Οι πόλεμοι γεννούν ήρωες, δεν υπάρχει χώρα που
να μην περηφανεύεται για δικούς της ήρωες-σύμβολα· στην ανάγκη τούς
κατασκευάζει. Με τελείως διαφορετικά μέσα και κυρίως σε ειρηνικούς
καιρούς δρουν άλλου είδους ήρωες. Επιστήμονες που με τις ανακαλύψεις
τους σώζουν ζωές, εφευρέτες που έκαναν τον βίο μας καλύτερο ή
ασφαλέστερο, διανοητές που ώθησαν τη σκέψη μας, συγγραφείς που άνοιξαν
νέους ορίζοντες.
Κι ο χώρος του αθλητισμού –του πρωταθλητισμού, αν δεν κρυβόμαστε πίσω
από το δάκτυλό μας– γέμει, κατόπιν θεσμικής επικύρωσης, προτύπων, νέων
ανδρών και νεαρών γυναικών που αφοσιώθηκαν μετά πολλών κόπων και θυσιών
στην τέχνη του μη αιματηρού ανταγωνισμού. Δεν μιλάμε, ασφαλώς, για μια
απλή καμπάνια προτρεπτικής προβολής του ρητού του (σατιρικού) ποιητή
Γιουβενάλη «νους υγιής εν σώματι υγιεί» αλλά για άμιλλα πολύπτυχη, όπου η
ατομική τιμή και δόξα, η οικονομική και ηθική δικαίωση, συγκλώθονται με
τον λαϊκό μύθο, την εφήμερη μαζική ανάταξη, τα στοχαστικά και μαζί
πομπώδη «εύγε» επισήμων, τις τελετές προσπορισμού λάμψης τρίτων.
Συνυπογράφοντας το «πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά», αποδέχεσαι
πλήρως τους όρους του παγκόσμιου παιχνιδιού. Κράτη πλούσια ή φτωχά,
ισχυρά ή αδύναμα, δημοκρατίες ή δικτατορίες, επενδύουν σε διακρίσεις των
δικών τους παιδιών έναντι των ξένων. Κι εδώ προβάδισμα έχουν οι έχοντες
αφού πλην ίδιων έμψυχων πόρων επιδίδονται σε ευγενές παιδομάζωμα
ταλαντούχων αθλητών, κυρίως από χώρες της Αφρικής, ντύνοντάς τους
τάχιστα στα εθνικά τους χρώματα. Συνοπτικά στα δικά μας. Ο βατήρας
αντεπίθεσης του ελληνικού αθλητισμού, η φυγή από τη χρόνια κακομοιριά,
ήταν το επικό «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» της Βούλας Πατουλίδου και το
επίσης χρυσό του Πύρρου Δήμα στη Βαρκελώνη, 1992.
Η
αθρόα συλλογή μεταλλίων στην τροπαιοθήκη της εθνικής μας περηφάνιας
συνεχίστηκε, προς αγαλλίασή μας. Πριν από 13 χρόνια την 13η Αυγούστου, η
τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, κατά καθολική παραδοχή ένα
υποδειγματικό σόου, πιστοποίησε –το γιατί είναι δουλειά ψυχολόγων– ότι η
Ελλάδα κατέστη πανίσχυρη εφ’ όλης της ύλης. Τα κουφάρια των
εγκαταστάσεων, σαλόνια που έγιναν αλώνια, μας θυμίζουν πόσο διογκώναμε
σκυταλοδρομώντας την εθνική μας μυθοπλασία. Η ξεχωριστή κυρία Κατερίνα
Στεφανίδη όταν περνά πάνω από τον πήχυ της, εκεί ψηλά, ουδεμία ευθύνη
φέρει για τις δικές μας ψευδαισθήσεις με χρήση του ονόματός της εδώ στα
χαμηλά.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 09/08/2017)