Το περιεχόμενο όσων συμφωνήθηκαν στο γκολφ κλαμπ Τάρνμπερι προσιδιάζει σε μαζική μεταφορά πλούτου από την Ευρώπη στις ΗΠΑ χωρίς ανταποδοτικά οφέλη.
Τα προϊόντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα επιβαρύνονται με δασμούς 15% όταν πωλούνται στις ΗΠΑ, από 10% σήμερα και 0% ένα χρόνο πριν. Τα αντίστοιχα αμερικανικά δεν θα έχουν δασμό για τη διακίνησή τους στην Ευρώπη. Ο συνδυασμός του 15% και αύξησης 13% του ευρώ έναντι του δολαρίου ΗΠΑ αντιπροσωπεύει ένα διπλό χτύπημα ανταγωνιστικότητας στα ευρωπαϊκά προϊόντα. Τα προϊόντα χάλυβα και –το πιο σημαντικό για την Ελλάδα– αλουμινίου συνεχίζουν με δασμό 50%. Επί της ουσίας μένουν εκτός αμερικανικής αγοράς, με μία μόνο απόφαση.
Η Ε.Ε. συμφωνεί να επενδύσει 600 δισ. δολάρια στις ΗΠΑ, χωρίς προφανή λόγο για την ίδια, για να τα έχει καλά με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Λογικά όλα αυτά θα γίνουν μέσω εταιρειών που με κάποιο τρόπο θα πειστούν, χωρίς να διευκρινίζεται τι θα γίνει αν δεν πειστούν. Η τάση των ευρωπαϊκών βιομηχανιών να μεταφέρουν μέρος της δραστηριότητάς τους στις ΗΠΑ είχε ενισχυθεί την περίοδο Μπάιντεν από γενναίες επιδοτήσεις. Αγνωστο εάν θα ισχύουν και στο νέο πλαίσιο.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα αγοράσει εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων αμερικανικό στρατιωτικό εξοπλισμό, από τα κονδύλια της επαναστρατιωτικοποίησης, τα οποία υποτίθεται ότι θα αναζωογονούσαν την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία. Πρόκειται για το τελευταίο στάδιο, ίσως και τη βασική επιδίωξη Τραμπ, στις αφόρητες πιέσεις προς τις ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ ώστε να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες.
Η Ε.Ε. δεσμεύεται ακόμα να αγοράσει υγροποιημένο φυσικό αέριο των ΗΠΑ αξίας 250 δισ. δολαρίων για καθένα από τα επόμενα τρία χρόνια, με στόχο την παλιά ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία να την αντικαταστήσει με εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Το 2024, χρονιά-ρεκόρ στις ευρωπαϊκές αγορές LNG από τις ΗΠΑ, το κόστος έφτασε στα 65 δισ. δολάρια. Το πώς θα τριπλασιαστεί άμεσα είναι ένα θέμα που δεν έχει να κάνει μόνο με τη ζήτηση, αλλά και με την προσφορά από τις ΗΠΑ, και αυτό ακόμα δεν έχει αποσαφηνιστεί.
Σε αντάλλαγμα για όλες αυτές τις παραχωρήσεις η Ε.Ε. δεν φαίνεται να παίρνει τίποτα. Ενδεχομένως κερδίζει την… ησυχία της. Αλλά και αυτή λογικά έχει μια τιμή, που δεν την έχουμε μάθει μέχρι σήμερα. Υπάρχει και ένα κόστος ταπείνωσης που θα την ακολουθεί για τα επόμενα χρόνια, αλλά το τελευταίο είναι δεδομένο εδώ και πολλά χρόνια.
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)