Πρέπει
να αποτελεί παγκόσμια εφεύρεση και πρωτοτυπία, όταν ένας κλάδος απεργεί, τις
συνέπειες της απεργίας να υφίσταται μόνο ο ίδιος, τα δε αιτήματα της απεργίας
δεν μπορεί να ικανοποιήσει κανείς εκ των συμμετεχόντων-παθόντων. Αντιθέτως, η
τρόικα -την υπεράσπιση της οποίας είχαν και έχουν αναλάβει «εργολαβικά» αρκετοί
εκ των απεργούντων δημοσιογράφων- αλλά και η κυβέρνηση -της οποίας οι
υποσχέσεις για επίλυση των επίμαχων θεμάτων περισσεύουν- ωφελούνται συστηματικά
από την έλλειψη οιασδήποτε ενημέρωσης.
Δεν
είναι η πρώτη φορά που οι εφημερίδες, και δη οι ημερήσιες, υφίστανται αναίτια
τις καταστροφικές επιπτώσεις απεργιών, τα αιτήματα των οποίων οι λιγοστοί
εναπομείναντες ιδιοκτήτες και εκδότες τους δεν έχουν καμία δυνατότητα να
επιλύσουν ή έστω να συμβάλουν στην εξεύρεση λύσεων. Πριν από λίγες μέρες δεν
κυκλοφόρησαν εφημερίδες γιατί απεργούσαν οι υπάλληλοι των πρακτορείων διανομής.
Ο λόγος; Η χρεοκοπία του ενός πρακτορείου διανομής συμφερόντων οικογένειας
Μπόμπολα. Μια χρεοκοπία που σπρώχνει στη μεγάλη μαύρη τρύπα περισσότερους από
τους μισούς εκδότες. Άρα οι εκδότες που έχασαν εκατομμύρια από το λουκέτο του
πρακτορείου έχασαν και μια μέρα κυκλοφορίας των εντύπων τους. Θα μπορούσαν να
δώσουν λύση στα αιτήματα των απεργούντων; Φυσικά όχι. Σήμερα η εφημερίδα που
κρατάτε στα χέρια σας καλείται να γίνει «περιοδικό», γιατί θα κρέμεται (;) η
ίδια στα περίπτερα για τρεις μέρες. Τρεις χαμένες μέρες για την ενημέρωση,
χαμένες μέρες μισθών των δημοσιογράφων, αλλά και όλων των εργαζομένων στις
εκδοτικές εταιρίες, χαμένες εισπράξεις περιπτέρων και όλης της αλυσίδας
διανομής, χαμένα μεροκάματα εργαζομένων στα τυπογραφεία. Και το σημαντικότερο:
Ακόμα μία χαμένη μάχη στον πόλεμο που δίνουν οι εφημερίδες, κυρίως για την επιβίωσή
τους. Γιατί; Μα γιατί η εφημερίδα είναι, για πολλούς ακόμα, μια αγαπημένη
συνήθεια. Και όσο παύει να ικανοποιείται αυτή η συνήθεια-ανάγκη, χάνεται άλλη
μια μάχη. Και γιατί ουσιαστικά μόνο οι εφημερίδες πλήττονται;
Μα
γιατί οι τηλεοπτικοί σταθμοί έχουν από καιρό απεμπολήσει τον ενημερωτικό
χαρακτήρα τους και έχουν συρρικνώσει στο minimum τα δημοσιογραφικά επιτελεία
τους. Δεν πουλάνε, άλλωστε, σύμφωνα με τους «σοφούς» διαφημιστές που προφανώς
επιθυμούν να μετατραπούμε όλοι σε survivors της ζωής. Τα ενημερωτικά ραδιόφωνα
που έχουν απομείνει είναι 2-3, ενώ το δωρεάν διατιθέμενο διαδίκτυο, όπως
συνήθως, δεν απεργεί... Η απεργία αυτή τη φορά έχει αίτημα τη διάσωση του
ΕΔΟΕΑΠ: Του Ταμείου των δημοσιογράφων. Μπορούν οι εκδότες, οι δημοσιογράφοι και
όλοι οι υφιστάμενοι τη ζημιά της μη κυκλοφορίας να δώσουν λύση; Να κρατήσουν
στη ζωή τον ΕΔΟΕΑΠ; Φυσικά όχι.
Αντιθέτως,
τρόικα και κυβέρνηση απολαμβάνουν ένα τριήμερο χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς
κριτική, χωρίς σκοτούρες... Δυστυχώς, η απαρχαιωμένη συνδικαλιστική άγονη
λογική εξακολουθεί να επικρατεί.
Τι
και ποιος θα κερδίσει, αν κλείσουν κι άλλα μέσα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Άλλωστε
συνδικαλιστικές οργανώσεις χωρίς εργοδότες και εργαζομένους δεν υφίστανται.
Υπήρχαν άλλοι τρόποι αντίδρασης; Σίγουρα ναι. Από τη συντονισμένη διαμαρτυρία
μέσω των ίδιων των μέσων μέχρι την εξέταση των εναλλακτικών για την επόμενη
μέρα, μέχρι... μέχρι... Όμως η εύκολη λύση ήταν αυτή που ακολουθήθηκε. Απεργία
για την απεργία. Και για την καρέκλα και τα ψηφαλάκια που ολοένα και λιγοστεύουν...
*του Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη, Προέδρου του
Δ.Σ. της «Εφ. Εστία Α.Ε.»