Η «Εστία» είχε εγκαίρως διαβλέψει που οδηγούνται τα πράγματα και έχει ήδη μιλήσει για «νέα Γιάλτα».
Στην οποία θα καθίσουν (ή θα τηλεδιασκεφθούν) οι τρεις ισχυροί: Ο Ντόναλντ Τράμπ, ο Βλαντιμήρ Πούτιν και ο Σι Τζινπίνγκ. Η Ευρώπη δεν έχει την ισχύ να διεκδικήσει συμμετοχή στην διαμόρφωση του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Έχουμε φθάσει την στιγμή κατά την οποία τα «πιόνια» έχουν τοποθετηθεί στις θέσεις τους στην «μεγάλη σκακιέρα» της Ευρασίας (για να θυμηθούμε το κλασσικό έργο «Η μεγάλη σκακιέρα» του Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι.) «Ξαφνικά» ο Ντόναλντ Τράμπ ξεκινά μια πολεμική επιχείρηση.
Μέχρι πριν από λίγες ημέρες εκόπτετο ότι δεν θα αρχίσει νέο πόλεμο, αλλά θα τερματίσει και την σύρραξη της Ουκρανίας. Κάποιοι «δευτεροκλασσάτοι» Δημοκρατικοί εγκαλούν τον Αμερικανό Πρόεδρο, ότι «παρανομεί», διατάσσοντας την αεροπορική επίθεση, αλλά τα συστημικά μέσα που καλλιεργούσαν το αντι-τραμπικό κλίμα διακωμωδώντας την κάθε κίνηση και την κάθε δήλωση του Προέδρου των ΗΠΑ, τώρα αναλύουν με σχετική σύνεση τις κινήσεις του, δημιουργώντας κλίμα αποδοχής της νέας πολεμικής περιπετείας και αποφεύγοντας τις «κορώνες» και τις υστερικές εκφράσεις στις οποίες μας είχαν συνηθίσει. Και τούτο την στιγμή κατά την οποία ο Ντόναλντ Τράμπ θα μπορούσε να κατηγορηθεί για ανακολουθία προς τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις του.
Κινείται όμως σε απόλυτη συμφωνία προς την διαχρονική στρατηγική των ΗΠΑ, οι οποίες βλέπουν τους πολέμους ως ευκαιρίες επεκτάσεως επιρροής και ανακατανομών ισχύος. Τα όσο κάποτε συνεφωνήθησαν στην Γιάλτα κατέστησαν παρωχημένα εδώ και δεκαετίες και, πλέον, οι ΗΠΑ βλέπουν ως επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους την ζώνη του Ειρηνικού. Στην νέα κατανομή ισχύος πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν και η Κίνα.
Η κατάστασις που εξελίσσεται δεν είναι λοιπόν αποτέλεσμα κάποιας κυκλοθυμικού τύπου αντιδράσεως. Είναι η εφαρμογή ενός καλά μελετημένου σχεδίου για την ευρύτερη περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής που βασίζεται στην διαχρονική στρατηγική της «θεωρίας του κενού» (gap theory), στην οποία πρώτος είχε αναφερθεί ο Μπρζεζίνσκι. Με απλά λόγια, για κίνηση που ξεκινά με την εξουδετέρωση ενός σημαντικού πόλου περιφερειακής ισχύος ώστε να δημιουργηθεί για ικανό χρονικό διάστημα χρήσιμο μεταβατικό κενό επιρροών. Το κενό αυτό θα εκμεταλλευθoυν οι ΗΠΑ ως εφαλτήριο για να διαμορφώσουν στην ευρύτερη περιοχή μια νέα τάξη πραγμάτων, η οποία θα εξυπηρετεί τα δικά τους γεωστρατηγικά και οικονομικά εθνικά συμφέροντα.
Για ένα καθαρό μάτι, που αναλύει τα πράγματα χωρίς συναισθηματισμούς και ιδεοληψίες, είναι σημαντικό στοιχείο των εξελίξεων το γεγονός ότι τόσο η Ρωσσία όσο και η Κίνα, δύο χώρες που θεωρούνται κατ’ εξοχήν φιλικές προς το Ιράν, αντέδρασαν με ηπιότητα που εγγίζει τα όρια της ουδετερότητος στην αμερικανική αεροπορική επίθεση. Προφανώς λαμβάνουν θέσεις για το «παζάρι» της ανακατανομής ισχύος. Η μεν Ρωσσία παραμένει εμπλεγμένη στον πόλεμο της Ουκρανίας (στον οποίο χρησιμοποιεί και μη επανδρωμένα ιρανικής προελεύσεως) και ως εκ τούτου δεν έχει πολλά περιθώρια να ανοίξει και άλλα μέτωπα. Η δε Κίνα, η οποία υπήρξε εξόχως ευνοημένη από την προμήθεια πετρελαίου και αερίου από την Ρωσσία και το Ιράν, βλέπει να τελειώνει η περίοδος των παχειών αγελάδων. Ο αποκλεισμός του Ορμούζ θα την πλήξει άμεσα, ενώ ήδη πληρώνει ακριβά την ενέργεια την οποία εισάγει, καθώς (όπως και η Ευρώπη) δικούς της ενεργειακούς πόρους δεν διαθέτει. Είναι συνεπώς οι τρεις χώρες έτοιμες να συζητήσουν. Και θα συζητήσουν μόνες.
Χωρίς τους Ευρωπαίους, οι οποίοι (είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι) συνεχίζοντας την ενίσχυση του καθεστώτος Ζελένσκυ στην Ουκρανία, διαιωνίζουν έναν πόλεμο που οδηγεί τους ίδιους σε αδιέξοδο, δημιουργώντας ταυτόχρονα και κάποιες δυσχέρειες στην Ρωσσία που έχει κάθε συμφέρον να συνομιλήσει απ’ ευθείας με τις ΗΠΑ.
Ο χρόνος ήδη μετρά αντίστροφα.
*από την ΕΣΤΙΑ