Θα πει κανείς βεβαίως ότι αυτά συμβαίνουν μόνον στην τέχνη. Και εάν ακόμη υποτεθεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα, το «πανηγύρι» –θρησκευτικό, πολιτικό ή καλλιτεχνικό– είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της ιδιοσυστασίας των Ελλήνων. Μία στιγμιαία έξοδος από μία ζοφερή πραγματικότητα.
Εάν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει την εκλογολογία των ημερών μας είναι ότι κανένα κόμμα δεν πρόκειται να εξασφαλίσει ποσοστό που θα επιτρέπει τον σχηματισμό αυτοδυνάμου κυβερνήσεως. Αυτό προκύπτει από τις αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις που διεξάγονται. Αλλά επειδή η Ελλάς είναι χώρα των Λωτοφάγων, ουδείς λαμβάνει υπ’ όψιν ότι η κομματική αυτοδυναμία δεν εγγυάται την επιτυχή διακυβέρνηση μιας χώρας.
Από το 1974 έως το 2010 η Ελλάς κυβερνήθηκε από ισχυρότατες μονοκομματικές κυβερνήσεις, με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να εναλλάσσονται στην εξουσία. Αυτό όμως δεν απέτρεψε τη χρεοκοπία της χώρας, για λόγους που δεν είναι του παρόντος. Η έξοδος από την κρίση επετεύχθη με τεράστιο κόστος από δύο πολιτικά ανορθόδοξους συνασπισμούς – της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, σε πρώτη φάση, και εν συνεχεία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Οι προαναφερθείσες κυβερνήσεις συνεργασίας υπήρξαν αποτέλεσμα ανάγκης, αλλά το ουσιώδες είναι ότι λειτούργησαν. Παράλληλα, για πρώτη φορά όλα τα κόμματα, με εξαίρεση το ΚΚΕ, που καθημερινά σπαράσσονται λυσσαλέα σε κάθε ευκαιρία, δεν αμφισβητούν ότι η θέση της Ελλάδος είναι στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Ούτε καν το υπαινίσσονται καθ’ οιονδήποτε τρόπο.
Εξέλιπε, ως εκ τούτου, η δυνατότητα αυτενεργείας μιας όποιας κυβερνήσεως –αυτοδυνάμου ή συνασπισμού κομμάτων– στα θέματα οικονομικής πολιτικής ή παρεκκλίσεως από τις οδηγίες της Ε.Ε. Ούτε υπάρχει, φυσικά, περίπτωση διαφοροποιήσεως στα θέματα ασφαλείας, εκτός πλαισίου της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή. Η χώρα είναι, ως εκ τούτου, απολύτως σταθερή και ασφαλής, έστω υπό καθεστώς «εθελοδουλίας» ή απώλειας κυριαρχίας.
Ας μην αναζητεί κατά συνέπεια κανείς ηγέτες διαμετρήματος ων ουκ έστι χρεία σε τελική ανάλυση. Και εάν αλληλοκατηγορούνται σήμερα οι πολιτικοί μας ως διαρκώς ψευδόμενοι, κάποιοι δεν θα διστάσουν να επικαλεστούν χωρίο του Ε΄ Βιβλίου της Πολιτείας του Πλάτωνα όπου αναφερονται τα εξής ανήκουστα στο ευρύ κοινό: «Φαίνεται ότι θα καταστεί ανάγκη να καταφεύγουν συχνά στο ψεύδος και στην απάτη οι άρχοντές μας, προς ωφέλεια των πολιτών. Εχουμε άλλωστε πει ότι χρήσιμα και αυτά, ως ένα είδους φάρμακου.» Είναι ευρηματικότατοι διαχρονικώς οι πολιτικοί. Ηταν παλαιά ρήση «φοινικική» τα αναφερόμενα στο «γενναίον» ψεύδος, λέγει ο Σωκράτης σε άλλο σημείο του ίδιου πλατωνικού συγγράμματος.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")