να συνθλιβεί σε τέτοιο βαθμό, στα γρανάζια του ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, με την πλήρη συναίνεση σχεδόν ολόκληρου του ντόπιου πολιτικού συστήματος και βεβαίως του αδιαφιλονίκητου, ως τώρα, ηγέτη του.
Η πιο αποτελεσματική προπαγάνδα είναι εκείνη που στηρίζεται σε μισές αλήθειες. Ουδείς μπορεί να αφαιρέσει από την Ουκρανία το σθένος με το οποίο πολέμησαν και πολεμούν οι Ένοπλες Δυνάμεις της. Σημαντικό τμήμα του λαού της προσβλέπει πράγματι σε μια δυτικού τύπου δημοκρατική διακυβέρνηση.
Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η Ουκρανία παρασύρθηκε σε τροχιά σύγκρουσης με τη Ρωσία από τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις και ότι πείστηκε να μη συνθηκολογήσει το 2022, με την υπόσχεση μιας νίκης (που εδώ και πολύ καιρό φαίνεται ότι δεν θα έρθει ποτέ), ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί στον πόλεμο ως «αντιπρόσωπος» της Δύσης.
Οι πολιτισμικές και ιστορικές διαφορές ανάμεσα στο δυτικό τμήμα της χώρας, που έχει καταβολές από την επικυριαρχία της Πολωνίας και της Αυστροουγγαρίας, και στο ανατολικό, που ήταν και παραμένει πλειοψηφικά ρωσόφωνο (και συχνά ρωσόφιλο), εντέχνως αποσιωπήθηκαν.
Το ίδιο συνέβη και με τις σκοτεινές πλευρές της ουκρανικής πραγματικότητας, όπως η σταδιακή συγκέντρωση υπερεξουσιών από τον Ζελένσκι και τον στενό του κύκλο, η εκτόξευση της διαφθοράς που εκμεταλλεύεται τον πακτωλό δισεκατομμυρίων της δυτικής βοήθειας, αλλά και η επιρροή ακροδεξιών έως ανοιχτά φιλοναζιστικών στοιχείων, στη διεξαγωγή του πολέμου και στο τεράστιο σε έκταση παρακράτος.
Γατί το πέπλο αρχίζει να σηκώνεται
Το πέπλο της προπαγάνδας γύρω από την ουκρανική «ουτοπία» αρχίζει τώρα να σηκώνεται, έστω και σταδιακά. Αυτό δεν είναι βέβαια τυχαίο. Η πορεία των εξελίξεων στα μέτωπα έχει φτάσει σε πολύ κρίσιμο σημείο.
Η Ρωσία προελαύνει με επιταχυνόμενους ρυθμούς, έχει εισβάλει σε νέες περιφέρειες (Σούμι και Ντνιπροπετρόφσκ), ενώ προωθείται προς το κέντρο σημαντικών αστικών σημείων του Ντόνετσκ, με στρατηγική σημασία για όλο το ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας, όπως το Ποκρόβσκ και το Κουπιάνσκ.
Παράλληλα, επέρχονται άλλου τύπου σημαντικές μεταβολές. Η ουκρανική κοινωνία βλέπει τις εξελίξεις στο μέτωπο, τη στάση των συμμάχων της και σταδιακά αντιλαμβάνεται το μεγάλο «μυστικό»:
Η Δύση δεν έχει τη θέληση, πιθανότατα ούτε και τα μέσα, να φτάσει στα άκρα απέναντι στην πυρηνική Ρωσία, που έχει πίσω της και την υποστήριξη της Κίνας.
Οι λιποταξίες ανέρχονται πλέον σε εκατοντάδες χιλιάδες, αποψιλώνοντας την πρώτη γραμμή, η μέση ηλικία εκείνων που πολεμούν είναι πάνω από τα 40, ενώ οι αντιδράσεις στο ενδεχόμενο στράτευσης των νέων 18-25 χρονών είναι τεράστιες. Το ρολόι μετράει αντίστροφα.
Κάτι που δεν διαφεύγει και στους Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι πρωτοστάτησαν υπέρ του πολέμου. Δεν έχουν άδικο όταν λένε ότι η ήττα στην Ουκρανία θα είναι πολύ βαριά για τη Δύση. Δική τους όμως είναι η υπαιτιότητα, καθώς συμμετείχαν σε ένα παιχνίδι που είχε εξαρχής ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.
Τώρα ξεμένουν από εναλλακτικές αφού είναι πια φανερό ότι ο Τραμπ δεν έχει καμία διάθεση να φορτωθεί το κόστος ενός αποτυχημένου πολέμου, που ξεκίνησε ο προκάτοχός του.
Η «απομυθοποίηση», λοιπόν, είναι μέρος της σταδιακής διαδικασίας απαγκίστρωσης. Με πρώτο θύμα τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τον «νέο Τσόρτσιλ» και «ηγέτη του ελεύθερου κόσμου», όπως χαρακτηριστικά έγραφαν, έως πρότινος, οι ναυαρχίδες των διεθνών ΜΜΕ.
