Όμως, για όσους υποστηρίζουν την ανάγκη για ενεργειακή μετάβαση, η οπισθοχώρηση από έναν από τους πιο εμβληματικούς στόχους για το 2035 σηματοδοτεί ένα δραματικό πλήγμα για το περιβαλλοντικό, αλλά και οικονομικό μέλλον της Ευρώπης.
Βλ. Σχετ. το σημερινό Σχόλιο του Energia.gr με τίτλο Quo Vadis Europa? σχετικά με την πρόσφατη απόφαση της Κομισιόν για τους κινητήρες εσωτερικής καύσης
Τουλάχιστον ως ανάμεικτες μπορούν να χαρακτηριστούν οι αντιδράσεις των διάφορων πολιτικών, οικονομικών, και κοινωνικών παραγόντων μετά την απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να χαλαρώσει τον στόχο της για την απαγόρευση των κινητήρων εσωτερικής καύσης μέχρι το 2035. Η ευρωπαϊκή ηγεσία ανάφερε πως η αλλαγή αποτελεί «σανίδα σωτηρίας για την ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία», η ισπανική κυβέρνηση δήλωσε πως αποτελεί «ιστορικό λάθος», ο ιταλικός κολοσσός Stellantis επέκρινε την πρόταση ως ανεπαρκή, ενώ το λόμπι των παραγωγών καυσίμων FuelsEurope ζήτησε σαφέστερες ρυθμίσεις. Αυτό που συνδέει όλες τις διαφορετικές πλευρές, ακόμα κι αν δεν το ομολογούν επί του παρόντος, είναι η πεποίθηση πως οι “προσαρμογές” στην ευρωπαϊκή κλιματική νομοθεσία δεν θα σταματήσουν εδώ.
Στην πραγματικότητα, η Κομισιόν άνοιξε την πόρτα στον επανασχεδιασμό, αν όχι ακύρωση, της ρύθμισης για τις ευρωπαϊκές μεταφορές. Η πρόταση της Επιτροπής θα πρέπει να περάσει από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου αναπόφευκτα θα υπάρξει σύγκρουση μεταξύ των συντηρητικών/ δεξιών σκεπτικιστών της κλιματικής πολιτικής και των προοδευτικών/ αριστερών υποστηρικτών της πράσινης μετάβασης. Με το πλειοψηφικό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να έχει αποκηρύξει την Πράσινη Συμφωνία που το ίδιο προώθησε την προηγούμενη πενταετία, η περαιτέρω άμβλυνση του ρυθμιστικού πλαισίου μοιάζει σχεδόν βέβαιη.
Στη συνέχεια, το σχέδιο θα πρέπει να εγκριθεί από τα 27 κράτη-μέλη. Οι ισορροπίες εκεί είναι πολύ πιο αμφίσημες, καθώς Γερμανία και Ιταλία αποτελούν τους δύο βασικούς παίκτες που επέμεναν για την αλλαγή του υφιστάμενου καθεστώτος, ενώ Γαλλία και Ισπανία δηλώνουν ενάντιες στις συγκεκριμένες αλλαγές. Μεταξύ των κυβερνήσεων, η κάθε χώρα δεν αξιολογεί απλώς το τι σημαίνει αυτή η μεταρρύθμιση για την αγορά οχημάτων, αλλά και τι αποτελέσματα θα δημιουργήσει για τις επιχειρήσεις εντός των συνόρων της. Για παράδειγμα, τα κράτη που έχουν προσελκύσει επενδύσεις στον τομέα των μπαταριών, σίγουρα δεν επιθυμούν την κατάρρευση της ηλεκτροκίνησης.
Ένας παράγοντας που, επίσης, δεν μπορεί να υποτιμηθεί είναι οι πιέσεις εκτός ΕΕ, και ειδικά από τις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει προχωρήσει σε πρωτοφανείς παρεμβάσεις κατά το τελευταίο εντεκάμηνο, απαιτώντας από τους Ευρωπαίους να βάλουν στο περιθώριο μία σειρά θεσπισμένων κανόνων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Ουάσιγκτον έχει δύο λόγους να παρέμβει. Αφενός, την προσωπική σταυροφορία Τραμπ κατά των πράσινων τεχνολογιών και αφετέρου, την αμερικανική επιδίωξη για αύξηση των εξαγωγών αυτοκινήτων προς την ΕΕ. Με τις αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες να έχουν εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό τα σχέδιά τους περί ηλεκτροκίνησης, η ΕΕ συνιστά μία ελκυστική αγορά. Ταυτόχρονα, η επιβίωση των κινητήρων εσωτερικής καύσης συνεπάγεται τον περιορισμό των κινεζικών εξαγωγών EVs στην ΕΕ, πλήττοντας μία από τις σημαντικότερες βιομηχανίες για το Πεκίνο.
Για την ίδια την ΕΕ, η απόφαση ισοδυναμεί με την παραίτηση από τον “άνισο” ανταγωνισμό με την Κίνα για τις πράσινες τεχνολογίες. Οι ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν ήδη αποτύχει να προσφέρουν ελκυστικές εναλλακτικές έναντι των κινεζικών κατασκευαστών. Για τους λιγότερο ισχυρούς τομείς όπως οι μπαταρίες και το υδρογόνο, το σύνδρομο κατωτερότητας που ταλανίζει την Ευρώπη στη σύγχρονη εποχή σημαίνει πως δύσκολα θα έχουν την υποστήριξη που χρειάζονται ώστε να αναπτυχθούν.