Όταν το Υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο θα έπρεπε να παίρνει ξεκάθαρες θέσεις, μάλλον συσκοτίζει τα πράγματα, τι θα μπορούσαν να καταλάβουν οι πολίτες; Εξηγήσαμε ήδη στο χθεσινό μας φύλλο, τόσο τις προυποθέσεις υπό τις οποίες, η αρνητική μας ψήφος θα μπορούσε να έχει την ισχύ βέτο όσο και το γεγονός ότι η άρσις ή μη του casus belli, συνιστά μια συμβολική πολιτική πράξη, ουδόλως διασφαλίζουσα τα «ήρεμα νερά» τα οποία απατηλώς «βλέπουν» ορισμένοι στο Αιγαίο. Τα non papers και οι «κορυφαίοι κύκλοι» του Υπουργείου Εξωτερικών εμπλέκουν μια σειρά ζητημάτων με προφανή σκοπό να προκαλέσουν αντιπερισπασμό και παρασύρουν την προσοχή της κοινής γνώμης μακράν του επίμαχου ζητήματος. Πρόκειται για τυποποιημένη επικοινωνιακή τακτική, την οποία – δυστυχώς – υιοθετεί η ελληνική Κυβέρνησις για την αντιμετώπιση πληθώρας ζητημάτων που ανακύπτουν στην επικαιρότητα, για τα οποία θέλει να αποφύγει την κριτική, καθώς απέχει από πραγματικούς πολιτικούς χειρισμούς (για να μην κακοκαρδίσει κάποιους ίσως;). Εδώ θα έπρεπε να αναδειχθεί η αντιπολίτευσις, η οποία για μιαν ακόμη φορά αποδεικνύεται κατωτέρα των περιστάσεων. Τόσο κατωτέρα όσο τουλάχιστον και η Κυβέρνησις.