αποφάσεις της «ένωσης» είναι ότι με την αρνησικυρία δεν λειτουργεί γρήγορα κι απο-φασιστικά η Κοινοτική δράσις , με αποτέλεσμα να φαίνεται η Ευρώπη αδύναμη και αμφίσημη.
Αλλά αυτή είναι η μοίρα της δημοκρατίας.Να διστάζει και να παλινωδεί. Αντίθετα, ο φασισμός χαρακτηρίζεται από ταχεία και μονομερή λήψη αποφάσεων. Συχνά εγκληματικών.
Το πολιτικό πρόβλημα, εν τούτοις, δεν είναι η ταχύτης λήψεως των αποφάσεων αλλά κυρίως η ορθότης των. Δυστυχώς υπάρχουν πολλά περιστατικά τέτοιων αποφάσεων , παρμένων στο γόνατο και αφαρμοσθέντων δια της επιβολής ως λχ. της «Πράσινης ανάπτυξης» που έχει ακινητοποιήσει την οικονομική «ατμομηχανή της Ευρώπης», την Γερμανία κι έχει ακτοξεύσει τις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος (το μέτρον του πολιτισμού κατά Λένιν) στα ύψη πρός βλάβην των πενέστέρων εισοδηματικώς τάξεων και υπέρ των κερδών των ιδεοληπτών της ανθρωπογενούς ανόδου της θερμοκρασίας στον πλανήτη, ώστε καλλίτερα θα ήταν η ακινησία.
Κατόπην εορτής βέβαια, μεγάλες βιομηχανίες ετοιμάζονται να κλείσουν (Βλ.σχ. δηλώσεις του πρόεδρου του ΣΕΒ κ.Θεοδωρόπουλου) από την ακριβή κι ασταθή ανανεώσιμη ηλεκτρική ενέργεια. Οι ιδεοληπτικές αποφάσεις της Κομισιόν εφαρμόζονται όχι μόνον εις βάρος της κοινής λογικής (πχ. η καθιέρωση του ευρώ) αλλά και χωρίς να ερωτηθούν οι άμεσα επηρεαζόμενοι (εν προκειμένω οι Γερμανοί) που έχουν εγκλωβισθή οικονομικώς με το «κοινό νόμισμα».
Ο εγκλωβισμός της Ευρώπης , την εποχή της επιδημίας του Κινεζοϊού , είναι άλλο ένα παράδειγμα φασιστικής αποφάσεως χωρίς περίσκεψη , με συνέπεια την σημερινή καθυστέρηση της Ευρωπαϊκής οικονομίας έναντι λχ. της Αμερικανικής ή της Κινεζικής , που «ξέφυγαν» εντελώς την τελευταία 5ετία , με ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης 3-5%, χωρίς να «κλείσουν» ούτε μία ημέρα.
Το ερώτημα σήμερα είναι, θα προσχωρούσαν μερικές από τις 27 χώρες της «ένωσης», εάν δεν υπήρχε το δικαίωμα των κυβερνήσεων να απορρίπτουν τις πονηρές προτάσεις της ολιγαρχικής Κομμισιόν;
Ας πάρουμε ως παράδειγμα το Μεταναστευτικό. Η Ευρώπη γέμισε «στην ζούλα» όχι μόνο από λαθρεπιβάτες αλλά από απαίδευτους τροφίμους του κοινωνικού κράτους από καθυστερημένες χώρες, ακριβώς διότι δεν ετέθησαν κριτήρια της εισδοχής εργατών αλλά άνοιξαν οι πύλες διάπλατα από την αριστερή Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ.
Σαν να μην έφθανε η διαπίστωση αυτή, χώρες όπως η Γαλλία και η Δανία μοιάζουν σήμερα περισσότερο με μεσανατολήτικο μαχαλά στις πόλεις τους , παρά με ευνομούμενες πολιτείες, η δε πρώην «Μεγάλη Βρετανία» κατέστη ουσιαστικώς ακυβέρνητη χώρα αν κρίνουμε από τα αντικρουόμενα συμφέροντα των Άγγλων με τους εγχρώμους Βρετανούς.
