Η διακυβέρνηση του Ελληνικού λαού εστιγματίσθη από παραβάσεις του συντάγματος (ως οι δικτατορίες Πλαστήρα, Κονδύλη) κι επί των ημερών μας, με την « επιστολική ψήφο». Από παραβιάσεις τύπου Παγκάλου - εκείνου με την απαγόρευση του μήκους της φούστας - και του Κυρ. Μητσοτάκη από τον γάμο των ομοφύλων. Από οικονομικά σκάνδαλα της κυβερνήσεως του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1932 (με το σύνθημα της αντιπολιτεύσεως «Κάτω οι κλέφτες») και σήμερα των ποιμενοβοσκών του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Η χρεοκοπία της δεύτερης δημοκρατίας στις εκλογές του Απριλίου 1936 κατέλειπε την κυβερνητική πλειοψηφία εις χείρας 15 κομμουνιστών και της τρίτης σήμερα απ’ ένα κόμμα που έχει χάσει την νομιμοποίηση να κυβερνά προ πολλού.
Ο Μεταξάς έγινε υπουργός Στρατιωτικών, πρωθυπουργός και εν τέλει Κυβερνήτης της χώρας την 4.8.36 αλλά ουδέποτε δικτάτωρ, όπως τον εμφανίζουν οι ανιστόρητοι πανεπιστημιακοί. Δεν είχε απεριόριστη εξουσία κι ο εθνικός στρατός ηλέγχετο από τον Βασιλιά.
Αποτελεί αναδρομική δικαίωση του Μεταξά η συμφιλίωση στρατού και λαού στα βουνά της Αλβανίας το 1940-41, η ένταξή της Ελλάδος στις νικητήριες «δυνάμεις της θαλάσσης», παρά το γερμανόφιλο παρελθόν του, και οι σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις, όπως της Κυριακής αργίας, των Κοινωνικών Ασφαλίσεων και της φιλεργατικής νομοθεσίας του Σιδεράτου, που ήταν αριστερός.
Διέψευσε επίσης την κοινή πεποίθηση ότι η άσκηση της εξουσίας συνεπιφέρει στην Ελλάδα τον αδικαιολόγητο πλουτισμό των εξουσιαστών. Ο Μεταξάς απεβίωσε τον Φεβρουάριο 1941, με ένα υπόθηκο σπίτι στην οδό Δαγκλή στην Κηφισιά που υπάρχει ακόμη στους κληρονόμους του.
Η σημαντικότερη συνεισφορά του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου είναι ότι αφαίρεσε από το ΚΚΕ το μονοπώλιό της κοινωνικής αδικίας, «ιδίως για τον ημιπολιτισμένο κόσμο πέραν των Αθηνών» (Κρίς Γούντχαουζ: «Το μήλον της έριδος»).Τον εμιμήθη η 21η Απριλίου 1967 επιτυχώς αλλά όχι με διάρκεια.
Η σημερινή δημοκρατία βαρύνεται ότι αδιαφορεί για την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ολοκλήρωση κι ασχολείται μόνο με την άσκηση της εξουσίας με τα παραφερνάλιά της.
Το «λάθος» του Μεταξά ήταν ότι… απέθανε προώρως πριν ολοκληρώσει το πρόγραμμα του (βλέπε «Σύνταγμά» του). Αν είχε επιζήσει, δεν θα είχαμε τον «εμφύλιο» των Βουνών και των Αθηνών, την αιματηρή απελευθέρωση του 1944 και την απώλεια ως έθνος της Βορείας Ηπείρου, της Κύπρου και της ευθυγράμμισης των συνόρων με την Βουλγαρία.
Η Ελλάς θα εισήρχετο, έστω και καθυστερημένα, στον 20ον αιώνα και η δημοκρατία θα αποκτούσε ισχυρά θεμέλια με cheques and balances, που σήμερα λείπουν.