Τρείς μοιραίοι άνδρες ,ο Σιάντος, Ζεύγος και Ιωαννίδης, απαίδευτοι, απληροφόρητοι-δια τα διεθνώς διαδραματιζόμενα -κι αδίστακτοι, εκινήθησαν (εξ ου το «κίνημα») εναντίον της κραταιάς Μεγάλης Βρεταννίας, οι μικρές στρατιωτικές δυνάμεις της οποίας, υπό τον αντιστράτηγο Σκόμπυ, είχαν απελευθερώσει την Ελλάδα νωρίτερα (10 Οκτωβρίου1944) και με την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου προσπαθούσαν να επιβάλουν την τάξη στην άναρχη χώρα, που κατείχε κατά 90% το ΕΑΜ-ΚΚΕ, και να διαθρέψουν τον λιμώττοντα πληθυσμό της Ελληνικής πρωτευούσης που τότε αριθμούσε 750.000 ψυχές.
Αλλ’ αντί να συμβάλλουν στην επούλωση των πληγών της 3ετούς Γερμανικής «Κατοχής», οι στασιαστές εξαπέλυσαν γενική επίθεση κατά της κυβερνήσεως «Εθνικής Ενότητος» και των Άγγλων, που είχαν περιορισθεί σ’ ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο πέριξ της πλατείας Συντάγματος, όπου την προηγουμένη (3.12.44) μια ειρηνική διαδήλωση κατέληξε σε αιματοχυσία.
Μεταγενέστερες έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η απόφαση της κομμουνιστικής επαναστάσεως, που εξελίχθη εν συνεχεία σε τριετή ανταρσία το 1946, είχε ληφθή ερήμην της ηγεσίας του ΚΚΕ (ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ακόμη αιχμάλωτος στο Μπούχενβαλντ της Γερμανίας) αλλά με την ενθάρρυνση των Γιουγκοσλάβων του Γιόζεφ Μπρόζ «Τίτο» που είχε επικρατήσει στην Νοτιοσλαβία με τους παρτιζάνους και επωφθαλμιούσε την Μακεδονία.
Οι Έλληνες κομμουνιστές αγνοούσαν ότι δεν έχαιραν της υποστηρίξεως του Στάλιν, που είχε συμφωνήσει την «επήρεια» του Ουϊστον Τσώρτσιλ κατά 90% στην Ελλάδα (έναντι 50% της Γιουγκοσλαβίας) - κι εκεί μεν η επιρροή της Δύσεως εχάθη (προσωρινώς) - αλλά στην Ελληνική περίπτωση, η Τσωρτσίλια αποφασιστικότητα και το σθένος του Σκόμπυ και του συντ/χου Θρασυβούλου Τσακαλώτου της Ορεινής Ταξιαρχίας (της μόνης, τότε, μονάδας Εθνικού στρατού που είχε έλθη στην Αθήνα έπειτα από την κατάληψη του Ρίμινι στην Ιταλία) νίκησαν, έπειτα από ένα μήνα μαχών που ρήμαξαν την Αθήνα.
Η Αθηναϊκή ανταρσία (την απέφυγε η Θεσσαλονίκη με συμφωνία του Μάρκου Βαφειάδη κι Άγγλων) κατέληξε σε ήττα για τις δυνάμεις του ΚΚΕ-ΕΑΜ, που επεσφραγίσθη με την συμφωνία αφοπλισμού των αντιμαχομένων στη Βαρκιζα την 12η Ιανουαρίου 1945, η οποία, όμως, δεν ετηρήθη από το ΚΚΕ, που, τελικά, επετέθη κατά σταθμού της Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο τον Απρίλιο 1946.
Ήταν αφετηρία του «Τρίτου Γύρου» της 13ετούς αναρχίας (1943-49) στα Ελληνικά βουνά και της καταστροφής της χώρας.
Τα ιστορικά και γεωπολιτικά γεγονότα της εποχής εκείνης ( Αμερικανική επέμβασις, ίδρυση και συμμετοχή της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ, καιροσκοπισμοί της Τουρκίας στην Κύπρο) είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Το μόνο αναπάντητο ερώτημα σήμερα, εάν δεν συνέβαινε η αποφράς ημέρα της 4ης Δεκεμβρίου 1944, πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάς – κάπως ως η Ελβετική Ομοσπονδία, τηρουμένων των αναλογιών - και βέβαια χωρίς την θάλασσα μας.
Η ενωμένη Ελλάς, μαζί με τους κομμουνιστές και τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις, θα είχε παρακαθήσει με τους νικητές στην Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1947 και θα απαιτούσε, με μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας όχι μόνο τα Δωδεκάνησα, αλλά και την Βόρειο Ήπειρο, την ευθυγράμμιση των Ελληνικών συνόρων με την Βουλγαρία (ολόκληρη την Ροδόπη;) και ενδεχομένως περιορισμένη αυτοδιάθεση στην Κύπρο, αν όχι την περιπόθητη «Ένωσή» της με την μητέρα πατρίδα.
Εκτός από τις ατυχείς εν συνεχεία περιπλοκές, μία ειρηνική κι ηνωμένη Ελλάδα θα ανελάμβανε αμέσως την Ανασυγκρότηση της καθημαγμένης οικονομίας, το Σχέδιο Μάρσαλ, τις Γερμανικές επανορθώσεις (όπως της Ιταλίας), θα ανέπτυσσε σιγά - σιγά ένα ποιοτικό Τουρισμό και με εργοδότη την Ελληνική ποντοπόρο ναυτιλία θα έφερνε στην χώρα ιδιώτες επενδυτές πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι ο Τομ Πάππας (1963), ο Ωνάσης με την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, ο Νιάρχος τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ο Γεώργιος Ηλιόπουλος τους «βωξίτες Παρνασσού» κι ο Μποδοσάκης με το χρυσίον της Χαλκιδικής.
Η νομισματική μεταρρύθμιση του Ζολώτα θα επετύγχανε πολύ νωρίτερα, με την πάταξη της χρυσοφιλίας και η δραχμή δεν θα δυσφημίζετο στην Ελληνική κοινή γνώμη, ώστε αργότερα να καταργηθή από απιθάνους «οικονομησάριους» το 2002. Θα είχε σήμερα την ισχύ του Ελβετικού φράγκου.
Πάνω απ’ όλα, χωρίς τον διχασμό που επέφερε η κομμουνιστική ανταρσία, η ενότητα λαού, ηγεσίας και στρατού θα απέτρεπε την άσκεπτο δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, οπότε η μεταπολιτευτική κυβέρνηση δεν θα κατέφευγε στην σανίδα σωτηρίας της ΕΟΚ (νυν Ευρωπαϊκής «διαίρεσης»), δεν θα χρεωκοπούσε αδοκήτως την περίοδο 2010-16, με τα τι-μωρητικά «Μνημόνια» και θα διέφευγε το κλείσιμο,κατ’ εντολήν της Κομμισιόν, της Ελληνικής κοινωνίας (2020-22), ως ακριβώς έκαμε η Ελβετία κι η Τουρκία, έκτοτε αναπτυχθείσα ζωηρώς.
Μπορεί η Ελλάς να μην ήταν τόσο πλουσία αλλά θα ήταν πραγματικά σήμερα ανεξάρτητη κι όχι «τούβλο», κατά τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Άγκυρα κ. Μπάρακ, που εκχωρεί την Ελληνική θάλασσα στους αθαλάσσωτους.