Η γενικευμένη επίθεση σε Ζελένσκι-Γέρμακ
Σημείο-κλειδί στις εξελίξεις, το θέμα της διαφθοράς στην Ουκρανία, που αγγίζει πλέον τον στενό προεδρικό κύκλο. Για τον λόγο αυτό, ο Ζελένσκι αποφάσισε να θέσει υπό έλεγχο τους ανεξάρτητους οργανισμούς κατά της διαφθοράς, καταθέτοντας νόμο στη Βουλή. Ο νόμος πέρασε, αλλά οδήγησε σε μεγάλες αντιδράσεις, με πρωτοφανείς για την εμπόλεμη Ουκρανία διαδηλώσεις, οι οποίες επέφεραν και δημόσιες πιέσεις από την Ευρώπη και τους G7.
Ξαφνικά εμφανίστηκαν και έντονα επικριτικά δημοσιεύματα σε μεγάλα διεθνή ΜΜΕ (όπως οι Financial Times, ο Εconomist και το Politico), που ως τώρα στήριξαν αναφανδόν την ηγεσία Ζελένσκι. Δημοσιεύματα με κατηγορίες για «ημιαυτοκρατορική ηγεσία» και απροκάλυπτους υπαινιγμούς τόσο για τον ίδιο όσο και για το δεξί του χέρι, τον διευθυντή του γραφείου του, Αντρέι Γέρμακ, ότι επιχειρούν να συγκαλύψουν τη διαφθορά.
H στοχοποίηση του δεύτερου δεν είναι τυχαία. Πολύ λιγότερο γνωστός από τον πρόεδρο, ο Γέρμακ θεωρείται σήμερα «τοποτηρητής» του Ζελένσκι και de facto «αντιπρόεδρος». Με κάποιους να υποστηρίζουν μάλιστα ότι εκείνος είναι το πραγματικό κέντρο ισχύος στην Ουκρανία και όχι ο πρόεδρος, έχοντας ορίσει δικούς του ανθρώπους στις θέσεις-κλειδιά του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών.
Παρότι ο Ζελένσκι έκανε στροφή 180 μοιρών, δηλώνοντας ότι θα καταθέσει νέο νόμο, για να αναιρέσει τις συνέπειες του… προηγούμενου νέου νόμου, το κουτί της Πανδώρας φαίνεται να έχει ανοίξει.
Ήδη από την περασμένη Παρασκευή, σύμφωνα με τους New York Times, η ΕΕ αποφάσισε να διακρατήσει χρηματική βοήθεια ύψους 1,5 δισ. ευρώ, έως ότου υλοποιηθούν συγκεκριμένα ορόσημα κατά της διαφθοράς, κάτι πρωτοφανές από τότε που ξεκίνησε η σύρραξη.
Στο μεταξύ, η οξεία κριτική στα μεγάλα ουκρανικά μέσα συνεχίζεται, ενώ τα σενάρια για το ενδεχόμενο πολιτικών εξελίξεων έχουν πάρει φωτιά και εντός της χώρας.
Οι χειρισμοί όμως από πλευράς της Δύσης αποκαλύπτουν κατά τη γνώμη μας και κάτι άλλο. Την αγωνία για την επόμενη ημέρα της Ουκρανίας, καθώς η προοπτική της νίκης ή έστω της «ισοπαλίας» χάνεται από τον ορίζοντα.
Ο κίνδυνος της επόμενης μέρας
Γνωρίζουν οι ηγεσίες ότι οι συνέπειες σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο μπορεί να είναι μεγάλες. Τα πλέον φανατικά στοιχεία, υποστηριζόμενα από ντόπιους ολιγάρχες που ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν, ίσως εξελιχθούν σε σοβαρό πρόβλημα σταθερότητας και ασφάλειας, όχι μόνο για το εσωτερικό της Ουκρανίας.
Δεν θα είναι ανεξήγητο αν η επόμενη «ξαφνική» ανακάλυψη των διεθνών ΜΜΕ αφορά τα ακροδεξιά και φιλοναζιστικά στοιχεία που είναι πάνοπλα και λειτουργούν ως επίλεκτες μονάδες της εθνοφρουράς, και όχι του τακτικού στρατού. Η πιο γνωστή μάλιστα από αυτές, από Τάγμα, εξελίχθηκε στα χρόνια του πολέμου σε ολόκληρο Σώμα Στρατού, διατηρώντας βεβαίως την επωνυμία «Αζόφ».
Ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο λαός της Ουκρανίας θα υποδεχτεί με ψυχραιμία τη διαπίστωση ότι οι θυσίες του πήγαν χαμένες. Το αίσθημα της «προδοσίας» θα είναι διάχυτο, κι εν μέρει δικαιολογημένο, δημιουργώντας άριστες συνθήκες εκμετάλλευσής του. Αντίβαρο, αμφίβολης όμως αποτελεσματικότητας, ενδέχεται να αποδειχθούν εκείνοι που ελπίζουν ακόμη στη δυτικού τύπου δημοκρατία.
Αυτός άλλωστε είναι ένας ακόμη βασικός λόγος που οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, ιδίως στον Βορρά της Ευρώπης, προσπαθούν να αποτρέψουν, ή έστω να καθυστερήσουν, εξελίξεις που δείχνουν πλέον αναπόφευκτες.
(αναδημοσίευση από το www.euro2day.gr)