Η πρώτη αφορά στην κατασκευή ενός καλωδίου 400 kV που θα μεταφέρει ηλεκτρικά φορτία από τον βόρειο προς τον νότιο γείτονα. Η δεύτερη αφορά στην κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου από την τουρκική πόλη Κιλίς, κοντά στα τουρκοσυριακά σύνορα, προς το συριακό Αλέπο, με δυνατότητα μεταφοράς 6 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων καυσίμου την ημέρα. Πριν τον συριακό εμφύλιο, το Αλέπο αποτελούσε μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις στη Μέση Ανατολή, φιλοξενώντας πολλές επενδύσεις στη μεταποίηση. Ωστόσο, από το 2011 και μετά μετατράπηκε σε ένα από τα επίκεντρα των συγκρούσεων.
Η κίνηση αυτή συνιστά ακόμη ένα βήμα της τουρκικής κυβέρνησης προκειμένου να εξασφαλίσει τον έμμεσο έλεγχο της Συρίας. Εξάλλου, η Άγκυρα ήταν ο βασικός υποστηρικτής της οργάνωσης HTS που ανέτρεψε τον Μπασάρ Αλ-Άσσαντ και εγκαθίδρυσε το “μεταβατικό καθεστώς” υπό τον Αλ Σαράα. Ο έλεγχος της Συρίας δεν έγκειται μόνο στη γεωπολιτική ενίσχυση του ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή, ειδικά έναντι των Κούρδων και του Ισραήλ, αλλά και στην προσδοκία για μία σειρά οικονομικών οφελών, μεταξύ αυτών και από την αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων της Δαμασκού.
Εντούτοις, η Τουρκία δεν παίζει μόνη της. Παρά την κατάρρευση του προστατευόμενού της Άσαντ, η Μόσχα κατάφερε να εξομαλύνει τις σχέσεις της με το νέο καθεστώς άμεσα. Μάλιστα, το ρωσικό πετρέλαιο άρχισε να ρέει προς τη Συρία ώστε να καλυφθεί το κενό που δημιουργήθηκε μετά τη διακοπή των προμηθειών ιρανικού πετρελαίου. Φυσικά, η Ρωσία διαθέτει πολύ μεγαλύτερη τεχνογνωσία στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των ορυκτών καυσίμων, ένα σοβαρό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Παράλληλα, μία σειρά άλλων κρατών της Μέσης Ανατολής, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, εξίσου έμπειροι στην αγορά των υδρογονανθράκων, έχουν προσεγγίσει τη Δαμασκό, αποδεικνύοντας την καλή τους θέληση με την αποπληρωμή των συριακών χρεών προς την Παγκόσμια Τράπεζα.
Από την πλευρά τους, τα δυτικά κράτη παραμένουν αποκομμένα από τις εξελίξεις στη Συρία. Η Ουάσιγκτον έχει άρει τις κρισιμότερες κυρώσεις εναντίον της Δαμασκού, αλλά έχει ταυτόχρονα αποφασίσει να περιμένει το πώς θα καταλήξει η διαμάχη μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ στην περιοχή. Όσο για την Ευρώπη, μολονότι έχει επίσης άρει τις περισσότερες κυρώσεις κατά των συριακών συμφερόντων, εμφανίζεται διστακτική να προχωρήσει σε ουσιώδεις επαφές με το νέο καθεστώς, επιλέγοντας να μετατραπεί για πολλοστή φορά σε παρατηρητή αντί για δρώντα.