Ναι μεν, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, έδωσε τέλος στον παραλογισμό της woke ατζέντας, της πολιτικής της λεγομένης συμπεριλήψεως και της κατασπαταλήσεως τεραστίων ποσών για την ανά τον κόσμο επιβολή αυτών των φαινομένων κοινωνικής σήψεως. Όμως η ανθρωπότης περίμενε κάτι περισσότερο. Η Δύσις περίμενε από αυτόν να ασκήσει ηγεσία και να επαναφέρει στο προσκήνιο τις ισορροπίες πάνω στις οποίες επί σειράν δεκαετιών είχε οικοδομηθεί ένα αξιόπιστο σύστημα διεθνούς συνεννοήσεως και ασφαλείας. Ένα σύστημα σαν αυτό που υπήρχε πριν το διαταράξουν οι άφρονες πολιτικές των Δημοκρατικών Προέδρων.
Ασφαλώς και δεν περίμενε κανείς από τον Τραμπ να τερματίσει τον πόλεμο της Ουκρανίας εντός ολίγων ημερών όπως προεκλογικά υποσχόταν. Κατανοητό είναι ότι ο πολιτικός λόγος θα εμπεριέχει και υπερβολές. Όμως εδώ βλέπουμε αντί πολιτικής μια σειρά από παλινωδίες που οδηγούν σε περαιτέρω αποσταθεροποίηση της καταστάσεως. Εν τέλει δεν αρκεί να είναι κάποιος επιτυχημένος επιχειρηματίας για να είναι και πολιτικός, πολύ περισσότερο για να αναδειχθεί σε ηγέτη. Σε παγκόσμιο ηγέτη. Οι Ρωμαίοι έλεγαν ότι πρέπει να είσαι πατρίκιος και όχι ιππεύς (οι ιππείς αποτελούσαν την τάξη των επιχειρηματιών και των εμπόρων στην αυτοκρατορία). Και επεξηγούσαν εν συνεχεία ότι η απληστία του εμπορίου δεν συνάδει με το λειτούργημα της παγκόσμιας ηγεσίας.
Με ρωμαϊκούς όρους, ο Τραμπ είναι ιππεύς. Νομίζει ότι η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί με τα ίδια δεδομένα με τα οποία διοικείται μια ανώνυμος εταιρεία. Και βλέπει την λύση των παγκοσμίων προβλημάτων στην επίτευξη ευημερίας και την προσδοκία κέρδους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρότασίς του να κάνει την Γάζα «Ριβιέρα» της Μέσης Ανατολής. Κατά την αντίληψη του Προέδρου Τραμπ, αυτή η πρότασις συνιστά λύση. Θεωρεί ότι η ανάπτυξις της περιοχής θα φέρει στους κατοίκους της πλούτο και τούτο θα έχει ως αποτέλεσμα την ευημερία που θα θέσει τέλος στην φιλοπόλεμη διάθεσή τους. Διατηρούμε σοβαρές επιφυλάξεις ακόμη και για την διάρκεια της εκεχειρίας που έχει επιτευχθεί. Πόσω μάλλον για την προοπτική μονίμου ειρηνεύσεως. Διαμάχες αιώνων δεν λύνονται έτσι απλά, όσο και αν το πιστεύει ένας σύγχρονος «ιππεύς».
Στην Ουκρανία τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Εννέα μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Προέδρου από τον Ντόναλντ Τραμπ, οι εχθροπραξίες συνεχίζονται αμείωτες. Όχι «λίγες ημέρας» που έλεγε ο Πρόεδρος, έχουν περάσει αρκετοί μήνες και ουδεμία πρόοδος έχει σημειωθεί. Το μόνο που είδαμε είναι παλινωδίες. Από την συνάντηση στην Αλάσκα και την προοπτική νέας συνόδου στην Βουδαπέστη, μεταπηδήσαμε σε νέα πακέτα κυρώσεων και επιθετική ρητορική εναντίον της Ρωσσίας. Φταίνε βεβαίως οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι με την ανερμάτιστη πολιτική τους «ρίχνουν λάδι στην φωτιά». Αλίμονο όμως αν είναι εις θέσιν να ανατρέπουν τον σχεδιασμό του Αμερικανού Προέδρου. Φαίνεται όμως πως ο τελευταίος δεν έχει πολιτικό σχεδιασμό, αλλά κάποιες «ιδέες», οι οποίες εξαντλούνται στην εκμετάλλευση των σπανίων γαιών της Ουκρανίας. Το χειρότερο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι απέναντι στον δυτικό συνασπισμό ευρίσκεται ο Βλαντιμήρ Πούτιν, ο οποίος είναι ὅ,τι πλησιέστερο σε πατρίκιο έχει να επιδείξει η σημερινή διεθνής σκηνή. Αλίμονο αν ο Τραμπ και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν γνωρίζουν τις αναλύσεις που χαρακτηρίζουν τον Πούτιν με τρεις λέξεις: Πατριώτης, Αδιάφθορος και Αδίστακτος. Και ενώ οι κινήσεις του ιδίου επιβεβαιώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά, ουδείς στην Δύση φαίνεται να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα. Ούτε ο Τραμπ, ούτε κανείς.
Τα πράγματα λοιπόν δεν φαίνονται ευοίωνα. Αν συνδυάσει δε κανείς την συγκυρία των διεθνών αποτυχιών με την έναρξη των εργασιών ανακατασκευής μιας ολόκληρης πτέρυγος του Λευκού Οίκου (την οποία τουλάχιστον κάνει ο Τραμπ με έξοδα δικά του και όχι των φορολογουμένων), δείχνει μια τουλάχιστον περίεργη αίσθηση προτεραιοτήτων.
(από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)