Καθώς το ορόσημο TTF πλησιάζει τα επίπεδα πριν το 2022, όταν και είχε εκτοξευθεί εξαιτίας της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι κυβερνήσεις των 27 κρατών-μελών μπορούν να πανηγυρίζουν για την έξοδο από την ενεργειακή κρίση της προηγούμενης τριετίας. Εντούτοις, η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει μη ανταγωνιστική έναντι των μεγάλων οικονομιών, όπως η Κίνα και οι ΗΠΑ.
«Δώρο άδωρον» μπορεί να χαρακτηριστεί η πτώση των τιμών του φυσικού αερίου εντός της ευρωπαϊκής αγοράς, καθώς η μειωμένη ζήτηση και η αυξημένη προσφορά έχουν οδηγήσει το TTF πολύ κοντά στα επίπεδα του 2021. Επί του παρόντος, το TTF κινείται λίγο πάνω από τα 28 ευρώ ανά MWh. Μολονότι η τιμή αυτή είναι σαφώς υψηλότερη από εκείνες του 2021, όταν το TTF βρισκόταν κάτω από τα 20 ευρώ/MWh, παραμένει ιδιαίτερα ελκυστικό σε σύγκριση με την έκρηξη που προκλήθηκε κατά τη διάρκεια του 2022, όταν ξεπέρασε ακόμα και τα 339 ευρώ/MWh. Αυτή η επιστροφή στην κανονικότητα αποτελούσε στόχο των ευρωπαϊκών ηγεσιών, οι οποίες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μία ευρεία ενεργειακή κρίση μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις του πολέμου στις ροές καυσίμων.
Η τιμή TTF πλησιάζει τα επίπεδα προ 2022.
Εντούτοις, τόσο οι άνθρωποι της αγοράς, όσο και οι αναλυτές πιστεύουν πως αυτή η μείωση του ενεργειακού κόστους ήρθε πολύ αργά για τη βιομηχανία της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης τριετίας, πολλές επιχειρήσεις αποφάσισαν να μεταφέρουν την έδρα τους, να αποεπενδύσουν από την ΕΕ, ή να σταματήσουν να λειτουργούν οριστικά, καθώς το κόστος ενέργειας ήταν δυσθεώρητο. Σε συνδυασμό με το πολύ χαμηλό ενεργειακό κόστος στις μεγάλες ανταγωνιστικές οικονομίες όπως οι ΗΠΑ ή η Κίνα, η ΕΕ θεωρούταν κάθε άλλο παρά ελκυστική για προσέλκυση νέων ή διατήρηση υφιστάμενων επενδύσεων.
Όμως, η σημερινή στασιμότητα των τιμών TTF αναδεικνύει πως τα προβλήματα της ΕΕ είναι πολύ βαθύτερα από το κόστος του φυσικού αερίου. Το γενικό κόστος παραγωγής στην ΕΕ είναι αρκετά υψηλότερο, όχι μόνο εξαιτίας της ενέργειας— που παραμένει ακριβότερη από την Κίνα και τις ΗΠΑ— αλλά και λόγω επιπλέον χρεώσεων όπως το κόστος εργασίας, τα κλιματικά τέλη, και οι ρυθμιστικές επιβαρύνσεις. Ταυτόχρονα, οι εξαγωγές της ΕΕ έχουν εγκλωβιστεί στον “κυκλώνα” του εμπορικού πολέμου που τροφοδοτούν Ουάσιγκτον και Πεκίνο, με τις Βρυξέλλες να προσπαθούν να προτάξουν το δικό τους οικονομικό ανάστημα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία προς το παρόν. Επιπροσθέτως, το χρόνιο θέμα της γραφειοκρατίας παραμένει άλυτο, με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα να ασκούν όλο και εντονότερες πιέσεις για υιοθέτηση προσεγγίσεων όπως εκείνη της αμερικανικής απορρύθμισης.
Παρά τα φιλόδοξα σχέδια που έχουν ακουστεί κατά καιρούς, μεταξύ αυτών και η πολυσυζητημένη Έκθεση Ντράγκι, η ΕΕ δεν φαίνεται να έχει βρει ακόμα τον βηματισμό της. Αντιθέτως, η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην Ουάσιγκτον μάλλον έχει προκαλέσει περισσότερους πονοκεφάλους, καθώς ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν επιθυμεί απλώς να ισορροπήσει το εμπορικό ισοζύγιο μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού, αλλά και να παγιδεύσει την ΕΕ σε μία μόνιμη ενεργειακή εξάρτηση από τις ΗΠΑ μέσω της κυριαρχίας του αμερικανικού LNG.
Φυσικά, η λογική λύση για την ΕΕ θα ήταν να επενδύσει στην ενεργειακή αυτάρκειά της— ακολουθώντας την, όπως έχει αποδειχθεί, σοφή στρατηγική της Κίνας— κάτι που θα της επέτρεπε αφενός να μειώσει το ενεργειακό κόστος, και αφετέρου να θωρακίσει την οικονομία της από γεωπολιτικές αναταράξεις. Για μία ήπειρο με περιορισμένα αποθέματα ορυκτών καυσίμων, αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω των νέων τεχνολογιών, και ειδικά των πράσινων. Δυστυχώς για το μέλλον της ΕΕ, οι Βρυξέλλες έχουν υιοθετήσει την εντελώς αντίθετη προσέγγιση, επιβραδύνοντας την πράσινη μετάβαση, και άρα την ενεργειακή ανεξαρτησία των 27, και υποχωρώντας συνεχώς στις πιέσεις Τραμπ.