δέσμευσης άνθρακα βρίσκεται στο τραπέζι από την αρχή της προσπάθειας για την απαλλαγή από τον άνθρακα, αλλά η τεχνολογία αρχίζει να κερδίζει έδαφος, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου παρέχεται κίνητρο από κανονισμούς (Ευρώπη) και σε βαριές βιομηχανίες όπου είναι πιο πρακτική (παραγωγή ενέργειας, πετρέλαιο και φυσικό αέριο). Οι κρατικές επιδοτήσεις βοηθούν επίσης: Η Δανία χρηματοδοτεί τα έργα αποθήκευσης Greensand και Bifrost και η Νορβηγία χρηματοδοτεί το 80% του κόστους του έργου Longship CCS. Στις ΗΠΑ, ο νόμος περί μείωσης του πληθωρισμού της εποχής Μπάιντεν δημιούργησε μια φορολογική πίστωση που έχει οδηγήσει σε επενδύσεις σε μια μεγάλη σειρά έργων CCS.
Το CCS είναι επίσης δυνατή και στα πλοία, αν και όπως συμβαίνει με κάθε στρατηγική μείωσης των εκπομπών, υπάρχουν περιορισμοί. Το δεσμευμένο αέριο CO2 πρέπει να αποθηκεύεται σε πεπιεσμένες, κυλινδρικές δεξαμενές, καταλαμβάνοντας επιπλέον όγκο στο κατάστρωμα ή κάτω από τα καταστρώματα. Πρέπει να εκφορτώνεται σε εγκατάσταση υποδοχής και προς το παρόν η υποδομή υπάρχει μόνο σε λίγες τοποθεσίες. Και η λειτουργία του ίδιου του συστήματος δέσμευσης επί του πλοίου απαιτεί θερμότητα και ηλεκτρική ενέργεια, αυξάνοντας την κατανάλωση καυσίμου ταυτόχρονα με τη δέσμευση άνθρακα. Ωστόσο, το CCS έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα: μπορεί να λειτουργεί με φθηνό καύσιμο, ακόμη και με HFO.
«Αναμένουμε ότι ένα σύστημα αποθήκευσης θα έχει τεθεί σε εφαρμογή από το 2040 και ότι το 15% όλων των εκπομπών CO2 από τη θάλασσα θα συλλέγεται και θα αποθηκεύεται έως το 2050. Συνολικά, οι θαλάσσιες μεταφορές θα αντιπροσωπεύουν το 9% του CO2 που θα συλλέγεται με CCS το 2050», προέβλεψε ο DNV.
Η ναυτιλία θα διαδραματίσει επίσης ρόλο στην ανάπτυξη υποθαλάσσιων εγκαταστάσεων έγχυσης και αποθήκευσης CO2 στην ανοιχτή θάλασσα. «Οι μεταφορές μέσω πλοίων, ειδικά στη Βόρεια Θάλασσα ή τη Μεσόγειο Θάλασσα, πιθανότατα θα διαδραματίσουν βασικό ρόλο στη μεταφορά CO2 μεταξύ παράκτιων τερματικών σταθμών ή μέσω έγχυσης στην ανοιχτή θάλασσα», προέβλεψε η DNV.