«Πρόκειται για την κορύφωση των απελευθερωτικών αγώνων του
κυπριακού λαού» δήλωσε ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρης Χριστόφιας
αναφερόμενος στη χθεσινή επέτειο της 1ης Απριλίου, ημερομηνίας έναρξης του
απελευθερωτικού αγώνα του 1955-59 της Ε.Ο.Κ.Α. για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. «Πρέπει να διδαχτούμε από τις επετείους της 25ης Μαρτίου 1821 και της
1ης Απριλίου, αλλά και ευρύτερα από τους αγώνες του κυπριακού λαού. Χρειάζεται
ενότητα στόχων» τόνισε ο πρόεδρος Χριστόφιας.
Αφού επισήμανε ότι, δυστυχώς, η θυσία ηρωικών μορφών δεν
έδωσε τα ποθούμενα αποτελέσματα, τόνισε ότι οι λόγοι είναι πάρα πολλοί και
πρόσθεσε «μέσα από μια 'κουτσουρεμένη' ανεξαρτησία οδηγηθήκαμε τελικά από τη
δράση της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄ στην τουρκική εισβολή και κατοχή και στην
επαναφορά της σκλαβιάς σε σημαντικό τμήμα της πατρίδας μας».
Η επέτειος της 1ης Απριλίου τιμήθηκε με δοξολογίες και άλλες εκδηλώσεις. Στη
δοξολογία στη Λευκωσία χοροστάτησε ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος και παρέστη ο
πρόεδρος Χριστόφιας.
Επίσης, σημείωσε ότι ενώ ο αείμνηστος πρόεδρος Μακάριος
έθεσε τον εφικτό στόχο της μετεξέλιξης του ενιαίου κράτους σε ομοσπονδιακό, «αυτή
τη στιγμή φαίνεται ότι πολλοί το αρνούνται και διακηρύττουν το ευκταίο και πάλι».
Στα «Φυλακισμένα Μνήματα» στις Κεντρικές Φυλακές, όπου είναι θαμμένοι αγωνιστές
που απαγχονίστηκαν από τους 'Άγγλους την περίοδο του απελευθερωτικού αγώνα του
1955-59, έγινε τρισάγιο και ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από τον πρόεδρο
Χριστόφια, τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων
και άλλους επισήμους.
Τα πολιτικά κόμματα, με ανακοινώσεις τους αναφέρονται στο μεγαλείο του αγώνα
του 55-59 και αποτίουν φόρο τιμής στους ήρωες του, λέγοντας πως η 1η Απριλίου
του 1955 αποτελεί «το σημαντικότερο σταθμό στην πολυκύμαντη πορεία του
Κυπριακού Ελληνισμού για απόκτηση της ελευθερίας του».
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι μία από τις κορυφαίες μορφές του αγώνα
της Ε.Ο.Κ.Α. για την Ένωση με την Ελλάδα ήταν και ο μαθητής Γυμνασίου Ευαγόρας
Παλληκαρίδης, ο οποίος απαγχονίστηκε για την δράση του στις 14 Μαρτίου 1957, σε
ηλικία μόλις 18 ετών.
Μια μέρα πριν τη δίκη με την οποία καταδικάστηκε, μπαίνει
κρυφά στο σχολείο και αφήνει στην έδρα ένα σημείωμα:
“Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας,
κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον
ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε.
Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ένα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.
Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.
Γειά σας,παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι
όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν
ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την
ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μέ βρει εκεί.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης”