Αμέσως μετά αποσαφηνίζει: «Ο βολονταρισμός ως όρος αποδίδει την καθοριστική σημασία της προσωπικής ή έστω μονοπρόσωπης πολιτικής βούλησης και αποφασιστικότητας που θεσμικά διαθέτει τη στιγμή αυτή ο Πρόεδρος Τραμπ. Ο βολονταρισμός αυτός είναι και συναλλακτικός, δηλαδή θέλει να καταλήγει σε άμεσες διευθετήσεις. Δεν τον πειράζει να υπαναχωρεί, να ταλαντεύεται, να δίνει μία εικόνα ασαφή ή συχνά αντιφατική. Τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα το οποίο συνθέτει στρατηγικούς στόχους στο πεδίο αφενός της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας και αφετέρου της διεθνούς και εσωτερικής οικονομικής πολιτικής. Διαπραγματεύεται εφ’ όλης της ύλης, ανά πάσα στιγμή, με όλους και χρησιμοποιεί ταυτοχρόνως όλα τα διαθέσιμα μέσα: από τους δασμούς και τις οικονομικές κυρώσεις μέχρι την πώληση προηγμένων οπλικών συστημάτων ή την πραγματοποίηση στοχευμένων αεροπορικών επιθέσεων».
Δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να διατυπώσει καλύτερα το πνεύμα των διαφόρων κινήσεων Τραμπ στο διεθνές πεδίο. Κάτι ανάμεσα σε ανατολίτικο παζάρι και κλασσική τακτική «μαστιγίου και καρότου», η τακτική Τραμπ προχωρά για να πετύχει άμεσες διευθετήσεις και κέρδη αλλά, εντούτοις, εξυπηρετεί στρατηγικούς στόχους.
Οι στόχοι αυτοί αναλύονται στην άρτι δημοσιευθείσα «Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ» της σημερινής Αμερικανικής κυβέρνησης. Στη θέση της μεταψυχροπολεμικής βούλησης για παγκόσμια κυριαρχία, υπάρχει μία ουσιαστική αναγνώριση της αποτυχίας της παγκοσμιοποίησης και, ταυτόχρονα, παραδοχή της πολυπολικής πραγματικότητας. Στο πλαίσιο αυτό, το Δόγμα Μονρόε ανασταίνεται και αποκτά ένα «Συμπλήρωμα Τραμπ», σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ θα αρνηθούν σε ανταγωνιστές εκτός του Δυτικού Ημισφαιρίου «την ικανότητα να τοποθετούν δυνάμεις ή άλλες απειλητικές δυνατότητες ή να κατέχουν ή να ελέγχουν στρατηγικά ζωτικής σημασίας περιουσιακά στοιχεία στο ημισφαίριό μας». Την ίδια στιγμή, εκφράζεται η βούληση της υποστήριξης των συμμάχων των ΗΠΑ «στη διατήρηση της ελευθερίας και της ασφάλειας της Ευρώπης, αποκαθιστώντας παράλληλα την πολιτισμική αυτοπεποίθηση και τη δυτική ταυτότητα της Ευρώπης».
Στο πλαίσιο αυτό, η Ευρώπη καλείται να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία, με αφετηρία τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά, ταυτόχρονα, να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ για να αποτραπεί «οποιοσδήποτε αντίπαλος» από το να κυριαρχήσει σε αυτήν. Είναι σαφές πως εδώ φωτογραφίζεται η Κίνα, που, βέβαια, δεν στιγματίζεται πλέον ως «ζωτική απειλή» για τα παγκόσμια αμερικανικά συμφέροντα αλλά ως ένας «ανταγωνιστής», που, όπως, μάλιστα, ομολογείται, εμμέσως πλην σαφώς, αύξησε την επιρροή του στην ευρωπαϊκή οικονομία εξαιτίας του Ουκρανικού: «Σήμερα, οι γερμανικές χημικές εταιρείες κατασκευάζουν στην Κίνα μερικά από τα μεγαλύτερα εργοστάσια επεξεργασίας στον κόσμο, χρησιμοποιώντας ρωσικό αέριο, το οποίο δεν μπορούν να προμηθευτούν στην πατρίδα τους».
Εδώ διαφαίνεται και η τακτική Τραμπ σχετικά με τις κυρώσεις στη Ρωσία: η άσκηση μεγάλων πιέσεων σε όλο τον κόσμο για τερματισμό της αγοράς αγορά ρωσικών ενεργειακών πόρων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) εναλλάσσεται με σχέδια για εκτεταμένη οικονομική συνεργασία με τη Μόσχα, «συμπεριλαμβανομένης της αποκατάστασης του ρωσικού ενεργειακού εφοδιασμού στην Ευρώπη», όπως αποκάλυψε πρόσφατα η Wall Street Journal.
Και όλα αυτά, ενώ στη Γηραιά Ήπειρο η «Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας» καλεί στη σύσταση μίας …τραμπικής «Διεθνούς των εθνικιστών». Φυσικά, όπως φάνηκε και από τα παραπάνω, αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται η Ευρώπη να χειραφετηθεί από τις ΗΠΑ και να επιλέγει η ίδια τους εταίρους της ή να επιστρέψει σε εθνοκρατικές πολιτικές – το δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία μάλλον επιφυλάσσεται αποκλειστικά για τις ίδιες τις ΗΠΑ… Η Ευρώπη, αντίθετα, αποτελεί μία εκτεταμένη «πίσω αυλή» του αναθεωρημένου «δόγματος Μονρόε». Μάλιστα, όσον αφορά το έθνος-κράτος στη δική μας περιοχή, αυτό αποκηρύσσεται διά στόματος του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αγκυρα. Ο Τομ Μπάρακ, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή», ανέφερε ότι από την Κασπία ως τη Μεσόγειο πρέπει να αναπτυχθούν ξανά «δρόμοι ευημερίας», πάνω στους οποίους αναπτύχθηκε «μια ώσμωση πολιτισμών», που, όμως, «έχει αναχαιτιστεί από τη δημιουργία εθνών-κρατών μετά το 1919». «Η ιδέα ότι κάθε χώρα, κάθε κράτος κυβερνάται με διαφορετικό τρόπο δεν έχει λειτουργήσει τόσο καλά», τονίζει ο Αμερικανός πρέσβης, σε μία διατύπωση που μάλλον δεν θα χαροποίησε και τόσο όσους θα ήθελαν να εμφανιστούν στα καθ΄ημάς ως παράρτημα της «τραμπικής Διεθνούς»…
Μένει να αποδειχθεί αν ο «συναλλακτικός βολονταρισμός» του Τραμπ θα συμπεριλάβει ακόμη και τους ίδιους τους στόχους που αναφέρονται στην νέα «Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας» ή, έστω, μια σειρά από σχεδιασμούς -ενεργειακούς και άλλους – που έχουν αναγγελθεί ως τώρα στην περιοχή μας…