Πολιτικές και υπηρεσιακές ηγεσίες εξαντλούν την ενεργητικότητά τους σε διαβεβαιώσεις για την αρτία προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού, οι οποίες αποδεικνύονται κενοί φαμφρονισμοί! Όλα αυτά τα χρόνια ουδέν εδιδάχθησαν. Ούτε καν συνειδητοποίησαν ότι δεν πρέπει να είναι αμετροεπείς. Και όμως κάθε χρόνο μας διαβεβαιώνουν ότι η προετοιμασία είναι άρτια και ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι σε ετοιμότητα.
Όμως η Ελλάδα κάθε χρόνο καίγεται. Και είναι αλήθεια ότι διαθέτουμε τον μεγαλύτερο αεροπυροσβεστικό στόλο στον κόσμο. Όμως η Ελλάδα κάθε χρόνο καίγεται. Ιδρύσαμε υπουργείο, συγκροτήσαμε συντονιστικό κέντρο διαχειρίσεως κρίσεων, φτιάξαμε επιτελικούς μηχανισμούς, εξαγγείλαμε πομποδώς το σχέδιο «Αιγίς». Όμως η Ελλάδα κάθε χρόνο καίγεται…
Και τόσα χρόνια τώρα ευθύνες δεν έχουν καταλογισθεί σε κανέναν. Υπουργοί ήλθαν και απήλθαν από το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και δεν τους εζήτησε κανείς να απολογηθούν για το γεγονός ότι επί των ημερών τους κατεκάησαν τα δάση της Ελλάδος. Ούτε οι ίδιοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να δώσουν μιάν εξήγηση για την αποτυχία τους. Να μας εξηγήσουν πως και γιατί μας διαβεβαίωναν για την «ετοιμότητα» του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος στην πράξη αποδεικνυόταν τόσο αναποτελεσματικός και ανέτοιμος όσο είναι και το υπόλοιπο ελληνικό Δημόσιο. Αλλά γιατί να απολογηθούν; Κάποιοι επιβραβεύθηκαν με υψηλότερες κυβερνητικές θέσεις μετά την αποτυχία τους στην Πολιτική Προστασία! Δηλαδή δεν υπάρχει συναίσθησις πολιτικής ευθύνης σε κανένα επίπεδο της Κυβερνήσεως.
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Και το πρόβλημα το θέτει εναργέστατα ο παλαιός πυροσβέστης κ. Βασίλειος Κοκοτσάκης, την ανάρτηση του οποίου αλιεύσαμε από το διαδίκτυο: «Πως τα καταφέρναμε άρά γε εμείς παλαιότερα, χωρίς πολλά μέσα, χωρίς εφόδια, χωρίς εναέρια μέσα, χωρίς καλογυαλισμένους εκπροσώπους Τύπου, χωρίς πόρους, χωρίς δικό μας υπουργείο;
Και τότε ασφαλώς είχε καύσωνες και τότε ασφαλώς φυσούσαν δυνατοί άνεμοι, και τότε ΔΕΝ υπήρχαν τα εναέρια και βέβαια αυτά ΔΕΝ πετούσαν νύκτα… και τότε υποθέτω πως θα υπήρχαν… μουσουλμάνοι πράκτορες..!!
Αυτά λοιπόν ΔΕΝ τα είχαμε… αλλά και πολλά άλλα… ή μάλλον σχεδόν τίποτα ΔΕΝ είχαμε τότε..!!!
Όμως τι ακριβώς είχαμε;;;
Είχαμε ασφαλώς Ηγέτες χαμηλόβαθμους και υψηλό βαθμούς, υπήρχε τότε η δασική υπηρεσία και οι δασονόμοι, η οποία καθάριζε εγκαίρως, τον χειμώνα, τα δάση, υπήρχε σχέδιο αξιοποίησης τοπικού ανθρώπινου δυναμικού όπως π.χ. τους ρητινοσυλλέκτες στα πευκοδάση αλλά και των φυσικών επί τόπου πόρων, υπήρχε σχέδιο αξιοποίησης τοπικών αρχών αλλά και κυρίως των πολιτών στην ύπαιθρον… Δεν τους εκκενώναμε μέσω 112..!!!. Ήταν μαζί μας, καλοί γνώστες και του τόπου των, αλλά και του αντικειμένου… αρωγοί στην προσπάθειάν μας και όχι όπως συμβαίνει τώρα να παίζουν κρυφτούλι με τις αρχές για να αποφύγουν την εκκένωση, άρα τώρα να είναι “αντίπαλοι” και όχι σύμμαχοι».
