μιάν άκρως απαισιόδοξη εικόνα, συμφώνως προς την οποία είμεθα τελείως ανίσχυροι. Και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η αλήθεια ευρίσκεται κάπου στην μέση. Δεν είμεθα η υπερδύναμις της Μεσογείου, αλλά είμεθα μια χώρα με επαρκή αποτρεπτική ισχύ.
Το πρόβλημα είναι, κατά πόσον η πολιτική ηγεσία, η οποία καλείται να λάβει δύσκολες αποφάσεις στις κρίσιμες στιγμές, θα επιδείξει την αποφασιστικότητα που απαιτείται, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η απειλή. Η προιστορία δεν είναι ενθαρρυντική. Αρκεί να δούμε τι έγινε στην Κάσο. Να πάμε παλαιότερα, στα Ίμια; Η ατολμία της πολιτικής ηγεσίας επέφερε καταστροφικά αποτελέσματα. Εν τέλει μόνον η κρίσις του Μαρτίου του 1987 αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς. Και όμως δεν κατεγράφησαν ποτέ τα διδάγματα από αυτήν, προκειμένου να αξιοποιούνται σε ανάλογες καταστάσεις στο μέλλον. Αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα.
Αν θελήσουμε να δούμε την ετοιμότητα του αμυντικού μας συστήματος, θα διαπιστώσουμε μετά βεβαιότητος ότι χρήζει αναθεωρήσεων και εκσυγχρονισμού. Μπορεί η «Ατζέντα 2030» του κ. Νίκου Δένδια να έχει αδυναμίες, αλλά πολύ προτιμότερο να ανακινηθούν τα πράγματα παρά να μείνουμε σε μια τελματώδη κατάσταση στασιμότητος. Και όμως, αντί να ασκηθεί εποικοδομητική κριτική στο σχέδιο αυτό, οι αντιδράσεις έχουν επικεντρωθεί στο ζήτημα του μέχρι ποίου βαθμού θα εξελίσσονται οι απόφοιτοι των σχολών υπαξιωματικών. Είναι βεβαίως αυτό σημαντικό θέμα, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Δεν μπορεί να μονοπωλεί την κριτική και τις σχετικές συζητήσεις.
Πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι η νέα δομή των Ενόπλων μας Δυνάμεων πρέπει να έχει την πρόβλεψη συμμετοχής σε διεθνείς αποστολές. Είναι ζήτημα εθνικού κύρους να μπορούμε να αναπτύσσουμε δυνάμεις σε αποστολές εκτός συνόρων, υπό την αιγίδα είτε του ΝΑΤΟ είτε του αμυντικού βραχίονος της ΕΕ. Ένας από τους λόγους για τους οποίους η Τουρκία εξασφαλίζει προνομιακή μεταχείριση είναι ακριβώς το γεγονός ότι μετέχει παντού, είναι πρόθυμη να αναπτύξει δυνάμεις οπουδήποτε. Φυσικά, τέτοιες μονάδες θα πρέπει να είναι επαγγελματικές, αν και κατά το παρελθόν αναπτύξαμε τάγματα ολόκληρα στρατευσίμων οπλιτών (στην Βοσνία και στο Κοσσυφοπέδιο) και οι επιδόσεις τους υπήρξαν άριστες.
Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η κατάστασις της αμυντικής μας βιομηχανίας. Καλές είναι οι καινοτομίες και η ανάπτυξις μη επανδρωμένων συστημάτων, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουμε απεμπολήσει πολλές δυνατότητες παραγωγής των στοιχειωδών. Απλών πυρομαχικών, για παράδειγμα. Αδυνατούμε σήμερα να παραγάγουμε το εύρος των πυρομαχικών που κατασκευάζονταν στην Ελλάδα κατά την δεκαετία του 1980, την εποχή δηλαδή που οι βιομηχανίες της χώρας μας ανέπτυξαν τα τελευταία εξελιγμένα πυρομαχικά (εκτεταμένου βεληνεκούς και βομβιδοφόρα) τα οποία κατασκευάσθηκαν στην Ελλάδα. Πριν τρέξουμε λοιπόν στις τεχνολογίες του 21ου αιώνος, καλόν είναι να αποκαταστήσουμε τις δυνατότητες παραγωγής που κάποτε είχαμε.
*Από estianews.gr