ότι οι κήποι του Προεδρικού Μεγάρου ήταν στην πραγματικότητα το σκηνικό που εμπνεύστηκε η αρρωστημένη φαντασία ενός αόρατου σκηνοθέτη για να δώσει στους θεατές την εικόνα της Ελλάδας, σήμερα. Αυτή η απλή παραδοχή θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμό στις πολιτικές παρατάξεις που απαρτίζουν το σημερινό Κοινοβούλιο –και είναι μπόλικες, ζωή νάχουν). Αμ, δε! (φευ, λέγανε οι αρχαιότεροι…)
Αυτή την ατμόσφαιρα, την πιο βαριά και από επερχόμενη καταιγίδα, με τους κεραυνούς να πέφτουν τις τελευταίες εβδομάδες και να διαπερνούν τους τοίχους της Βουλής υπό τη μορφή τοξικών και ακραίων –στα όρια της χυδαιότητας - εκφράσεων και χαρακτηρισμών (δεν θυμόμαστε από πότε έχουμε να τις ακούσουμε. Ίσως πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν όταν εμποτισμένα σε δηλητήριο πολιτικά πάθη, ανείπωτοι τυχοδιωκτισμοί και αδιαφορία για τα μαθήματα της ιστορίας, οδηγούσαν σε δικτατορίες και άλλα δεινά τον τόπο.)
Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το άρθρο στη στήλη Σχόλιο του energia.gr