Η θύελλα που ξέσπασε την Παρασκευή στην Βουλή με αφορμή την
κατάθεση τροπολογίας διαγραφής προστίμων της καπνοβιομηχανίας ΣΕΚΑΠ -από την
οποία φέρεται επωφελούμενος ο επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης – μας αναγκάζει σε ορισμένες
συγκεκριμένες επισημάνσεις.
Επισήμανσις πρώτη: Είναι απαράδεκτη η νομοθέτησις με
τροπολογίες. Η τροπολογία για την ΣΕΚΑΠ ήταν η χιλιοστή πρώτη σε δυόμισυ χρόνια
διακυβερνήσεως από τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο συνολικός αριθμός των τροπολογιών που
ψηφίσθησαν από το 1974 έως το 2015 δεν ξεπέρασε τις 5000.
Επισήμανσις δευτέρα: Αποτελεί όνειδος για το κοινοβούλιο να
κλείνουν τα μικρόφωνα και να δίδεται εντολή αποχωρήσεως των υπαλλήλων, όταν
επιχειρείται η πρόκλησις ονομαστικής ψηφοφορίας από την Αντιπολίτευση, με
διαταγή, μάλιστα, του Γενικού Γραμματέως της Βουλής. Αυτά πράγματι ούτε ο
Μαδούρο δεν τα κάνει.
Επισήμανσις τρίτη: Για να παρακολουθείς σήμερα πολιτική στην
Ελλάδα, πρέπει να ξέρεις ποδόσφαιρο και για να ξέρεις ποδόσφαιρο πρέπει να
παρακολουθείς πολιτική. Τέσσερεις Πρόεδροι Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών
-άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο- δραστηριοποιούνται στα ΜΜΕ, στην Ναυτιλία,
στην Αυτοδιοίκηση. Από την διαπλοκή του τσιμέντου περνάμε στην διαπλοκή του
τονάζ.
Επισήμανσις Τετάρτη: Κυβέρνησις και κόμματα υποχρεούνται να
αξιολογούν τους επιχειρηματίες όχι βάση προσωπικών αντιπαλοτήτων αλλά βάσει
αρχών. Εάν μια τροπολογία είναι ευνοιοκρατική, να καταψηφίζεται. Εάν προάγει
εθνικό συμφέρον, να υποστηρίζεται. Κάθε άλλη μέθοδος προσεγγίσεως των ζητημάτων,
είτε από την Κυβέρνηση είτε από την Αντιπολίτευση, ενέχει το ρίσκο να
μετατραπεί η χώρα σε φαρ ουέστ.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 2/5)