Στην Ελλάδα διχαζόμαστε και μάλιστα φανατικά ακόμη και για τα προβλήματα των άλλων.
Αδυνατούμε έτσι να δούμε καθαρά την πραγματικότητα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση του πολέμου της Γάζας. Οι μισοί Έλληνες θεωρούν ότι λύσις θα είναι η ολοκληρωτική επικράτησις του Ισραήλ και οι άλλοι μισοί τυρβάζουν ότι λύσις είναι η ίδρυσις παλαιστινιακού κράτους. Μην πούμε ότι υπάρχουν και μερικοί που συντάσσονται τυφλά με τους πλέον σκοταδιστικούς κύκλους του ισλάμ απαιτώντας εξάλειψη του Ισραήλ.
Δεν βλέπουν ούτε οι μεν ούτε οι δε ότι η κατάστασις έχει περιέλθει σε αδιέξοδο. Όπως δείχνουν τα πράγματα, ο πόλεμος αυτός μπορεί να συνεχίζεται για χρόνια ακόμη χωρίς να σημειώνεται πρόοδος. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν σε καμμία από τις αντιμαχόμενες πλευρές ηγέτες ικανοί για την υπέρβαση που θα οδηγήσει στην λύση του δράματος. Το να περιμένει φυσικά κανείς ουσιαστική παρέμβαση και «καλές υπηρεσίες» από τον ΟΗΕ είναι ασύγγνωστη αφέλεια. Ο ΟΗΕ που ιδρύθηκε για να παρεμβαίνει συμβιβαστικά σε τέτοιες καταστάσεις, έχει εκφυλισθεί σε τέτοιο βαθμό, που είναι αστείο να τον υπολογίζει κανείς στα διεθνή δρώμενα.
Ας δούμε όμως την ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται, χωρίς οι άνθρωποι να είναι εις θέσιν να διδαχθούν από αυτήν.
Στην πολύπαθη Μέση Ανατολή υπάρχει το σχετικώς πρόσφατο προηγούμενο του πολέμου του Γιόμ Κιπούρ του 1973. Και τότε οι Ισραηλινοί είχαν αιφνιδιασθεί όταν είδαν τους Αιγυπτίους να διασχίζουν το κανάλι του Σουέζ και να εισβάλλουν στην κατεχομένη από το 1967 χερσόνησο του Σινά. Ταυτοχρόνως από τον βορρά επιχειρούσαν εισβολή οι Σύροι. Χωρίς να μπούμε στις λεπτομέρειες του πολέμου εκείνου (τον οποίο πρέπει να έχει μελετήσει ο κάθε αξιωματικός και ο κάθε διπλωμάτης που σέβεται τον εαυτό του) θα περιγράψουμε εν τάχει την εξέλιξή του. Οι Ισραηλινοί έκαναν ταχεία επιστράτευση την οποία κατηύθηναν στο μέτωπο του νότου χωρίς να κατορθώσουν να ανακόψουν την προσεκτικά σχεδιασμένη προέλαση των Αιγυπτίων. Στον βορρά ο Χαφέζ αλ Άσσαντ εκόμπαζε ότι ο στρατός του είναι οι «Γερμανοί της Ανατολής» (είχε άλλως τε και συμβούλους Γερμανούς ναζί εγκληματίες πολέμου στους οποίους είχε δώσει άσυλο.) Παρά ταύτα, υπέστη συντριπτική ήττα από κάποιες μονάδες νεοσυλλέκτων του Ισραήλ που σύντομα έθεσαν την Δαμασκό υπό την απειλή των πυροβόλων τους.