Θα κρατήσουμε το σημείο «είχαμε ηγεσία», που είναι κατά την γνώμη μας κομβικής σημασίας. Διότι σήμερα η έννοια «ηγεσία» έχει απολεσθεί και έχει αντικατασταθεί από την έννοια «διαχείρησις» (management). Λες και τα κράτη είναι εταιρείες. Μπορεί όμως να σχεδιάσει, να προγραμματίσει και το κυριώτερο να εμπνεύσει τους υφισταμένους του, ένας διαχειριστής της εξουσίας ή της διοικήσεως; Στο εγγενές αυτό πρόβλημα έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι αυτοί οι διαχειριστές δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα στο πεδίο. Σχεδιάζουν με βάση κάποια θεωρητικά μοντέλα που μπορεί να έχουν στα μυαλό τους και εάν κανένας υπηρεσιακός παράγων έρχεται να τους προσγειώσει και να τους υποδείξει τα γεγονότα και την αλήθεια, γίνεται και ενοχλητικός και σπεύδουν να τον απομακρύνουν. Τέτοιες ενέργειες δε, έχουν άμεση επίπτωση στο ηθικό του προσωπικού. Το οποίο μπορεί να έχει την βούληση να ξεπεράσει τον εαυτό του στην μάχη με τις φλόγες, αλλά χωρίς σχέδιο και χωρίς ηγεσία, δεν μπορεί να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Και κάτι ακόμη, το οποίο δείχνει την απόσταση που χωρίζει τα βουλευτικά έδρανα από την πραγματικότητα. Δημιουργήθηκε θόρυβος όταν μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου και πρώην υπουργός «εγνωμάτευσε» ότι το πρόβλημά μας είναι η …έλλειψις εθελοντισμού. Την απάντηση την έχει ήδη δώσει ο παλαιός πυροσβέστης επισημαίνοντας ότι με τις «εξυπνάδες» του συστήματος διαχειρίσεως τα έχει καταφέρει το Κράτος να φέρει τους πολίτες σε αντιπαλότητα με τις πυροσβεστικές δυνάμεις. Ποια ηγεσία λοιπόν θα μπορούσε να τους εμπνεύσει, ώστε να σπεύσουν να βοηθήσουν ως εθελοντές; Υπάρχει όμως και το ζήτημα του εξοπλισμού και της εκπαιδεύσεως. Εάν δεν υπάρχει προετοιμασία και κοινή εκπαίδευσις, όσο φιλότιμο και διάθεση να βοηθήσουν και αν έχουν οι εθελοντές, μάλλον πρόβλημα θα δημιουργήσουν στην προσπάθεια αντιμετωπίσεως των πυρκαιών.
Επιπροσθέτως θα εκτεθούν σε κίνδυνο και θα υποχρεώσουν τους πυροσβέστες να αφήσουν το κύριο έργο τους και να προσπαθούν να τους διασώσουν. Θα πεί κάποιος ότι ο εθελοντισμός προϋποθέτει και την εκπαίδευση και τον κατάλληλο εξοπλισμό των πολιτών που θέλουν να βοηθήσουν. Αυτά όμως δεν γίνονται «στο γόνατο». Πρέπει να διαμορφώσει δομές και διαδικασίες προετοιμασίας το ίδιο το Κράτος. Το οποίο όμως τα έχει κάνει θάλασσα με τον συντονισμό των υφισταμένων δυνάμεων. Θα κατορθώσει να οργανώσει και εθελοντές;
Από την εφημερίδα 'Εστία'