Ενίοτε όμως έχει θετικά αποτελέσματα, καθώς σπάει ταμπού (ειδικά στην εξωτερική πολιτική) και ανοίγει πόρτες που παρέμεναν ερμητικά κλειστές.
Το είδαμε αυτό την περασμένη εβδομάδα με την απόφασή του να άρει τις κυρώσεις κατά της Συρίας και να συναντηθεί με τον ισλαμιστή –και πρώην τρομοκράτη– πρόεδρό της. Το είδαμε και με τις απευθείας διαπραγματεύσεις με τη Χαμάς που οδήγησαν στην απελευθέρωση του ενός Ισραηλινο-αμερικανού ομήρου μετά από 584 ημέρες αιχμαλωσίας. Ακόμα και στην Ουκρανία, όπου εξακολουθεί να δείχνει τα φιλορωσικά του ένστικτα και την επιθυμία του να συνεργαστεί με τον Πούτιν, η out–of–the–box προσέγγισή του έχει συμβάλει στην έντονη κινητικότητα των τελευταίων εβδομάδων, στην κατεύθυνση του τερματισμού των εχθροπραξιών.
Την περασμένη εβδομάδα είδαμε και τη θετική πλευρά της έλλειψης αρχών και ιδεολογίας που τον χαρακτηρίζουν, με τη συμφωνία ανακωχής στην εμπορική αντιπαράθεση με την Κίνα, την οποία ο ίδιος πυροδότησε.
Ο Τραμπ παραμένει, φυσικά, Τραμπ, οπότε έχουμε πολλά πρωτοφανή και λυπηρά να σχολιάσουμε και αυτή την εβδομάδα. Αλλά, αξίζει να θυμόμαστε ότι η παρεμβατική πολιτική των ΗΠΑ στο διεθνές πεδίο τις τελευταίες δεκαετίες, που απήλαυε διακομματικής στήριξης, είχε συχνά αφήσει πίσω της συντρίμμια και συσσωρευμένη οργή – και συνέβαλε στην ενίσχυση του απομονωτισμού στο εσωτερικό της χώρας, τον οποίο εκφράζει με τον ιδιότυπο τρόπο του ο 47ος πρόεδρος.
(του Γιάννη Παλαιολόγου, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")