην Ουκρανία και τη Γεωργία είχαν ως στόχο την απομόνωση του Πούτιν στην αυλή του. Η απόπειρά του να πατήσει πόδι στην Μέση Ανατολή μέσω του αγωγού South Stream πολεμήθηκε ακόμη και με την πτώση κυβερνήσεων φιλικών προς τα σχέδια αυτά – συνέβη στην Ελλάδα το 2009.
Η θητεία Πούτιν με αμιγώς δυτικούς όρους δεν προσφέρεται βεβαίως για θαυμασμό. Δεν υπήρξε, ούτε αποτελεί άγγελο δημοκρατίας. Ωστόσο, αν θυμηθούμε τη στιγμή κατά την οποία δανείζεται από το ταμείο για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και την συγκρίνουμε με τη χθεσινή -να κάθεται ισότιμος απέναντι στο Πρόεδρο Τράμπ- θα καταλάβουμε με όρους γεωπολιτικής (και όχι δήθεν συμπάθειας στο ξανθό γένος) πως η Ρωσία διήνυσε τεράστια απόσταση. Πως το τέλος της ιστορίας δεν επήλθε. Και αυτό οφείλουμε να το λάβουμε υπ’ όψιν. Όχι επειδή οι Ρώσοι είναι ορθόδοξοι. Όχι επειδή μας στέλνουν τουρίστες. Όχι γιατί τάχα ταιριάζουν τα χνώτα μας. Μα κυρίως -λόγοι εθνικού συμφέροντος- γιατί έχει αλλάξει το ειδικό τους βάρος στη ζυγαριά του νέου κόσμου.
Το ακριβές: Η νέα αμερικανική ηγεσία θέλει να τους βάλει και εκείνη ξανά πίσω στη ζυγαριά στην οποία ούτως ή άλλως σκαρφάλωσαν μόνοι τους. Ο Τράμπ διαβάζει τους αριθμούς και θεωρεί νούμερο έναν επικίνδυνο για τις ΗΠΑ, την Κίνα, λόγω της διακράτησης μεγάλου όγκου αμερικανικού χρέους στο χαρτοφυλάκιό της. Εάν πράγματι κατά τη διάρκεια της θητείας του προχωρήσει η προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας και ξεπεραστούν τα εμπόδια που του ορθώνει τμήμα του αμερικανικού κατεστημένου, η Ελλάς κινδυνεύει να μείνει μετέωρη και εκτεθειμένη μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Οι τοπικοί αυτοσχεδιασμοί του State Department και οι απαιτήσεις για απελάσεις Ρώσων θα συμβαδίζουν με την κεντρική πολιτική επιλογή του Λευκού Οίκου; Απλώς διερωτώμεθα μεγαλόφωνα.
(του Μανώλη Κοττάκη από την εφημερίδα «Η ΕΣΤΙΑ», 17/07/2018)