Η αλήθεια είναι ότι οι πληροφορίες εδόθησαν με μεγάλη φειδώ, και τούτο για τους σοβαρούς αναλυτές είναι ένδειξη σοβαρότητος. Απ’ εναντίας είναι μάλλον επιφανειακή και λίαν υποκειμενική η θεώρησις των ευρωπαικών ΜΜΕ (περιλαμβανομένων και των ελληνικών) που προσπαθούν να μας εξηγήσουν πως η Ρωσία ήταν η μόνη που κέρδισε στην Αλάσκα. Και τούτο, διότι θέλουν να υποστηρίξουν πως η Ρωσία κέρδισε, διότι στην συνάντηση δεν συμμετείχαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες και ο Ζελένσκυ.
Και όμως στην συνάντηση αυτή, για την οποία η Ουκρανία ήταν ένα μόνο (και ενδεχομένως ούτε καν το κύριο) από τα θέματα που συνεζητήθησαν, ουδείς πέρα από τους Αμερικανούς και τους Ρώσους μπορούσε να έχει θέση. Διότι μπορεί να μην ανεκοινώθη κάποια συμφωνία, όμως ετέθησαν οι βάσεις για το ευρύτερο πλαίσιο σχέσεων μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, για την προσέγγισή τους προς την Κίνα και την ανακατανομή των ζωνών επιρροής. Και μπορούμε ήδη, από τα ολίγα που ανεκοινώθησαν, αλλά και από αυτά που δεν απεκαλύφθησαν, ότι υπάρχει μια σημαντική αλλαγή πολιτικής. Αμερική και Ρωσία δεν αντιμετωπίζουν πλέον αλλήλους σαν εχθρούς. Οι δύο χώρες είναι απλώς αντίπαλες δυνάμεις, δεδομένου δε του νέου προσανατολισμού τους ως προς τις ζώνες επιρροής, υπάρχουν και πολλά περιθώρια επιχειρηματικών συνεργασιών. Ο εχθρός για τις ΗΠΑ είναι πλέον η Κίνα, δεδομένου ότι ο στρατηγικός προσανατολισμός τους στρέφεται οριστικώς από την Ευρώπη προς τον Ειρηνικό.
Και στο επόμενο διάστημα θα φανεί πως ακριβώς θα τοποθετηθεί η Ρωσία στην γεωγραφική αυτή περιοχή. Το μόνο βέβαιον όμως είναι ότι οι ΗΠΑ αλλάζουν κατεύθυνση τόσο σε σχέση με την πολιτική Μπάιντεν που είχε αναγάγει την Ρωσία στον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό, όσο και προς τις παρακαταθήκες του Χένρι Κίσιγκερ, που ήταν ο αρχιτέκτων της προσεγγίσεως με το Πεκίνο, στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Να θυμίσουμε μάλιστα ότι τότε η Ελλάς, που είχε πραγματικό γεωπολιτικό αποτύπωμα, είχε προηγηθεί δημιουργώντας σχέσεις με την Κίνα.
Σήμερα όμως οι Ευρωπαίοι επιμένουν να νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου και δεν έχουν αντιληφθεί ότι η νέα πολιτική των ΗΠΑ για την Γηραιά Ήπειρο περιορίζεται πλέον στην παροχή εγγυήσεων ασφαλείας μέσω του ΝΑΤΟ, και αυτό κατά τρόπον ώστε να μην θίγονται οι ευαισθησίες των Ρώσσων.
Η Ευρώπη στο περιθώριο
Οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να έχουν προβλέψει ότι περνούν στο περιθώριο των εξελίξεων. Αν απέτυχαν να διαβλέψουν την πορεία των πραγμάτων, τούτο είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι παραβλέπουν δύο πολύ βασικά πράγματα, τα οποία όμως διαμορφώνουν την αμερικανική πολιτική:
1) Η εποχή της παντοδυναμίας των ΗΠΑ και του «μονοπολικού» κόσμου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η ισχύς των Αμερικανών έχει εξασθενήσει σημαντικά τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας της συμμετοχής τους σε δεκάδες πανάκριβους και αποτυχημένους πολέμους αλλά και επειδή έχει αναδειχθεί μία σειρά από νέες δυνάμεις. Όσοι νομίζουν ότι οι ΗΠΑ μπορούν να κάνουν ο,τι θέλουν και να επιβάλλουν την θέλησή τους σε όλον τον πλανήτη, προφανώς ζούν ακόμη στην δεκαετία του 1990.
2) Όπως παραδέχονται και οι περισσότεροι αναλυτές, στο στρατιωτικό μέτωπο της Ουκρανίας η Ρωσσία έχει κερδίσει, και είναι θέμα χρόνου να επιτύχει όλους τους στόχους της. Τυχόν περαιτέρω εμπλοκή των Δυτικών απλά θα παρατείνει τον πόλεμο και θα αυξήσει τις ανθρώπινες απώλειες χωρίς να αλλάξει το τελικό αποτέλεσμα.
