αυτής της “κατά τύχη” προσέγγισης υπονομεύει την κλιματική ατζέντα της Γερμανίας.
Οι κλιματικοί στόχοι της Γερμανίας που έχουν ορίζοντα υλοποίησης το 2030 είναι πιθανότατα εφικτοί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Συμβουλίου Ειδικών για τα Κλιματικά Ζητήματα. Ο ακριβής στόχος μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας είναι η μείωση των ρύπων κατά 65% συγκριτικά με τα επίπεδα το 1990. Όμως αν τελικά αυτό επιτευχθεί, δεν θα οφείλεται τόσο στις πολιτικές που έχει εφαρμόσει η ηγεσία της χώρας, αλλά σε μια σειρά συμπτώσεων. Για παράδειγμα, η πανδημία COVID-19 και η σταδιακή αποβιομηχάνιση οδήγησαν σε δραματικές μειώσεις στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Πέρα του 2030, όμως, η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Για παράδειγμα, οι ιδιαίτερα ρυπογόνοι τομείς όπως οι μεταφορές και οι κατασκευές συνεχίζουν να αυξάνουν τις εκπομπές CO2 αντί να τις μειώνουν, ενώ η δραστηριότητα σε αυτούς τους κλάδους δύσκολα θα μειωθεί μεσοπρόθεσμα. Παράλληλα, η Γερμανία θα χάσει πολλές φυσικές καταβόθρες άνθρακα, όπως τα δάση, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης αποψίλωσης. Τέλος, δεδομένης της κοινωνικής δυσαρέσκειας με την πράσινη μετάβαση, είναι πολύ πιθανό πως έργα που είχαν σχεδιαστεί για τα επόμενα χρόνια θα επιβραδυνθούν ή θα ακυρωθούν, καθυστερώντας τους στόχους των επόμενων δεκαετιών. Η Γερμανία είχε θέσει ως στόχο να είναι ανθρακικά ουδέτερη μέχρι το 2045.
Το Συμβούλιο προειδοποίησε τη νέα κυβέρνηση πως οφείλει να λάβει σοβαρά μέτρα, εστιάζοντας στους τομείς που έχουν μείνει πολύ πίσω. Μολαταύτα, ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός δεν έχει δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην κλιματική ατζέντα, με τον ίδιο τον Καγκελάριο Μερτς να υποστηρίζει την κατασκευή περισσότερων μονάδων φυσικού αερίου. Ταυτόχρονα, τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και στον δυτικό κόσμο ευρύτερα παρατηρείται μία τάση επιβράδυνσης της πράσινης μετάβασης, με τις ΗΠΑ να πρωτοστατούν στην επαναφορά των ορυκτών καυσίμων.