Κάνει λεόντειες συμφωνίες, όπου απαιτεί τη μερίδα του λέοντος. Το kazan-kazan, το εννοεί ως μονοφαγία και επ’ ουδενί 50- 50%, ενώ τις σχέσεις της η Τουρκία, τις αντιλαμβάνεται κατά το τουρκικό οικογενειακό δίκαιο, όπου ο σύζυγος θα είναι η Τουρκία και η ύπ-ανδρος γυνή, η Ελλάδα υποταγμένη και έτοιμη να ακούσει τον efendim/κύρη της. Έτσι βλέπουμε και είδαμε εκ νέου, τις εξής αντιφάσεις από 7 Δεκεμβρίου μέχρι και σήμερα 13 Μαΐου: Να συνομιλούμε με παράλληλους μονολόγους, κοινώς ” να’ χαμε, να λέγαμε”, συμφωνώντας πως διαφωνούμε.
Έστω και εάν σε επίπεδο αστικής ευγένειας και ανώδυνης διπλωματίας (επιχειρηματικότητα, πολιτική προστασία, περιβάλλον, τουρισμός κα) υπήρχαν και υπάρχουν ομαλές σχέσεις, με ύφεση των εναέριων παραβιάσεων – επειδή η Τουρκία δεν έχει ικανά πληρώματα και αεροπλάνα αυτή την περίοδο, οπότε όταν τα αποκτήσει, θα επανέλθει στις γνωστές παραβιάσεις/it dalaşı – οι αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας διατυπώνονται διαρκώς, συνεπικουρούμενες πλέον και με το δόγμα της Mavi Vatan/ Γαλάζιας Πατρίδας στα σχολικά βιβλία.
Όσο αισιόδοξος και να είναι κάποιος, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι ιστορικοί αντίπαλοι (1071-1453-1821-1922-1974-1996 ) και το τραύμα αυτό, ειδικά με τον αξιακό κώδικα της Τουρκίας, δεν “μπαλώνεται”, παρά την καλοπιστία της Ελλάδας, που η Τουρκία εκλαμβάνει ως αδυναμία, στη λογική “όποιος μπορεί κάνει, όποιος δεν μπορεί συνομιλεί “.
Είναι θέμα χρόνου να επιστρέψουμε στις πρότερες/ ante καταστάσεις. Εξάλλου ο κόσμος ήδη είναι προ των πυλών του Γ’ Παγκοσμίου πολέμου, αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη αυτός. Στη γενική σύγκρουση η Τουρκία, δεν θα είναι με την πλευρά μας…
*Από slpress.gr