Στην αρχή η αξιολόγηση ήταν να κλείσει στα τέλη του 2015. Μετά πήγε
στις αρχές του 2016. Βγήκαν στους δρόμους συνταξιούχοι, ελεύθεροι
επαγγελματίες και αγρότες και η κυβέρνηση θυμήθηκε τη «σκληρή
διαπραγμάτευση». Το κλείσιμο μετατέθηκε «πριν από το Πάσχα των
καθολικών» και τώρα ελπίζουμε πως αν τα βρουν οι πιστωτές στην
Ουάσιγκτον, η αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί πριν από το Ορθόδοξο Πάσχα.
Διότι αν μπούμε στον Μάιο και δεν έχει κλείσει, «καήκαμε», όπως έχει πει
ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Ολα αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν κάνει τίποτε άλλο
από το να συζητάει πόσο και ποιες συντάξεις θα κοπούν, πόσο και ποιοι
φόροι θα αυξηθούν. Ομως όλη αυτή η συζήτηση δεν έχει καμία αξία για το
μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Μπορεί να έχει κάποια αξία για την
τσέπη ορισμένων κοινωνικών ομάδων, αλλά και στην περίπτωση αυτή το όποιο
όφελος θα είναι βραχυπρόθεσμο.
Αυτό που έχει σημασία είναι να βρεθεί επιτέλους μια απάντηση στο ερώτημα
πώς η Ελλάδα θα επιστρέψει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Γιατί, ενώ έχουμε
υποστεί μια δραματική μείωση στο επίπεδο ζωής, με τις αμοιβές κυρίως
στον ιδιωτικό τομέα και το μισθολογικό κόστος για τις επιχειρήσεις να
έχουν μειωθεί σημαντικά, οι εξαγωγικές επιδόσεις της ελληνικής οικονομία
μόλις το 2015 κατάφεραν να ξεπεράσουν τα επίπεδα που βρίσκονταν το
2008;
Αλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνιο, όπως η Πορτογαλία και η Κύπρος,
έχουν βγει από το πρόγραμμα και «τρέχουν» με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Ειδικότερα η Πορτογαλία έχει να επιδείξει σημαντική αύξηση εξαγωγών,
έχοντας κάνει μικρότερη μισθολογική προσαρμογή από την Ελλάδα. Σε καμία
περίπτωση δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι έχει λύσει όλα της τα
προβλήματα. Ωστόσο, το γεγονός ότι έχει ανάπτυξη, δημιουργεί ελπίδες για
το αύριο.
Ενώ λοιπόν η κουβέντα στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι για το πώς θα πάρει
μπροστά η οικονομία, ακόμη συζητούμε για τις συντάξεις, τη στιγμή
μάλιστα που το πρόβλημα με τις συντάξεις δεν είναι οι απαιτήσεις του ΔΝΤ
αλλά το γεγονός ότι το ΑΕΠ υποχώρησε κατά 27%, προκαλώντας στρατιά
ανέργων και κάθετη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
Οι όποιες αλλαγές έχουν γίνει ως σήμερα για να καταστεί
ανταγωνιστικότερη η οικονομία είναι οι αλλαγές που έχουν επιβάλει οι
πιστωτές. Ομως δεν είναι δουλειά τους να φέρουν την ανάπτυξη. Δική μας
δουλειά είναι. Αυτό που τους νοιάζει είναι να μη δημιουργούμε
ελλείμματα. Να εξασφαλίσουν ότι δεν θα χρεοκοπήσουμε και θα
δημιουργήσουμε προβλήματα στο ευρώ, τις ευρωπαϊκές οικονομίες και το
τραπεζικό σύστημα.
Το πώς θα αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία είναι δικό μας ζήτημα. Και δεν
μπορεί να αναπτυχθεί με μαγικό τρόπο. Οι τρόποι είναι δεδομένοι. Ο εξής
ένας: να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στη χώρα και να αρθεί η
αβεβαιότητα που προκαλεί η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και
ιδιαίτερα της σημερινής κυβέρνησης. Τότε και μόνο τότε, Ελληνες και
ξένοι θα βάλουν το χέρι στη τσέπη και θα αρχίσουν να επενδύουν. Και για
να συμβεί αυτό μία είναι η προϋπόθεση: να κλείσει η αξιολόγηση.
(του Γιώργου Παπαϊωάννου, από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 17/04/2016)