Υπό το πρίσμα του ρεαλισμού η συνάντησις Τράμπ ‒ Πούτιν απετέλεσε μια πρώτη προσπάθεια προσεγγίσεως μεταξύ των δύο μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων ύστερα από πολλά χρόνια εχθρικών σχέσεων, και αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι για όσους τουλάχιστον δεν επιθυμούν ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Από εκεί και πέρα, η μη επίτευξις συμφωνίας επιβεβαίωσε την πολυπλοκότητα των διεθνών ζητημάτων. Ακόμη τίποτε δεν μας βεβαιώνει ότι ο Τράμπ μπορεί να αλλάξει ξανά προσέγγιση στο Ουκρανικό, όπως έκανε τον προηγούμενο μήνα. Ένα ερώτημα είναι αν έχει ξεκάθαρο όραμα για την εξωτερική πολιτική. Παραμένει άλλωστε απροσδιόριστος ο στόχος του Μάρκο Ρούμπιο, ο οποίος φαινομενικά ευθυγραμμίζεται με την «America First» εξωτερική πολιτική, αλλά παίζει έναν πολύ αμφιλεγόμενο ρόλο υπέρ των στρατιωτικών επεμβάσεων ανά τον κόσμο.
Σε κάθε περίπτωση, αφού ο Τράμπ «τηλεφώνησε» όπως είχε υποσχεθεί και ενημέρωσε τους ηγέτες της ΕΕ για την συνάντησή του με τον Πούτιν, τώρα τους δέχεται μαζί με τον Βολόντιμιρ Ζελένσκι και τον Κιρ Στάρμερ στην Ουάσιγκτον. Είναι δε ενδιαφέρον ότι λίγο πριν από την άφιξή τους στην αμερικανική πρωτεύουσα, προέβη σε μια σιβυλλική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως: «Μεγάλη πρόοδος στη Ρωσία. Μείνετε συντονισμένοι» έγραψε χαρακτηριστικά χωρίς ωστόσο να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες.
Θεωρείται βέβαιον ότι η ενημέρωσις των συμμάχων θα επικεντρωθεί στο ζήτημα της Ουκρανίας. Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει πρόθεση να δώσει το περίγραμμα του γενικώτερου «μοιράσματος» το οποίο συζητά με τον Πούτιν. Θα τους μεταφέρει τις θέσεις της Μόσχας για τον τερματισμό του πολέμου, προτρέποντας πιθανώτατα τον Ζελένσκι να τις αποδεχθεί. Ενδεχομένως δε οι Ευρωπαίοι ηγέτες να επέμειναν να είναι παρόντες στην σημερινή συνάντηση, προκειμένου να προσπαθήσουν να αποτρέψουν τον Ουκρανό Πρόεδρο από το να δεχθεί τις συστάσεις του Τραμπ.
Οι όροι της Ρωσίας
Οι απαιτήσεις της Ρωσίας είναι αυτές που ευλόγως θα μπορούσε κανείς να υποθέσει. Η Μόσχα επιδιώκει και την επίσημη αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στην Κριμαία και την άρση τουλάχιστον ορισμένων από τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί εις βάρος της Ρωσίας, χωρίς να αποσαφηνίζεται εάν η πρότασις αφορά τόσο τις αμερικανικές όσο και τις ευρωπαικές κυρώσεις. Επί πλέον, η Μόσχα επιδιώκει επίσημο καθεστώς για την ρωσσική γλώσσα στην Ουκρανία (στο σύνολο ή σε περιοχές της επικράτειας), καθώς και να επιτραπεί στην Ρωσσική Ορθόδοξη Εκκλησία να δραστηριοποιείται ελεύθερα και στην χώρα αυτή. Σημειωτέον ότι σήμερα στην Ουκρανία ισχύει νόμος που απαγορεύει θρησκευτικές οργανώσεις που συνδέονται με την Ρωσσία.
Επίσης, η Ρωσία διεκδικεί ολόκληρη την περιοχή του Ντονμπάς ‒η οποία περιλαμβάνει τις περιφέρειες Ντονέτσκ και Λουχάνσκ στην ανατολική Ουκρανία. Σε αντάλλαγμα, οι ρωσικές δυνάμεις θα αποσυρθούν από κατεχόμενα εδάφη στις βορειοανατολικές περιφέρειες Σούμι και Χάρκοβο και «θα παγώσουν» τα μέτωπα στις νότιες περιφέρειες Χερσώνα και Ζαπορίζια. Φυσικά δεν τίθεται θέμα εντάξεως της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Από την έκβαση των σημερινών συνομιλιών θα εξαρτηθεί το εάν θα γίνει η τριμερής συνάντησις με Πούτιν και Ζελένσκι, την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ θα ήθελε να πραγματοποιηθεί εντός της εβδομάδος.
*Από estianews.gr