Ιδιαίτερα, ο Giscard d’ Estaing ήταν σφοδρός αντίπαλος της ένταξης της Τουρκίας και είχε δεχτεί τα πυρά του Κώστα Σημίτη με συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Μonde. Στην συνέντευξη αυτή, ο Σημίτης είπε, σύμφωνα με μετάφραση του Θ. Πάγκαλου που δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» της 19.1.2003:
«Η Τουρκία είναι μια μεγάλη ευρωπαική δύναμη από τον 16ο αιώνα και η Οθωμανική Αυτοκρατορία έπαιξε ένα ρόλο στην δημιουργία της Ευρώπης που υπάρχει σήμερα. Θα ήταν πολιτικά αρνητικό να αποκλείσουμε την Τουρκία, γιατί μπορεί να παίξει μαζί με την Ευρώπη έναν ρόλο στη Μέση Ανατολή και στην Κεντρική Ασία. Είναι ένας σημαντικός εταίρος. Ο Φραγκίσκος Α΄ συνήψε συμμαχία με τον Σουλειμάν, υπήρχε αυτός ο γαλλο-οθωμανικός άξονας εναντίον των Αψβούργων. Ο κ. Ζισκάρ ντ’ Εστέν ξέχασε επομένως ότι είναι η Γαλλία που εισήγαγε την Τουρκία στην Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία μπορεί να είναι μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης».
Ο Θ. Πάγκαλος επέκρινε δριμύτατα την δήλωση αυτή του Κ. Σημίτη και γενικώτερα τη φιλοτουρκική στάση της κυβέρνησής του γράφοντας, μεταξύ άλλων:
«Η ουσία όλων αυτών είναι ότι η κυβέρνηση, για λόγους που θα πρέπει άλλοι αλλού να αναζητήσουν, έχει γίνει ένας φανατικός και δογματικός, με όλες τις ανοησίες που συνεπάγεται μια τέτοια στάση, πρωταθλητής της τουρκικής ένταξης στην Ευρώπη. Για να προωθήσει αυτήν την πολιτική δεν διστάζει να συγκρούεται με δοκιμασμένους φίλους μας» (εννοεί τον Giscard).
Ομολογώ ότι είχα εκπλαγεί κι εγώ από την προσπάθεια του Κώστα Σημίτη να προσδώσει ευρωπαική ταυτότητα στην Τουρκία επικαλούμενος τους κατακτητικούς πολέμους των Οθωμανών στην Ευρώπη, με τις γνωστές βαρβαρότητες. Με την ίδια λογική, θα πρέπει να διεκδικήσει ευρωπαική ταυτότητα και το Τουρκιστάν, από τις στέπες του οποίου ξεκίνησαν οι Ούννοι του Αττίλα τον 4ον αιώνα και κατέκλυσαν την Ευρώπη.
Όταν η ΝΔ έγινε Κυβέρνηση το 2004, συνέχισε την ίδια πολιτική, όσον αφορά τον ευρωπαικό προσανατολισμό της Τουρκίας, επισύροντας την έμμεση κριτική του πρ. Προέδρου της και εκτός πλέον πολιτικής Γεωργίου Ράλλη. Πριν ορισθεί η 3.10.2005 ως ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, την 3.1.2005, εννέα μήνες πριν, ο Γ. Ράλλης έδωσε συνέντευξη στον Κώστα Ιορδανίδη, δηλώνοντας μεταξύ άλλων («Καθημερινή» 9.1.2005):
«Θεωρώ ότι δεν είναι δυνατόν να αρχίσουν αυτές οι διαπραγματεύσεις εάν οι Τούρκοι δεν ανακαλέσουν την απειλή κηρύξεως πολέμου. Κι αυτό όφειλε να το επιβάλει η Ευρώπη. Είναι δυνατόν να συζητούμε με ένα κράτος, το οποίο απειλεί το ήδη υπάρχον μέλος με πόλεμο; Και πόλεμο πότε; Όταν το απειλούμενο κράτος εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο.»
Ο Γιώργος Ράλλης επικαλέστηκε το casus belli (αιτία πολέμου) που είχε θεσμοθετήσει η τουρκική βουλή πριν από μερικά χρόνια σε περίπτωση που η Ελλάδα επεξέτεινε τα χωρικά της ύδατα κατά 12 μίλια, δικαίωμα που απορρέει από το Δίκαιο της Θάλασσας. Κι όμως, οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας άρχισαν την 3.10.2005 με συναίνεση της Ελλάδας, επί πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, άσχετα αν εκείνες έκτοτε καρκινοβατούν.
Ωστόσο, η Τουρκία εισέπραξε τεράστια δωρεάν βοήθεια ως υποψήφια προς ένταξη χώρα και εξακολουθεί να εισπράττει. Τώρα συζητείται σοβαρά να επωφεληθεί η Τουρκία από το ποσό των 150 δισ. που προορίζεται για την ανάπτυξη της ευρωπαικής αμυντικής βιομηχανίας και η Ελλάδα φαίνεται να μην μπορεί να προβάλει veto, πράγμα το οποίο μπορούσε να προβάλει για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και δεν είχε τολμήσει να το πράξει.
Η διεκδίκηση της κατάργησης του casus belli και η αποδοχή της από την ΕΕ είναι ευλόγως προφανής.
Πως είναι δυνατόν η ΕΕ να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας τρίτης χώρας η οποία θα χρησιμοποιηθεί εναντίον κράτους μέλους, όταν εκείνο ασκήσει δικαίωμα το οποίο απορρέει από το διεθνές δίκαιο;
*Επίτιμος Διευθυντής Ευρωπαικής Επιτροπής
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")