Επίσης, γνωρίζουμε πως η δημοκρατία έχει ανάγκη από αξιόπιστη αντιπολίτευση, ώστε η εκάστοτε κυβέρνηση να μην αναπαύεται στα προνόμια της εξουσίας, να διακατέχεται πάντα από την ανάγκη να παρουσιάζει και να εφαρμόζει πολιτικές που θα ικανοποιούν τον μεγαλύτερο αριθμό πολιτών. Μια νέα πολιτική κίνηση στον χώρο της Kεντροαριστεράς, λοιπόν, θα μπορούσε να «μαζέψει» σκόρπιες πολιτικές δυνάμεις, να αποτελέσει αξιόπιστο αντίπαλο της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το ερώτημα είναι εάν ο Τσίπρας είναι ο άνθρωπος που θα μπορέσει να πετύχει αυτή τη συσπείρωση και να παρουσιάσει μια πολιτική πρόταση που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων του ευρύτερου Kέντρου. Ο τρόπος που ο πρώην πρωθυπουργός χειρίστηκε τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογικές ήττες που οδήγησαν στην αποχώρησή του από την ηγεσία δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για το νέο εγχείρημα. Στην προχθεσινή ομιλία του φάνηκε να κινείται με τον ίδιο τρόπο, αποφασίζοντας μόνος, χωρίς, όμως, αυτή τη φορά να έχει να αντιμετωπίσει τις αντιρρήσεις οργανωμένων ομάδων. Με άλλα λόγια, ο «αέρας» της ομιλίας, η απαξίωση πρώην συντρόφων που έμειναν να διαχειρίζονται τις ήττες του, οι απλοϊκές ναυτικές μεταφορές, παρέπεμπαν περισσότερο στον βολονταρισμό του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 παρά σε έναν πιο ώριμο πολιτικό έπειτα από μια πολυκύμαντη πρωθυπουργική θητεία και ύστερα από ένα διάστημα περισυλλογής στην έρημο. Οπως θα καταργούσε μνημόνια και χρέη με «ένα νόμο και ένα άρθρο», έτσι ίσως πιστεύει πως αρκεί να εμφανιστεί αυτός ως αρχηγός για να σχηματιστεί γύρω του ένα κόμμα, ή ένα κίνημα, που θα πάρει το παιχνίδι από τα χέρια του Μητσοτάκη.
Σε δημοκρατία ζούμε. Θεμιτό είναι να υπάρχει κινητικότητα στην πολιτική, οι πολίτες να έχουν επιλογές. Από εκεί και πέρα, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να είναι πολύ καλύτερος απ’ ό,τι ήταν πριν. Εφυγε επειδή απέτυχε. Η επιστροφή δεν εγγυάται επιτυχία.
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)