Τώρα γίνεται άλλη μία παράνομη προσπάθεια δια της καταργήσεως του Βέτο : Να ενταχθεί η Τουρκία στις αμυντικές δαπάνες του Ευρωπαίου φορολογουμένου και εν συνεχεία να χρησιμοποιήσει τα αποκτώμενα όπλα εναντίον του. Όπως έγινε στην Κύπρο το 1974 με τα όπλα του ΝΑΤΟ που υποτίθετο ότι εστρέφοντο εναντίον του Συμφώνου της Βαρσοβίας και τελικώς χρησιμοποιήθησαν για να καταληφθούν τα σπίτια των 200.000 Ελληνοκυπρίων που ξεσπιτώθηκαν στον νότο και να μετακομίσουν στον βορά έποικοι εξ Ανατολίας , που πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο εάν πιστεύσουμε τον Τηφώνα Ερχιουρμάν.
Δεν είναι μόνον αυτή η πλήρης Ευρωπαϊκή υποκρισία. Είναι κι απάτη. Μικρές χώρες της Ευρώπης όπως η Τσεχία, η Ουγγαρία αλλά κι η μεγάλη Πολωνία , ποτέ δεν θα προσχωρούσαν στην Ευρωπαϊκή «διαίρεση» εάν εγνώριζαν ότι προσελκύσθησαν με την υπόσχεση ότι η φωνή τους θα γίνετο σεβαστή και δεν θα παραβιάζετο εν συνεχεία η εθνική τους κυριαρχία, με τα σκοτεινά σχέδια των Ευρωπαϊκών ανακτοβουλίων.
Όπως η ίδια η Ευρώπη επέτυχε με επαναστάσεις του Διαφωτισμού, τον 17ον και 18ον αιώνα , τ’ ατομικά δικαώματα όταν οι μονάρχες επικαλούντο την «Ελέω Θεού» εξουσία (των προνομίων τους) έτσι και τώρα νέος αγώνας των Ευρωπαϊκών λαών αρχίζει υπέρ της αρνησικυρίας.
Όπως στα μεταμεσαιωνικά κοινοβούλια επικράτησαν , μετά από αιματηρούε αγώνες , οι απαραβίαστες αρχές της πλειοψηφίας και λογοδοσίας έτσι και σήμερα ο δήθεν «φεντεραλισμός» πρέπει να συγκρατηθή στα πλαίσια των πρακτικών αποτελεσμάτων , όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες που από χέρσα χώρα των Ινδιάνων ανέδειξε το πιό πλούσιο κι ελεύθερο κράτος του πλανήτου.
Το δικαιώμα της αρνσηκυρίας έχει δύο χρήσεις: η πρώτη της νομίμου κυβερνήσεως που δεν δέχεται την επιβολή έξωθεν βλαπτικών των εθνικών συμφερόντων αποφάσεων κι η άλλη της ανεξαρτήτου δικαιοσύνης , όπου βεβαίως ασκείται, ότι υπάρχουν ατομικά δικαιώματα απαραβίαστα εις πείσμα των βραχυχρονίων σκοπιμοτήτων.
Το «βέτο του λαϊκισμού» όπως το κατηγορούν οι Ευρωλιγούρηδες, είναι εκείνο που προστατεύει το φιλελεύθερο κράτος-δικαίου. Κι αυτό όπου επικρατεί δεν αφήνει περιθώρια για καταχρήσεις με όσα συμβαίνοντα στον Αραβικό Κόσμο, στην Μουσουλμανική Τουρκία και την Κομμουνιστική Κίνα. Η εθνική ελευθερία επιχειρείται να καταργηθεί με το Βέτο.
Τούτων ούτως εχόντων, είχε απόλυτο δίκιο ο Ευρωβουλευτής του ΠαΣοκ κ. Γιάννης Μανιάτης, που δεν συνετάχθη με την σοσιαλιστική φράξια, για την κατάργηση του Βέτο. Χωρίς αυτό ούτε η Ακρόπολης των Αθηνών μήτε το Αβατον του Αγίου Όρους θα διασώζοντο. Διότι θα τα πωλούσαν οι κοιναγορήτες ως, μετα λόγου γνώσεως, είχε προφητεύσει για τον Παρθενώνα ο Σοφοκλής Βενιζέλο, κατερχόμενος από Κηφισίας στου Θων, προς τον Μανώλη Κοθρή κατά διήγησιν του τελευταίου.