Στον νότο, την στιγμή που οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι έχουν επικρατήσει, μια τολμηρή αντεπίθεσις, της οποίας ηγείτο ο Άριεκ Σαρόν, ανέτρεψε τα δεδομένα, καθώς πέρασε το κανάλι και έθεσε υπό απειλήν την Ισμαηλία, δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Αιγύπτου. Ο πόλεμος περιήλθε σε αδιέξοδο. Οι αιγυπτιακές δυνάμεις κινδύνευαν να αποκοπούν αν συνέχιζαν την προέλαση στο Σινά, οι δε δυνάμεις του Σαρόν παρέμεναν εκτεθειμένες με τις γραμμές ανεφοδιασμού τους ιδιαιτέρως ευπρόσβλητες. Εκεί λοιπόν που ο πόλεμος μετέπιπτε σε μια στατική αμφίρροπη κατάσταση, ανεδείχθη η αξία των ηγετών που έδωσαν λύση. Στο Ισραήλ ήταν η Πρωθυπουργός Γκόλντα Μείρ. Στην Αίγυπτο ο Πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ. Αμφότεροι αντελήφθησαν όχι απλώς το αδιέξοδο του αγώνος αλλά και το ατελέσφορον της αντιπαλότητος. Ήλθαν σε συνεννόηση, η Αίγυπτος επανέκτησε το Σινά και διαμορφώθηκε μια κατάστασις ειρηνικής συνυπάρξεως, ώστε από τότε και για 52 χρόνια μέχρι σήμερα οι δύο χώρες να μην έχουν ξαναπολεμήσει.
Εδώ σταματούν οι ομοιότητες. Διότι στην πλευρά της Χαμάς όχι μόνον δεν υπάρχει ηγέτης του επιπέδου του Σαντάτ, αλλά δεν υπάρχει και κανείς που να ενδιαφέρεται πράγματι για το μέλλον. Η Χαμάς δεν θέλει την δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Οι στόχοι της εξαντλούνται στην εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ, το οποίο δίδει έναν αγώνα επιβιώσεως. Εάν χάσει απλώς θα σβήσει από τον χάρτη. Τούτο όμως οδηγεί στο αντίθετο άκρο, και ήδη χώρες που παραδοσιακά το στήριζαν μεταστρέφονται.
Οι εικόνες των λιμοκτονούντων παιδιών προκαλούν την αποστροφή του πολιτισμένου κόσμου και τον οδηγούν να αντιδράσει ακόμη και αν το κάνει κατά τρόπο αψυχολόγητο και αναποτελεσματικό. Ουδόλως θα βοηθήσει ενδεχομένη αναγνώρισις παλαιστινιακού κράτους από την Γαλλία και την Βρεταννία. Μάλλον θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Το γεγονός όμως ότι δύο χώρες που παραδοσιακώς στήριζαν το Τελ Αβίβ τώρα ομιλούν για αναγνώριση των Παλαιστινίων, πρέπει να είναι «καμπανάκι» για τον Νετανυάχου.
Όταν το Ισραήλ αποφάσισε τον Μάρτιο να περιορίσει την ανθρωπιστική βοήθεια προς την Γάζα, δικαιολόγησε την κίνηση αυτή λέγοντας ότι η Χαμάς εκτρέπει την βοήθεια για να στηρίξει την κυριαρχία της. Η υπόθεση –ή η ελπίδα– ήταν ότι μόλις μειωνόταν η βοήθεια, είτε η Χαμάς θα υποχωρούσε για να αποφύγει τα μαζικά βάσανα των αμάχων, είτε αυτοί θα εξεγείροντο εναντίον της.
Αλλά κανένα από τα σενάρια αυτά δεν εξελίχθηκε. Συνέβη κάτι άλλο –κάτι που το Ισραήλ αναμφισβήτητα θα έπρεπε να είχε προβλέψει: φωτογραφίες αδυνατισμένων παιδιών, πραγματικών ή σκηνοθετημένων, άρχισαν να κυκλοφορούν στα παγκόσμια μέσα ενημερώσεως με αποτέλεσμα όχι μόνο να υπονομευθεί συμπάθεια για το Ισραήλ· αλλά να αρχίσει να αμφισβητείται η διεθνής νομιμοποίησις της συνεχίσεως του πολέμου.
Στα μάτια της διεθνούς της διεθνούς κοινής γνώμης, τα λογικά επιχειρήματα σχετικά με την ηθική αναγκαιότητα της ήττας μιάς γενοκτονικής, τζιχαντιστικής, τρομοκρατικής οργανώσεως ωχριούν μπροστά σε μία και μόνον εικόνα ενός αποστεωμένου παιδιού. Και αυτό πρέπει να το κατανοήσει η ισραηλινή ηγεσία πριν να είναι πολύ αργά. Δεν είναι αναμενόμενο να επιδείξει η Χαμάς λογική. Αλλά αυτό καθιστά την κατάσταση πολύ πιο απαιτητική για την κυβέρνηση του Τελ Αβίβ…
Aπό estianews.gr