Το πρόβλημα της Ελληνικής αγροτικής οικονομίας (μικρός γεωργικός κλήρος, αναχρονιστική κτηνοτροφία, παράκτια αλιεία, κατάχρηση φυτοφαρμάκων κλπ) υποτίθεται ότι θα έλυε η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της ΕΟΚ, όπως της άμυνας της χώρας, το ΝΑΤΟ.
Αλλά η ΚΑΠ το επιδείνωσε με την χρηματοδότηση του αγροτικού προϊόντος αντί της ευμεγέθους γεωργικής εκμεταλλεύσεως, της βόσκησης των ποιμνίων σε πραγματικούς κι όχι εικονικούς βοσκοτόπους, κατά τρόπον σκανδαλώδη, και με την κατάργηση παραδοσιακών κλάδων της πρωτογενούς παραγωγής, όπως της Καπνοκαλλιέργειας και των γρι-γρί στα νησιά.
Το πρόβλημα περιγράφει επιγραμματικώς ένας κτηνοτρόφος της Ξάνθης που δεν περιορίζεται στην «ανάσα της έκτακτης ενίσχυσης στους αγρότες πριν τις γιορτές» αλλ’ αναφέρει ότι «η ευλογιά των αιγοπροβάτων αποτρέπει να ξαναφτιάξουν τις κτηνοτροφικές μονάδες».(ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ φ.20.11.25).
Δηλαδή κι οι κτηνοτρόφοι, όπως μετά το 1981 οι καπνοπαραγωγοί κι οι παράκτιοι αλιείς, θ’ αναγκασθούν να εγκαταλείψουν το επάγγελμα και να καταλήξουν κι αυτοί στις μεγάλες πόλεις ως παράσιτοι.
Πέραν της υποψίας ότι αυτός είναι ο απώτερος σκοπός της ΚΑΠ, τίθεται ζήτημα εφοδιασμού της Ελληνικής καταναλώσεως που δοκιμάζεται αγρίως από τις ανατιμήσεις των καρτέλ εισαγομένων τροφίμων.
Όταν η Αίγυπτος κι η Τουρκία έχουν γίνει πρωταγωνιστές της παγκοσμίου διατροφικής αλυσίδας κι η Ελλάς αδυνατεί να διαθρέψει τον πληθυσμό όπως μπορούσε μέχρις της μεταπολιτεύσεως, προκύπτει ένα στοχαστικό ερώτημα αν άξιζε η ένταξη της χώρας στην … «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ /το ίδιο συνδικάτο», ως έλεγε ο μακαρίτης Ανδρέας.
Δεδομένου, όμως, ότι η προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή «διαίρεση» είναι πλέον αναπρόδραστος μονόδρομος, λόγω του εξ Ανατολών υπαρξιακού κινδύνου του Ελληνισμού (σσ: του ΝΑΤΟ λίγα τα ψωμιά του άνευ της Αμερικής), επιβάλλεται στην κυβέρνηση της χώρας να δώσει άμεση και ουσιαστική προτεραιότητα στην ανάπτυξη της Διατροφικής βιομηχανίας, με εγχώριες πρώτες ύλες (σπόρους, δημητριακά, φρούτα και λαχανικά και οικόσιτες κτηνοτροφικές μονάδες για φρέσκο γάλα και υγιεινές πρωτεΐνες) που θα παράγουν λίγες αλλά μεγάλες γεωργικές επιχειρήσεις.
Η χρήση των λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων να περιορισθή και τα φυτολογικά ινστιτούτα να αναπτύξουν εγχώριες ανθεκτικές ποικιλίες, όπως στο Ισραήλ, που υποβοηθούν και την επικονίαση και μελισσοκομία, από την οποία ως έλεγε ο Ελβετός Μάρτιν Ούνγκερερ «θα μπορούσε ν’ αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος με τις εξαγωγές ανόθευτου μελιού τα Ελλάδος»!...
Καλοί οι εξοπλισμοί κύριε Δένδια, αλλά βασικότερη η διατροφική αυτάρκεια της εθνικής αμύνης της χώρας.