Η νέα διεθνοπολιτική πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται, κυρίως, υπό την επιρροή της αμερικανικής διπλωματίας επί διοικήσεως Τραμπ, μεταβάλλει τις παραδοσιακές σταθερές του δυτικού κόσμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν να εγκαταλείπουν την αρχή της “ισοτιμίας μεταξύ συμμάχων”, μετατρέποντας τη διαχείριση των διμερών σχέσεων σε ψυχρή εξίσωση κόστους–οφέλους.
Η Ελλάδα, αν και επιδιώκει να διατηρήσει τη φήμη του αξιόπιστου συμμάχου, δεν απολαμβάνει πάντοτε το ανάλογο γεωπολιτικό μέρισμα και την προσδοκώμενη διπλωματική υποστήριξη.
Παράδειγμα αποτελεί η ένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Βιομηχανίας (EDA/PESCO) και γενικά στις δομές της ευρωπαϊκής άμυνας, με αφετηρία την απόφαση για το άμεσο χρηματοδοτικό πρόγραμμα SAFΕ (Security Action for Europe), παρά το γεγονός ότι συνεχίζει να διατηρεί το casus belli εναντίον της Ελλάδας και δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι ελληνικές αιτιάσεις έναντι της συγκεκριμένης εξέλιξης, με πιο ηχηρή εκείνη του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, που χαρακτήρισε την απόφαση του SAFE ως την «κερκόπορτα για την άλωση της Ευρώπης από την Τουρκία», φαίνεται πως δεν ανέκοψαν την πρόοδο της τουρκικής συμμετοχής στην ευρωάμυνα.
Από την Αίγυπτο στις γαλλικές εξοπλιστικές συμφωνίες
Αντιστοίχως, οι σχέσεις με την Αίγυπτο, αν και στρατηγικές, δοκιμάζονται, με τελευταίο επεισόδιο τις διαφωνίες περί του καθεστώτος ιδιοκτησίας της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά. Η ελληνική διπλωματία, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, οφείλει να προστατεύσει τόσο τα ιστορικά, όσο και τα πνευματικά της ερείσματα στην Ανατολή, που αποτελούν μέρος του άυλου εθνικού κεφαλαίου.
Ακόμη πιο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των γαλλικών εξοπλιστικών συμφωνιών.
(η συνέχεια στο slpress.gr)