Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει βέβαια σε ευρεία κλίμακα, είτε γιατί το κόστος είναι μεγάλο, είτε γιατί τα κράτη ακόμη και σήμερα δεν συνεργάζονται πολιτικά – επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τον σημαντικό θεωρητικό των Διεθνών Σχέσεων Martin Wight ως προς τη λανθασμένη πεποίθηση περί Διεθνούς Κοινωνίας – είτε γιατί λίγα κράτη μπορούν να συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια με αξιώσεις, λόγω του υψηλού κόστους και των οργανωτικών απαιτήσεων.
Ο πλανήτης μας διαλύεται ως φθαρτή ύλη στο γαλαξιακό στερέωμα με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από ό,τι ήταν αναμενόμενο. Η αυξητική τάση για την αναγκαιότητα υπερ-εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών για να καλυφθούν οι αυξανόμενες micro-κοινωνικές ανάγκες, συχνά μη ρεαλιστικές αλλά πλέον ενταγμένες στην καθημερινότητα όλων μας, ή αύξηση του πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι δεδομένα που δημιουργούν πλέον μια δυστοπική πραγματικότητα που βασίζεται πάνω στην αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Το έλλειμμα στο δοχείο Α θα παράγει τριβή στο δοχείο Β, υπερχείλιση στο δοχείο Γ και διατρητικές τομές στο δοχείο Δ.
Για παράδειγμα, η έλλειψη για παράδειγμα φυσικών πηγών ύδρευσης σε συνδυασμό με την ερημοποίηση της υπαίθρου, λόγω των μεγάλων περιόδων υψηλών θερμοκρασιών και της μείωσης των βροχοπτώσεων, παράγει πτώση της γεωργικής παραγωγής. Η πτώση της γεωργικής παραγωγής δημιουργεί αύξηση του πληθωρισμού, κοινωνική εξαθλίωση, πολιτική αστάθεια και δυσλειτουργίες στην κανονιστική ροή της εθνικής κυριαρχίας.
Όλα αυτά δημιουργούν αύξηση των διακρατικών συγκρούσεων, μετακινήσεις πληθυσμών και πύκνωση των πολιτικών τριβών στα σύνορα ή ακόμη και στο εσωτερικό του Πρώτου Κόσμου που κατά το μάλλον ή ήττον προετοιμάζει υποδομές και τη λειτουργία των θεσμών για να αντιμετωπίσει την επαυξημένη φθορά δίχως τη δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών του. Όταν οι Robert Keohane και Joseph Nye συζητούσαν στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 για τη διαδικασία της διακρατικής ασύμμετρης αλληλεξάρτησης, αναζητώντας το επίπεδο σύνδεσης και τη διάθεση συνεργασίας αλλά και εκμετάλλευσης κράτους από κράτος, το νοηματικό πεδίο επικεντρωνόταν σε θέματα όπως η πολιτική και η οικονομία.
Σήμερα, υφίσταται πλέον η ασύμμετρη αλληλεξάρτηση, ως προς τη διάχυση της αστάθειας και της μείωσης της δυνατότητας των κρατών να οικοδομήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τα ίδια, δίχως αυτό να λειτουργήσει αυτομάτως ως αίτιο δημιουργίας διλήμματος ασφαλείας προς ένα άλλο κράτος, ή ως ακούσιο κάλεσμα προς παράγοντες-παρίες (βλ. τρομοκρατικές οργανώσεις) για την επίτευξη εισοδισμού.
(η συνέχεια στο slpress.gr)